ورودی مدرسه یک حیاط نسبتا کوچک است که منتهی به سه حیاط کوچک دیگر می‌شود. سمت راست دو حیاط و چند کلاس درس برای دانش‌آموزان با اختلالات یادگیری و کم‌توان ذهنی با عنوان مدرسه طلوع در نظر گرفته شده است و سمت چپ نیز که به یک حیاط کوچک و پنج کلاس منتهی می‌شود، مدرسه ابتدایی سپیده و ویژه دانش‌آموزان ابتدایی معلول جسمی حرکتی است.  

به گزارش ایسنا، بچه‌ها سر کلاس‌ درس هستند و صدای معلمی به گوش می‌رسد که در حال تدریس است. در ابتدای ورود به مدرسه سپیده، گوشه حیاط چند مادر ایستاده‌اند و مشغول گپ‌و گفت‌اند. زنگ تفریح به صدا در می‌آید؛ یک دانش‌آموز پسر ۹ ساله با واکر از کلاس بیرون می‌آید و یک دختر دانش‌آموز ویلچر همکلاسی‌اش را هل می‌دهد و با هم صحبت می‌کنند.

تعداد دانش آموزان کمتر از مدارس عادی است و آرام‌تر هستند. بر عکس بقیه مدارس که با به صدا در آمدن زنگ تفریح صدای جیغ و سر و صدایشان به آسمان می‌رسد، اینجا خبری از سر و صدا نیست.

پرده‌ها آبی و با حاشیه چند گل رنگارنگ، در ابتدای ورود به کلاس توجه را جلب می‌کند؛ روی دیوار کلاس برنامه درسی با عنوان قرآن، هدیه‌های آسمانی، ریاضی، فارسی و علوم به چشم می‌خورد. چند وسلیه آموزشی دیگر نیز روی میز معلم دیده می‌شود.

چیدمان میز و صندلی این کلاس‌ها با دیگر کلاس‌ها متفاوت است؛ در هر کلاس، سه تا شش میز مخصوص و نیکمت چیده شده و میز معلم نیز در کنار بچه‌ها قرار داده شده است. کلاس‌ها چندپایه هستند و معلم یک به یک بالای سر بچه‌ها می‌آید و درس را توضیح می‌دهد. 

زنگ تفریح است و در یک کلاس، چند دانش‌آموز نشسته‌اند؛ یکی از بچه‌ها مشغول حل کردن تمرین ریاضی در زنگ تفریح است، یک دانش‌آموز دیگر در حال خوردن لقمه‌ای است که با خود از خانه آورده است و چند دانش‌آموز دیگر در حال صحبت کردن هستند. 

آرزوهای بزرگ؛ از آتش‌نشانی تا داروسازی

نرگس، دانش آموز کلاس پنجم و کمی خجالتی است. او در راه رفتن مشکل دارد؛ این دانش‌آموز می‌گوید: کلاس پنجم ابتدایی هستم؛ درس خواندن و مدرسه را خیلی دوست دارم چون اینجا چند دوست پیدا کرده‌ام و هر روز با هم صحبت  و بازی می‌کنیم.

وی ادامه می‌دهد: معلم مهربانی دارم و به این خاطر هر وقت بزرگ شدم معلم بچه‌های دبستانی می‌شوم.

محمد هم دانش‌آموز ۱۱ ساله دیرآموز و پرجنب و جوش مدرسه طلوع است. او و دوستش در حال خندیدن و خوردن تغذیه هستند. محمد می‌گوید: کلاس پنجم ابتدایی هستم؛ مدرسه آمدن را دوست دارم اما فقط برای فوتبال بازی کردن با بچه‌ها. آرزو دارم در آینده فوتبالیست معروفی شوم.

زهرا، دانش‌آموز کلاس دومی با مشکل حرکتی است، وی نیز می‌گوید: اینجا با دو تا از هم کلاسی‌هایم دوست هستم. دوست دارم آتش‌نشان شوم. 

امیرحسین هم معلول جسمی حرکتی است و روی ویلچر نشسته است. به گفته معلمش یکی از دانش‌آموزان باهوش و فعال کلاس است. او درباره آرزویش برای آینده می‌گوید: کلاس ششم ابتدایی هستم و قصد دارم در آینده داروساز شوم.

حضور دائم مادران همراه دانش‌آموزان نیازمند مراقبت

با توجه به اینکه اکثر این کودکان نیازمند مراقبت هستند، به گفته مدیر مدرسه مادران چند دانش‌آموز هر روز از ۷ و نیم صبح تا پایان کلاس‌های درس در حیاط مدرسه منتظر می‌نشینند.

مادر تیارا می‌گوید: دخترم بیماری هومئوپاتی دارد که با غربالگری مشخص نمی‌شود بلکه با آزمایش ژنتیک معلوم می‌شود و تا پنج ماهگی هیچ واکنشی ندارد و مانند بچه‌های عادی است. این بیماری به خودی خود باعث بیماری‌های پنومونی ریه و... می‌شود و کمر بچه‌ها حالت قوس پیدا می‌کند.

وی می‌گوید: متاسفانه دخترم تحت پوشش بیماری‌های خاص نیست و حدودا ۴ هزار کودک مانند دختر من در کشور وجود دارد. ما تحت پوشش بهزیستی هستیم و ماهانه ۷۲۰ هزار تومان دریافت می‌کنیم اما حق پرستاری و... نداریم و تمام هزینه را خودمان پرداخت می‌کنیم.

