به گزارش ایسنا، به نقل از فلسطین الیوم، دیوید هرست، سردبیر این وبسایت در مقاله‌ای نوشت، در میان کم رنگ‌ شدن نقش تشکیلات خودگردان فلسطین و گسترش موج عادی سازی روابط کشورهای عربی با رژیم صهیونیستی، همه جناح‌ها در کابینه اشغالگر به دنبال حفظ شهرک نشینان در کرانه باختری و قدس هستند و تمایلی برای خارج کردن آنها نشان نمی‌دهند.

وی در این مقاله نوشت، متاسفانه فرصت تشکیل کشور مستقل فلسطین در کنار دولتی که خود را یهودی معرفی می‌کند، به ویژه پس از مرگ توافق اسلو، توافقی که امید می‌رفت نزاع بین رژیم صهیونیستی و فلسطین را حل کند، از دست رفته است.

امروز نزدیک به ۷۰۰ هزار شهرک نشین داخل کرانه باختری و قدس زندگی می‌کنند و هیچ سیاستمدار و جنبش صهیونیستی مایل نیست آنها را از آنجا خارج کند. بلکه برعکس پروژه الحاق به دو روش در حال انجام است: الحاق خزنده که مورد پسند طیف وسیعی از سیاستمداران رژیم صهیونیستی است و جناح مرکزی و راست طرفدار آن هستند و الحاق مستقیم در کمترین زمان ممکن که پیشنهاد حزب مذهبی حاکم است.

اما تشکیلات خودگردان فلسطین که قطب نمای ملی، محبوبیت و مفهوم خود را از دست داده است تنها امتداد سیاست امنیتی رژیم صهیونیستی است. قدرت خرید آن کاهش یافته و نفوذ دیپلماتیک خود را در جهان عرب از دست داده است. زمانی که امارات متحده عربی روابط خود را با رژیم صهیونیستی عادی کرد، برنامه‌های الحاق اراضی در کرانه باختری را متوقف کرد؛ اما این مساله در کابینه فعلی رژیم اصلاً معنی ندارد.

اینکه چه تعداد کالا در لیست خرید وجود دارد که هیئت تشکیلات خودگردان فلسطین می‌تواند از ریاض جمع آوری کند به زودی معلوم می‌شود اما به احتمال قوی عربستان سعودی روابط خود را با تل آویو عادی نمی‌کند و این مسئله دلایل مختلفی دارد که ارتباطی با مسئله فلسطین و حتی میزان دوستی در روابط با ایران ندارد.

با این حال، بعید به نظر می‌رسد که سیاست راه‌حل دو دولتی در میدان عمل محقق نشود و در برابر زنده ماندن این ایده در میان جامعه بین‌المللی و هر بازیگر اصلی درگیر در این موضوع مانند سازمان ملل، چین، هند، روسیه و کشورهای اروپایی که همواره خواهان راه حل دو دولتی هستند، مانعی وجود داشته باشد، راه حلی که دیگر غیرممکن شده است زیرا توافق اسلو که برای حمایت از یک دولتی تدوین شده، همچنان به حیات خود ادامه می‌دهد.

در همین حال، سیاست حمایت از حق حاکمیت انحصاری یک ملت در این مناقشه در حال تثبیت و تقویت است تا جایی که ماندگاری آن شبیه ماندگاری دیوارها، جاده‌ها و موانعی شده است که راه‌های ارتباطی کرانه باختری را قطع کرده و آن را به زندان‌های بی شماری تبدیل می‌کند.

تشکیلات خودگردان فلسطین فلج شده

این روزنامه‌نگار انگلیسی در ادامه مقاله خود می‌نویسد، در حال حاضر تشکیلات خودگردان فلسطینِ فلج شده با دستگاه تنفس مصنوعی توسط رژیم صهیونیستی که هیچ قصدی برای از سرگیری مذاکرات با فلسطینی‌ها را ندارد، سر پا نگه داشته می‌شود؛ چراکه زنده نگه داشتن تشکیلات در درجه اول به نفع "دولت یهودی" است که در حال امتداد یافتن و گسترش است. تا زمانی که تشکیلات خودگردان فلسطین سرپاست مرزهای شرقی که ضعیف ترین بخش برای رژیم صهیونیستی است، آرام و ساکت خواهد ماند.

با این حال، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی اعلام کرد که حصار حائل را با ساخت یک دیوار تقویت خواهد کرد. واقعیت این است تا زمانی که تشکیلات خودگردان فلسطین وجود دارد، سازمان آزادی بخش فلسطین "ساف" و شورای ملی فلسطین صرفاً یک پوسته خالی خواهند بود؛ همانطور که قبلا بودند. بنابراین انحلال تشکیلات به نفع رژیم صهیونیستی نیست.

