یزد یکی از صنعتی‌ترین استان‌های کشور به حساب‌ می‌آید به طوری که آن را قطب تولید فولاد، کاشی، سرامیک و حتی صنعت نساجی می‌دانند اما با وجود کارخانجات و معادن بزرگ کشور در این استان، در ساخت و توسعه زیرساخت‌های ورزشی طی چند دهه اخیر ضعیف عمل کرده و در قیاس با بسیاری از استان‌های دیگر کشور در پایین‌ترین سطح ممکن قرار دارد.

مثلاً ورزشگاه شهید نصیری شهر یزد که شاخص‌ترین ورزشگاه استان به شمار می‌آید، در فصل گذشته‌ی لیگ دسته یک فوتبال کشور حتی استانداردهای لازم برای میزبانی از این لیگ را نداشت و این در حالیست که هم اکنون نیز از بدیهی‌ترین امکانات مورد نیاز یک مجموعه‌ی ورزشی همچون اسکوربورد، سرویس بهداشتی و گیت ورودی محروم است.

تمام محرومیت‌های ورزشگاه شهید نصیری که با قدمتی بالغ بر ۳۰ سال به عنوان ورزشگاه مادر استان به حساب می‌آید، در حالی است که آوازه‌هایی برای صعود تیم چادرملو اردکان به لیگ برتر فوتبال در آینده‌ای نه چندان دور به گوش می‌رسد و حال این سوال مطرح است که آیا ورزشگاه شهید نصیری که تا سال گذشته تاییده لازم برای برگزاری مسابقات لیگ دسته یک را نداشته است، می‌تواند از مسابقات لیگ برتر میزبانی کند؟!

تمامی این کمبودها در حالی در تنها ورزشگاه فوتبالی استان به چشم می‌آید که نزدیک به ۴۰۰ کیلومتر آن‌طرف‌تر از مرکز استان یزد یعنی در شهر رفسنجان استان کرمان، قرار است دومین ورزشگاه این شهر که مجهز به بروزترین امکانات ورزشی و دارای تاییده AFC است، حدود یک ماه دیگر یعنی در هفته هفتم لیگ برتر فوتبال به طور رسمی آغاز به کار کند.

البته اگر از توسعه و به‌روزرسانی ورزشگاه شهید نصیری به بهانه‌ی فوتبالی نبودن استان و نداشتن تیم در لیگ‌های حرفه‌ای نیز بگذریم، از نداشتن پیست دوچرخه‌سواری با توجه به این که روزی روزگاری، استان یزد را با نام دوچرخه‌سواری در کشور می‌شناختند، نمی‌توان گذشت.

هرچند قرار بود در بخشی از ورزشگاه بزرگ یزد که به مجموعه ورزشی طلاییه معروف است، بزرگترین پیست سرپوشیده دوچرخه‌سواری کشور و در سطح بین الملل ساخته و میزبان مسابقات این رشته ورزشی باشد، اما این مجموعه ورزشی نیز چندین سال است که با شکست مواجه شده و معلوم نیست آیا سرنوشت اسکلت فلزی پیست رویایی دوچرخه‌سواری آن به ضایعات‌فروشی ختم خواهد شد یا خیر؟

حتی اگر برای دوچرخه‌سواری هم بهانه‌ای بتراشیم که روزی روزگاری در اوج بوده و امروز بنا به هر دلیلی به فراموشی سپرده و نام قهرمانان آن همانند برادران سید رضایی و بیک خورمیزی در تاریخ ورزش استان ثبت شده است، از نبود امکانات حرفه‌ای برای ورزش شمشیربازی یزد که در حال حاضر قطب شمشیربازی کشور است، دیگر نمی‌توان گذشت.

هرچند که زیرساخت‌های ورزشی رشته شمشیربازی در مقایسه با سایر استان‌ های کشور و حتی استان تهران، چند سر و گردن بالاتر است اما بازهم زیرساخت‌های این رشته ورزشی با توجه به افتخاراتی که در آن کسب شده و می‌شود، بسیار ضعیف و دارای کمبودهایی محسوس است.

شمشیربازی یزد را به لحاظ قهرمانی می‌توان با استانی مانند اصفهان مقایسه کرد ولی چرا استان اصفهان می‌تواند میزبان مسابقات بین‌المللی همچون «سطح لایت» باشد اما استان یزد، سهمی در میزبانی نداشته باشد؟! شاید یزد هم در شمشیربازی نیازمند داشتن مجموعه‌ای همچون آکادمی شمشیربازی «روزبه فرهنگ‌پور» باشد!!

البته در این میان، کمبود زیرساخت و امکان ورزشی در اکثر رشته‌های ورزشی در مرکز استان با جمعیت حدود ۷۰۰ هزار نفر به شدت محسوس‌تر از سایر شهرستانهای این استان است؛ تا جایی که بعضی از هیات‌های ورزشی همچون تکواندو و کاراته حتی سالن اختصاصی و دائمی با استانداردهای لازم را ندارند و به گفته‌ی مسئولان این هیات‌ها، طی چند سال اخیر به دلیل نبود همین زیرساخت‌ها از پذیرش میزبانی مسابقات ملی از سایر استان‌ها عقب مانده‌اند.

متاسفانه اگر فقط روی کاغذ زمین‌های خاکی ورزشی سرتاسر استان یزد به عنوان مثال زمین‌های خاکی شهرستان مروست که به نام زمین ورزشی سند خورده است را از سرانه زیرساخت‌های ورزش استان کم نکنیم، شاید سرانه ورزشی یزد از استان‌های صنعتی دیگر همچون استان مرکزی بیشتر بماند؛ اما در واقعیت یزد صنعتی و معدنی به معنای واقعی کلمه در سرانه‌ ورزشی هم کمتر از همان استان مرکزی است چرا که یزد حتی فاقد ورزشگاهی همچون ورزشگاه پنج مرداد شهر اراک در مرکز این استان است.

واقعا مشخص نیست چرا استان صنعتی و معدنی یزد که از ثروت‌های بی‌کران طبیعی برخوردار است باید به رغم وجود مشکلات زیست محیطی فراوان و برخورداری از بالاترین سرانه کم تحرکی در کشور، چند - هیچ از دیگر استانها به لحاظ زیرساختهای ورزشی عقب باشد؟ قطعاً در روزهای آینده جواب این سوال را از کارشناسان و صاحب نظران این حوزه پیگیری خواهیم کرد.

انتهای پیام