به نقل از ویفروم، بر اساس پیش‌بینی‌های جدید، سال ۲۰۲۳ سالی با بالاترین میزان انتشار آلاینده‌ها خواهد بود. این روند رو به رشد انتشار به این معنی است که سطوح فعلی در حال حاضر حدود یک سوم بالاتر از سطوحی است که اگر برنامه جهانی مناسب در سال ۲۰۲۱ اجرا می‌شد، گرمایش جهانی را به ۱.۵ درجه سانتی‌گراد محدود می‌کرد.

با این وجود، اگر کشورها به وعده‌های داده شده در مشارکت‌های ملی خود نیز عمل کنند، بازهم سال ۲۰۲۳ نیز به‌عنوان سالی که انتشار کربن جهان به اوج خود رسید، در تاریخ ثبت خواهد شد. سرعت تغییر ممکن است در بین کشورها بسیار آهسته و نابرابر باشد اما تجربه اخیر نشان می‌دهد که تغییر به سمت اقتصاد کم کربن از نظر فنی و اقتصادی امکان‌پذیر است.

مهمترین اطلاعات این است که اکنون تقریباً تمام نیمکره شمالی همچنین استرالیا و نیوزیلند شاهد کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند. نکته مهم این است که این گروه اکنون برای اولین بار شامل چین و ایالات‌متحده می‌شود که از بزرگترین تولیدکنندگان گازهای گلخانه‌ای در جهانی هستند.

در حال حاضر بیشتر اروپا، تولیدکننده گازهای گلخانه‌ای در سطح متوسط و ژاپن در حال پیشرفت بیشتر به سمت کربن‌زدایی است. در مجموع ۴۲ کشور مسئول بیش از نیمی از انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان هستند که در مسیر کاهش پیوسته انتشار قرار دارند، این رقم در سال گذشته ۳۶ کشور بود. در کنار چین و ژاپن، تازه واردان این گروه شامل استرالیا، قزاقستان، پرتغال و پرو هستند.

کشورهایی با کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای دو موضوع را باید در نظر داشته باشند؛ اول، آنها نشان می‌دهند که رشد اقتصادی را می‌توان از انتشار بیشتر جدا کرد. به‌عنوان مثال، ایالات‌متحده احتمالاً امسال بیش از دو درصد رشد خواهد کرد، در حالی که انتشار گازهای گلخانه‌ای کاهش می‌یابد. به‌طور مشابه، چین ممکن است با کاهش اندکی در سطوح انتشار به رشد ۵.۴ درصدی دست یابد.

مورد دوم این است که سیاست‌ها، به ویژه آنهایی که بخش‌هایی با انتشار بالا را هدف قرار می‌دهند، مهم نیستند. کشورهایی که کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای را نشان می‌دهند، کشورهایی هستند که سرمایه‌گذاری هنگفتی را در منابع انرژی تجدیدپذیر و خودروهای الکتریکی انجام داده‌اند.

نکته مهم دیگر این است که تقریباً همه کشورهای در حال توسعه در حال افزایش انتشار سرانه گازهای گلخانه‌ای خود هستند.اکنون کشورهای در حال توسعه بیش از ۴۰ درصد از انتشار جهانی را تشکیل می‌دهند. بدون پیشرفت در این کشورها، شانس کمی برای جهان در رسیدن به هدف ۱.۵ درجه سانتی‌گراد وجود دارد.

در بسیاری از کشورهای در حال توسعه، افزایش سطح انتشار با تغییر کاربری زمین برای برآوردن تقاضا برای محصولات کشاورزی مرتبط است. جنگل‌زدایی برای آزادسازی زمین برای کشاورزی یک مشکل خاص در حوضه‌های جنگلی کنگو، پاپوآ و آمازون است.

نتایج بررسی نشان می‌دهد، کشورهایی که بالاترین سطح انتشار سرانه فعلی را دارند، مسئولیت دارند که انتشار گازهای گلخانه‌ای را با بیشترین سرعت کاهش دهند.

انتهای پیام