زهرا متولد  ۱۳۶۸ در گرگان است، ته تغاری خانواده‌ای با هفت خواهر و برادر؛ فقط اوست که مشکل شنوایی دارد و می‌­گوید در یک سالگی بخاطر تب ولرز ناشنوا شده اما بعدها با سمعک تقریبا تا ۷۰ درصد شنوایی اش را به دست آورده و توانسته است به قدری که برای دیگران قابل فهم باشد صحبت کند.

سال ۹۵ اولین رویا رویی‌اش با رشته ورزشی تیراندازی را داشته و با پشتکار و علاقه در مسابقات ملی و بین المللی صاحب مقام شده است. او می­‌گوید هم اکنون در حال آمادگی برای مسابقات کشوری است که حدودا  دو ماه دیگر در تهران برگزار می­‌شود؛ زهرا به غیر از سالهای کرونا از سال ۹۵ در همه مسابقات کشوری شرکت کرده است.

محرومیت از ادامه تحصیل، به علت کمبود رابط ناشنوایان

زهرا از دوران بچگی و خاطرات مدرسه برایم توضیح می­دهد که چه طور سال اول ابتدایی را در مدرسه ناشنوایان گذرانده و چون نسبت به بقیه بهتر صحبت می­‌کرده برای جلوگیری از ضعیف شدنش در گفتار و شنیدار او را به مدرسه عادی فرستادند. او می‌­گوید: آن زمان بچه بودم و متوجه نمی­شدم که بقیه ناشنوا نیستند، دوستان زیادی داشتم و خیلی خوب با هم کنار می­‌آمدیم؛ همینطور ادامه دادم تا سال اول راهنمایی، از آن موقع به بعد فهم درس ها برایم دشوار شد چون توضیحات معلم ها را به سختی متوجه می‌شدم، بعد از آن با پیگیری های پدرم و همکاری مدیریت مدرسه برای من رابط می­‌فرستادند. از اول دبیرستان به بعد چون نتوانسته بودند رابط مناسبی پیدا کنند و به تنهایی حل مشکلات درسی برایش دشوار بود نتوانست نمرات خوبی در دروس کسب کند؛ اینطور شد که ازآنجا به بعد درس را رها کرد.

از او در مورد ورزش و چگونگی انتخاب رشته تیراندازی پرسیدم که گفت: ورزش را دوست داشتم، تیراندازی با تفنگ بادی را انتخاب کردم؛ آن موقع یعنی سال ۹۵ این رشته تازه در تیم ناشنوایان شروع به کار کرده بود؛ هفته بعدش که مسابقه کشوری برگزار شد من دوم شدم و بعد از آن هر سال در مسابقات شرکت کردم که رتبه اول یا دوم راکسب می­کردم.

 وی با بیان اینکه ورزش تیراندازی در افزایش تمرکز بسیار کمک کننده است، تاکید می­‌کند: این رشته توانسته در افزایش تمرکز و آرامش اعصاب کمک شایانی به من کند.

عدم حضور سرمربی در المپیک، دردسر ساز شد!

بانوی ورزشکار گلستانی از المپیک۲۰۲۲ برزیل و علت ششم شدنش برایم می­‌گوید: مسابقات انتخابی تیم ملی اول شده و به اردو دعوت شدم؛ آن سال کاروان ایران ۷۵ نفر از ناشنوایان را در رشته های متفاوت به مسابقات اعزام کرده بود که از استان ما فقط من و یکی از آقایان برای رشته والیبال ساحلی انتخاب شدیم.

در آن مسابقات هشت نفر اول به فینال راه پیدا می­‌کنند که زهرا در مرحله مقدماتی نفر سوم شده و جزو ۸ نفراول به فینال راه پیدا می­‌کند؛ از رقابت بسیار سخت و نزدیک به هم می­‌گوید و ادامه می‌دهد: من مطمئن بودم که حتما مقام می‌آورم اما مربی همراهم نبود و تنها بودم.

 با تعجب علتش را که جویا می‌شوم در توضیح به من اضافه می‌­کند: سرمربی ارتشی بود و چند هفته قبل از ما همراه با گروه شنوایان به المپیک رفته بود و بعد از پایان مسابقات مقدماتی دیگر اجازه همراهی با گروه ناشنوایان به دلیل مباحث اداری و مرخصی ها به وی داده نشد.

زهرا در سال ۹۴ ازدواج کرده و همسرش هم مانند خودش ناشنواست، از نحوه آشنایی اش با او تعریف می­‌کند و می‌گوید: ما در کانون ناشنوایان با هم آشنا شدیم اما چون او در حال درس خواندن بود و شاغل نبود کمی ازدواج ما با تاخیر همراه شد.؛ همسرم هم رشته تربیت بدنی خوانده است اما چون مسابقات کشوری و جهانی شرکت نکرده نمی‌تواند کار مناسب در این رشته را اخذ کند و این روزها در اسنپ وانت کار می­‌کند.

زهرا همراهی ها و تشویق های همسرش در مسیر موفقیت را مهم می­‌داند و اضافه می­‌کند: همسرم چون می­‌داند من در این کار موفق بوده و به آن علاقه مندم من را کاملا حمایت می‌کند.