تشکیلات در حفظ آرامش نسبی رژیم نقش اساسی دارد. بدون شک به رسمیت شناخته شدن رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۳ توسط ساف برای مساله فلسطین یک فاجعه بود و با پایداری توافق اسلو تشکیل یک دولت ملی با نمایندگانی از همه گروه‌های مقاومت فلسطین و حتی انجام مذاکرات مسالمت آمیز بعید است. اما در مورد رژیم صهیونیستی باید گفت توافق اسلو کاملا به نفعش بوده است زیرا تعداد کشورهایی که این رژیم را به رسمیت می شناسند از ۱۱۰ کشور در سال ۱۹۹۳ به ۱۶۶ کشور در حال حاضر افزایش یافته است و این آمار ۸۸ درصد از کل کشورهای عضو سازمان ملل را تشکیل می‌دهد.

همچنین تعداد شهرک نشینان در کرانه باختری از ۱۱۵۰۰۰ به ۴۸۵۰۰۰ نفر بدون احتساب قدس شرقی افزایش یافته و موضوع حق بازگشت فلسطینی‌ها به سرزمین خود منتفی است.

"کشور فلسطینی وجود نخواهد داشت"

دیوید هرست در مقاله خود می‌نویسد، عدنان ابو عوده، مشاور ملک حسین، پادشاه وقت اردن پیرامون مساله فلسطین و وزیر اطلاع رسانی وی در سال ۱۹۹۱ به دستور ملک حسین و به منظور ملاقات محرمانه و حساس با جیمز پیکر، وزیر خارجه وقت آمریکا به واشنگتن رفت. ماموریت عدنان این بود که بفهمد نیت جورج دبلیو بوش، رئیس جمهوری وقت آمریکا از دعوت به کنفرانس بین المللی چیست که به زودی در مادرید برگزار می‌شود.

پس از گفتگوهای بسیار عدنان و پیکر، وی به صراحت به این مسوول اردنی گفت: "کشور فلسطینی وجود نخواهد داشت. ممکن است نهادی کمتر از یک دولت و بیشتر از خودمختاری وجود داشته باشد. این بهترین چیزی است که می‌توانیم از اسرائیلی‌ها بگیریم".

نسل جدید مقاومت فلسطین توافق اسلو الگویی ایجاد کرد که قدرت اشغالگر را تا حد امکان از دردهای اشغال رهایی بخشید و از عواقب آن معاف کرد.

اما سؤال این است که تا کی می‌توان اوضاع را به همین منوال ادامه داد، در حالی که فشار مقاومت بر رژیم صهیونیستی هر روز بیشتر می‌شود؟ جنگ ۱۹۴۸ بین کشورهای عربی و رژیم صهیونیستی ۹ ماه به طول انجامید. قبل از آن گروه‌های تروریستی یهودی مردم را در روستاهای فلسطینی می‌کشتند و ساکنان آن را مجبور می‌کردند محل زندگی خود را ترک کنند.

در مجموع، در عرض تقریباً یک سال، ۷۰۰۰۰۰ فلسطینی تبعید شدند که به «نکبت» معروف شد. در سال ۱۹۶۷، در جریان جنگ شش روزه، ارتش رژیم صهیونیستی تنها ظرف چند روز همه چیز را با خود برد و نتیجه این شد که همگی فلسطینی‌ها خانه‌های خود را ترک نکردند و به همین دلیل طرح اولیه دیوید بن گوریون یعنی "تصرف بزرگ‌ترین منطقه با کمترین تعداد ممکن از فلسطینی‌ها در آن" شکست خورد و امروز رژیم صهیونیستی عواقب آن را می‌بیند.

شکی نیست که پیامدهای اسلو شکست بن گوریون را عمیق‌تر کرد. درست است که تعداد شهرک نشینان چهار برابر شده است، اما تعداد فلسطینی‌ها نیز در تمام مناطق بین رود اردن و دریای مدیترانه در حال افزایش است تا جایی که به گفته علا عواد، مدیر دفتر مرکزی آمار تشکیلات خودگردان فلسطین، تعداد فلسطینی‌ها و یهودیان ساکن بین رود اردن و دریای مدیترانه برابر بوده و تعداد هر طرف نزدیک به هفت میلیون نفر است و از طرفی امروز، نسل جدیدی از مقاومت به سرعت در حال شکل گیری است، چیزی که بدون شک واکنشی به همین توافق اسلو است.

