به گزارش ایسنا و به نقل از اسپیس، «ابزار فعالیت لرزه‌ای ماه»(ILSA) که به فرودگر «ویکرام»(Vikram) متصل است، فعالیت لرزه‌ای را روز ۲۶ اوت روی سطح ماه شناسایی کرد. فرودگر قمری ویکرام در ۲۳ اوت به عنوان بخشی از ماموریت «چاندرایان-۳»(Chandrayaan-۳) در قطب جنوب ماه فرود آمد.

بیشتر بخوانید:

فرود تاریخ‌ساز کاوشگر هندی روی قطب جنوب ماه

اگر وجود ماه‌لرزه تایید شود، می‌تواند اطلاعات نادری را در مورد غارهای مرموز همدم قمری زمین به دانشمندان بدهد.

«سازمان تحقیقات فضایی هند»(ISRO) در ایکس(توییتر سابق) نوشت: فرودگر در ۲۶ اوت ۲۰۲۳ رویدادی را ثبت کرده است که به نظر می‌رسد یک رویداد طبیعی باشد. منبع این رویداد در دست بررسی است.

تجهیزات متعددی که در کاوشگر چاندرایان-۳ و ماه‌نورد «پراگیان»(Pragyan) وجود دارند، به دانشمندان کمک می‌کنند تا قطب جنوب ماه را بهتر از همیشه درک کنند. پراگیان اخیرا وجود گوگرد را در این منطقه تایید کرد و ویکرام نیز صداهایی را در زیر پای خود تشخیص داده است که می‌توانند شواهدی مبنی بر وجود یک ماه‌لرزه باشند.

بیشتر بخوانید:

ماه‌نورد هند، وجود گوگرد در قطب جنوب ماه را تایید کرد

ماموریت‌های «آپولو»(Apollo) بین سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۷ برای اولین بار فعالیت لرزه‌ای را روی ماه شناسایی کردند. کشف آنها ثابت کرد ماه ساختار زمین‌شناسی پیچیده‌ای دارد که در اعماق آن پنهان شده است؛ نه اینکه مانند قمرهای سنگی «فوبوس»(Phobos) و «دیموس»(Deimos) مریخ یکنواخت باشد.

تجهیزات پیشرفته و مدل‌های رایانه‌ای در سال‌های اخیر، دانشمندان را قادر ساخته‌اند تا داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط آپولو و مأموریت‌های دیگر را بررسی کنند و تصویر واضح‌تری را از درون مرموز ماه ارائه دهند. یکی از پژوهش‌های ناسا که در سال ۲۰۱۱ انجام شد، نشان داد هسته ماه که بسیار به زمین شباهت دارد، احتمالا از آهن مایع تشکیل شده که یک توپ آهنی متراکم و جامد را احاطه کرده است.

دانشمندان در مه ۲۰۲۳، از داده‌های میدان گرانشی برای تایید کردن فرضیه هسته آهن استفاده کردند و همچنین گفتند که حباب‌های گوشته مذاب ماه می‌توانند از بقیه جدا شوند، به ‌صورت توده‌های آهن به سوی سطح شناور شوند و لرزه‌هایی را حین حرکت ایجاد کنند.

این یافته‌ها آغاز رازهای ماه هستند. میدان‌های مغناطیسی درون اجرام سیاره‌ای، با حرکت کوبنده مواد در هسته‌های مذاب رسانای الکتریکی سیارات تولید می‌شوند.

فضای داخلی غیر مغناطیسی ماه، کاملا با فضای داخلی مغناطیسی زمین متفاوت است. ماه متراکم و عمدتا یخ‌زده است و فقط یک هسته کوچک را در بر دارد که سیال و مذاب است. دانشمندان بر این باورند که درون ماه پس از تشکیل شدن در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش، به سرعت و به طور یکنواخت سرد شد. این بدان معناست که ماه، میدان مغناطیسی قوی ندارد و بسیاری از دانشمندان معتقدند که هرگز چنین نبوده است.

پس چگونه به نظر می‌رسد برخی از سنگ‌های سه میلیارد ساله‌ای که در ماموریت‌های آپولو به دست آمدند، در یک میدان ژئومغناطیسی قوی برای رقابت با زمین ساخته شده‌اند؟

این‌ها پرسش‌هایی هستند که چاندرایان-۳ می‌تواند به آنها پاسخ دهد. از آنجا که کاوشگر و ماه‌نورد مأموریت از انرژی خورشیدی استفاده می‌کنند، در حال حاضر تا زمانی که ماه از شب تقریبا ۱۴ روزه خود خارج شود، در حالت خواب هستند. هنگامی که خورشید دوباره در ۲۲ سپتامبر به سطح قطب جنوب ماه بتابد، کاوشگر و ماه‌نورد برای جستجوی پاسخ آماده می‌شوند.

انتهای پیام