از او در مورد ادامه تحصیل و مربی گری در این رشته می‌پرسم، پاسخ می­‌دهد: دوست دارم درسم را ادامه بدهم، سال گذشته با مادرشوهرم رفتیم و با همه مدارس صحبت کردیم هیچ کدام قبول نمی‌­کردند، یا­ اینکه هزینه زیادی برای رابط دریافت می­‌کردند. تنها راه این بودکه خودم درس ها را می­‌خواندم و امتحان می­‌دادم که این کار هم شدنی نبود.

  زهرا تحصیل در رشته تربیت بدنی و ریاضی را دوست دارد و می‌گوید: بخاطر سن و وضعیت تاهل نمی­تواند به مدرسه برود و چون دیپلم ندارد نمی‌­تواند آزمون مربیگری شرکت کند؛ اولویت فعلی‌اش دیپلم گرفتن و تحصیل در رشته تربیت بدنی است.

گران بودن لباس تیراندازی، مرا از مادر شدن منصرف می‌­کند

در رشته تیراندازی با تفنگ بادی کیفیت لباس در خروجی کار بسیار حائز اهمیت است. زهرا در مورد این نوع پوشش در مسابقات توضیح می‌­دهد: این لباس شامل کت و شلوار به همراه دستکش و کفش مخصوص است که بسیار خشک، سنگین و غیر قابل انعطاف بوده و در صورتی که ورزشکار به هر دلیلی با تغییر سایز مواجه شود باید لباس جدیدی تهیه کند که هزینه آن بسیار زیاد است.

وی یکی از دلایل بچه دار نشدنش را همین موضوع عنوان می­کند و می‌گوید: ما دائما باید ورزش کنیم و در رژیم باشیم تا بتوانیم فرم بدن را حفظ کرده و از لباس در مسابقات آینده هم استفاده کنیم.

این لباس ها باید جلوی لرزش بدن را بگیرند و تیرانداز را ثابت نگه دارند وی اضافه می‌­کند:  لباسی که الان از آن استفاده می­‌کند ایتالیایی است چون لباس ایرانی کیفیت ندارد و مربی ها در هنگام مسابقات توصیه به خرید لباس مخصوص خارجی دارند؛ این در صورتی است که هزینه آن هم باید توسط خود ورزشکار تامین شود.

 زهرا توضیح می‌­دهد: من برای المپیک۲۰۲۲ برزیل خیلی تلاش کرده بودم و گفتم هر طور که شده باید در این دوره از مسابقات شرکت کنم اینطور بود که با  وام، قرض و فروش طلاهایم لباسی به ارزش ۲۵ میلیون و تفنگی به مبلغ ۹۰ میلیون را خریداری کردم.

این ورزشکار بانوی گلستانی از خاطره تلخی در سال ۹۵ صحبت می ­کند و می‌گوید: آن سال برای المپیک ناشنوایان به اردو دعوت شده بود اما به دلیل نداشتن  لباس و تفنگ از حضور در مسابقات حذف شده است.

 وی ادامه می­‌دهد: تنها راهی که وجود داشت گرو گذاشتن چک چندین میلیونی به فدراسیون بود که به دلیل نداشتن چک نتوانست در مسابقات شرکت کند.

عدالت خریدنی است!

این بانوی موفق گلستانی بیان می‌کند: واقعیت این است که هرکس تفنگ بهتر و دقیق‌تری داشته باشد می­‌تواند در مسابقات موفق تر عمل کرده و رکورد بهتری را ثبت کند.

 وی تصریح کرد: من بعد از خرید تفنگ رکورد هایم تغییر بسیار محسوسی داشت و اینطور است که عدالت در مسابقات برقرار نمی­شود زیرا کسی که به لحاظ مالی مرفه تر بوده و هزینه بیشتری کند در نهایت موفق تراست.

 حاجیلری در مورد تهیه ساچمه و گاز مخصوص تفنگ ها نیز اینگونه توضیح می­‌دهد: الان هر یک بسته ساچمه یک میلیون و۲۰۰ هزار تومان است که ۵۰۰ عدد ساچمه دارد، ساچمه های ایرانی خوب نیستند و با هربار استفاده له شده و تفنگ را خراب می­‌کنند.

این تیرانداز پرافتخار گلستانی با تاکید بر اینکه فدراسیون حتی هزینه ساچمه ها را هم پرداخت نمی­‌کند، ادامه داد: زمانی که من در اردو بودم همسرم هر هفته برای من پول می­‌فرستاد که بتوانم ساچمه بخرم؛ در مورد گاز تفنگ ها هم باید بگویم که کپسول ها قیمتی حدود ۳۰ تا ۴۰ میلیون دارد که هر ۱۰ سال یکبار باید عوض شوند و هزینه آن هم حتی در مسابقات بین المللی به طور شخصی باید پرداخت شود.

وی در پایان ضمن اشاره به بالا بودن هزینه های این ورزش از مسئولین مربوطه درخواست حمایت های بیشتری دارد و می گوید: حداقل کاری که می‌توان انجام داد تامین هزینه های رفت و برگشت است که آن هم در صورت دعوت به اردوکاملا بر عهده خود ورزشکاران این رشته است.

انتهای پیام