این مادر ادامه می‌دهد: خیلی از والدین از نظر مالی واقعا ضعیف هستند. حق پرستاری و دیگر خدمات به ما تعلق نمی‌گیرد چون می‌گویند شما جزو دهک بالا هستید در حالی که ما در یک اتاق شش متری در خانه مادرم همراه با همسر و پسر و دخترم زندگی می‌کنیم و توانایی پرداخت اجاره خانه مستقل ندارم.

مادر تیارا می‌گوید: نامناسب بودن سطح خیابان‌های شهر کار را سخت می‌کند. باید به این بچه‌ها اهمیت بیشتری بدهند. برخی فکر می‌کنند این بچه‌ها فقط مصرف‌گرا هستند و هیچ فایده‌ای ندارند در حالی که خیلی از این بچه‌ها می‌توانند موفق باشند.

لزوم مناسب‌سازی مدارس استثنایی

خانم رمضانی مدیر مدرسه‌های طلوع و سپیده با تاکید بر اهمیت مناسب‌سازی مدارس استثنایی، می‌گوید: مدرسه استثنایی طلوع حدود ۱۱۰ دانش‌آموز دارد که ۲۵ دانش‌آموز ضمیمه مدرسه سپیده هستند. این دانش‌آموزان بهره هوشی عادی دارند اما معلولیت جسمی حرکتی دارند. بقیه بچه‌ها دارای معلولیت ذهنی هم هستند.

وی ادامه می‌دهد: فضای مدرسه برای بچه‌های ناتوان و کم‌توان ذهنی مناسب‌تر است اما بچه‌های سپیده معلولیت جسمی حرکتی دارند و طیف گسترده معلولیت را شامل می‌شود و نیاز دارد فضا مناسب‌تر باشد. البته وسائل و امکانات کلاس‌ها خوب است اما نیاز به فضای مناسب‌تری دارد.

مدیر مدرسه طلوع و سپیده می‌گوید: تعدادی از بچه‌ها که از ویلچر استفاده نمی‌کنند و زمین خوردن و افتادن آن‌ها روی سرامیک‌ها اذیت‌کننده است. برخی از بچه‌ها مسیر طولانی را طی می‌کنند البته اعتبار سرویس مدارس پرداخت می‌شود اما صددرصد نیست. اگر فضای مدارس عادی برای این بچه‌ها مناسب‌سازی شود، بهتر است.

آقای داوودی هم معلم پایه ششم استثنایی است. وی می‌گوید: شش هفت سال سابقه کار در حوزه استثنایی دارم. در این سال‌ها ارتباط صمیمی خوبی با بچه‌ها برقرار شده و تا جایی که امکان دارد به بچه‌ها کمک خواهم کرد. برای کودکان استثنایی، معلم و والدین باید شرایطی را در نظر بگیرند. وقتی لبخند روی لب دانش‌آموز استثنایی می‌بینیم و اینکه با وجود ناتوانی‌های جسمی یا ذهنی درس یاد می‌گیرد و یا در زندگی او تاثیر می‌گذاریم، بسیار خوشحال‌کننده است. 

این معلم ادامه می‌دهد: اولین مساله، وضعیت روحی و روانی دانش‌آموز است. زمانی من معلم می‌توانم تدریس کنم که ارتباط خوبی با بچه‌ها برقرار کنم. شرایط روحی روانی والدین نیز بر این کودکان بسیار تاثیرگذار است.

داوودی می‌گوید: از افراد تاثیرگذار و مسئولان درخواست داریم به مدارس سر بزنند و این دانش‌آموزان را ببینند و تا جایی که امکان دارد، کمک کنند.

وی ادامه می‌دهد: این دانش‌آموزان نیاز به حمایت دارند. علاوه بر آموزش باید به فعالیت‌های پرورشی و مهارتی و آشناسازی این کودکان با مسائل روزمره زندگی نیز توجه شود. مجموعه ما نیاز به همکاری مسئولان دارد. 

یکی دیگر از معلمان مدرسه که بازنشسته است و به دلیل کمبود نیرو مجددا به کار تدریس بازگشته و در این مدرسه مشغول به کار است، می‌گوید: کار کردن با بچه‌های استثنایی صبر و حوصله زیادی نیاز دارد. این بچه‌ها زمان بیشتری برای تدریس نیاز دارند. هر چند تعدادشان کمتر از بچه‌های عادی است اما در کلاس‌های عادی، معلم به همه بچه‌ها پای تخته درس را توضیح می‌دهد اما اینجا با توجه به چند پایه بودن بچه‌ها، یک به یک کنار دست‌شان می‌نشینم و درس را توضیح می‌دهم.

وی ادامه می‌دهد: مثلا امروز به یکی از بچه‌ها ریاضی توضیح دادم و باید از دیگری امتحان بگیرم. با همه مشکلات، کار با کودکان استثنایی را دوست دارم.

به گزارش ایسنا، دانش‌آموزان استثنایی با تمام محدودیت‌های ذهنی و جسمی، دانش‌آموزانی با استعداد و مشتاق یادگیری هستند و قطعا می‌توانند مانند دیگر دانش‌آموزان، آینده روشنی داشته باشند و نسل موثری باشند.

با وجود تهیه امکانات خوب آموزشی برای این دسته از دانش آموزان، همچنان دو مسأله مناسب‌سازی فضای مدرسه به خصوص برای دانش آموزان با معلولیت جسمی و حرکتی و بعد مسافتی که هر روز این دانش‌آموزان از نقاط مختلف شهر طی می کنند تا به مدرسه برسند، از چالش‌های اساسی دانش‌آموزان و والدین‌شان است.

گزارش: فاطمه سعدیان، خبرنگار ایسنا

 انتهای پیام