در توافق اسلو برای فلسطینی‌هایی که در زمان اعلام تشکیل دولت رژیم صهیونیستی خانه‌های خود را ترک نکردند، نقشی لحاظ نشده است.

فلسطینیان ۱۹۴۸ اکنون به بخشی جدایی ناپذیر از مساله ملی فلسطین تبدیل شده اند و همین امر در مورد ساکنان قدس نیز صدق می کند. از سال ۲۰۲۱ به بعد فلسطینی ها بار دیگر متحد شده اند و خط سبز به طور فزاینده ای مبهم شده است. فلسطینی هایی هم که در سال ۱۹۹۳ به دنیا نیامده بودند فهمیدند که اسلو آنها را آزاد نخواهد کرد، بنابراین عضو مقاومت شدند زیرا با اطمینان می دانند که توسط رهبری خود که آنها را به اسلو کشانده و همچنین جامعه بین المللی به آنها خیانت شده است.

اهمیت مقاومت مسالمت آمیز هم دست کمی از مقاومت مسلحانه ندارد همانطور که کشاورزان فلسطینی در تپه های جنوبی در منطقه الخلیل ثابت کردند یا همانطور که ساکنان محله شفعاط در قدس اثبات کردند یا در هر جای دیگری از فلسطین که ملتش زیر فشار شهرک نشینان و ارتش رژیم صهیونیستی از ترک اراضی و خانه و کاشانه خود امتناع کردند. تا زمانی که فلسطینی ها از ترک مناطق خود امتناع کنند، دیگر مهم نیست که چند شهرک صهیونیستی وجود دارد.

درگیری بر سر قدرت برای سیطره بر رژیم صهیونیستی

این روزنامه نگار انگلیسی نوشت، با عمیق‌تر شدن اشغال، شکاف میان سران اشغالگر نیز عمیق تر می شود. حامیان اسحاق رابین، پنجمین نخست وزیر رژیم صهیونیستی کنترل جامعه صهیونیستی را از دست می دهند.

قبل از اسلو دو روایت وجود داشت: یکی فلسطینی و دیگری صهیونیستی اما اکنون حداقل سه روایت وجود دارد و جنگ خونینی بین صهیونیسم لیبرال و جنبش ملی مذهبی در جریان است.

پیتر بینارت، نویسنده یهودی آمریکایی می گوید، بدون شک ایتامار بن گویر، وزیر امنیت "ملی" رژیم صهیونیستی از این درگیری پیروز بیرون خواهد آمد. وی خطاب به لیبرال ها گفت، مادامی که در یک هدف مشترک با فلسطینی ها که از تظاهرات علیه اصلاحات قضایی حذف شده اند، متحد نشوند، توسط جنبش راست شهرک سازی سرکوب خواهند شد.

بینارت که یکی از صهیونیست های لیبرال سابق است که کاملا از اسلو عقب نشینی کرده است مانند سایر یهودیان می‌گوید که مناقشه تنها با راه‌حل تک‌دولتی پایان می‌پذیرد، جایی که شهروندان اعم از فلسطینی‌ها و یهودیان از حقوق برابر برخوردار باشند.

او می گوید، مبارزه با راستگراهای مذهبی از سویی و حمله به شهر جنین از سوی دیگر شرط بندی است که پایانش باخت است. جناح به اصطلاح لیبرال ارتش، سرویس شاباک و نیروی هوایی رژیم صهیونیستی اگر به طور کامل با مساله فلسطین متحد نشوند، توسط جناح راست دینی بلعیده خواهند شد، به خصوص که راست مذهبی در این لحظه تمام شتاب را دارد و بخش بزرگی از جوانان طرفدار آن هستند.

دیوید هرست در پایان مقاله خود تاکید می کند که رژیم صهیونیستی تنها زمانی برای حل نزاع میان خود و فلسطینی‌ها مذاکره می‌کند که توانایی حفظ همان سطح از قدرت مورد نیاز برای تحمیل هژمونی خود بر اکثریت فلسطینی را از دست بدهد.

شاید برای رسیدن به این نقطه باید یک انتفاضه دیگری رخ بدهد یا ممکن است چندین دهه طول بکشد. اما زمانی که این اتفاق بیفتد ممکن است تنها یک راه حل وجود داشته باشد و آن هم تشکیل یک کشوری باشد که در آن همه به صورت برابر کنار هم زندگی کنند. تنها در این صورت است که کشور واقعی فلسطین می تواند وجود داشته باشد و تنها در این صورت است که کابوس اشغال و همچنین کابوس اسلو واقعاً پایان می یابد.

انتهای پیام