به گزارش ایسنا، آنچال ووهرا، ستون‌نویس نشریه فارن پالسی در تحلیلی نوشت: «اروپایی‌ها به‌ندرت درباره بهترین روش رو به‌جلو جهت مقابله با چین به اجماع رسیده‌اند و کشورها سیاست خود را براساس منافع ملی‌شان تنظیم می‌کنند. برای مثال، فرانسه نسبت به افتتاح دفتر ناتو در توکیو مخالفت کرد تا در کنار چین بماند اما آلمان اخیرا برای اولین بار یک سند استراتژی امنیتی را درباره چین منتشر کرد و این کشور را "رقیبی" خواند که باید وابستگی به آن را کاهش دهد.

اما از آغاز جنگ روسیه-اوکراین، متحدان ناتو دریافتند که اقتصاد و تجارت متقابل همیشه رفتار کشورهای خود محور را تغییر نمی‌دهد. همین مسئله متحدان را به این فکر فرود برد تا وابستگی شدید خود به چین را از جمله درخصوص مواد معدنی کلیدی که برای زندگی مدرن ضروری هستند، در نظر بگیرند.

آندرو اسمال، یکی از اعضای ارشد برنامه آسیایی "صندوق مارشال آلمان" گفت: درگیری اوکراین همه چیز را تغییر داد. اکنون در اتحادیه اروپا درک بیشتری از نحوه درهم تنیدگی ایندوپاسیفیک و فرا آتلانتیک وجود دارد.

اخیرا ۳۱ عضو ناتو ابلاغیه‌ای را امضا کردند که به موجب آن چین را به استقرار "تمامی ابزارها جهت گسترش قدرت و نفوذ جهانی‌اش" متهم می‌کند. آن‌ها مدعی شدند که پکن از "اهرم اقتصادی‌اش جهت ایجاد وابستگی‌های استراتژیک" استفاده می‌کند و در ادامه افزودند، "ما از جمهوری خلق چین می‌خواهیم که مسئولانه رفتار و از ارسال هرگونه کمک‌های مرگبار به روسیه خودداری کند."

چین از این اقدام ناتو خشمگین شد و واکنش نشان داد. این کشور، ائتلاف نظامی ناتو را به "ایجاد بهانه برای گسترش به سمت شرق در آسیا" متهم کرد و نسبت به "پاسخی قاطع" هشدار داد و در عین حال رزمایش‌های بزرگ نظامی را در اطراف جزیره تایوان برگزار کرد.

وانگ ونبین، سخنگوی وزارت امور خارجه چین ضمن متهم کردن ناتو به داشتن ذهنیت جنگ سرد، اظهار کرد: چین سابقه خوبی در صلح و امنیت دارد. ما هرگز به کشوری تجاوز نکرده‌ و در هیچ جنگ نیابتی شرکت نکرده‌ایم. هیچ نیازی برای نسخه آسیایی ناتو وجود ندارد.

امسال دومین سالی متوالی بود که ناتو شرکای آسیایی را برای یک تجمع سالانه دعوت کرده بود؛ اقدامی که بیانگر جدیت ناتو نسبت به تهدیدات احتمالی چین است. اما آیا ناتو همانطور که چین حدس می‌زند، آماده است تا این کشورها را وارد ائتلافش کند یا صرفا به دنبال ارتقاء روابط است؟

دولت جو بایدن، رئیس‌جمهوری آمریکا از زمان آغاز ریاست بر این باور هدایت می‌شود که چین "بزرگترین تهدید" برای نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین است و کاخ سفید، چین را جزو اولویت‌های امنیتی ایالات متحده می‌داند و به دنبال همکاری با اروپایی‌ها، نزدیک‌ترین متحدان خود است تا استراتژی هماهنگی را در رابطه با چین اتخاذ کند.

در سال ۲۰۱۹ اتحادیه اروپا، چین را "شریک و رقیب سیستماتیک" خواند. در ماه مارس سال جاری اورزولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا پیشنهاد خطرزدایی را به جای جدایی از چین پیشنهاد داد؛ اقدامی که ثابت کرد اگرچه کشورهای اتحادیه اروپا قادر به قطع تمام و کمال تجارت با چین نیستند، اما باید به دنبال تنوع و جایگزین کردن واردات چینی دست کم در حوزه‌های حیاتی مربوط به امنیت باشند.

اروپا نگرانی‌های مختلفی دارد اما اساسا از چین به دلیل دو مورد واهمه دارد؛ یک ارتش چین و حمله احتمالی به تایوان و دوم وابستگی‌های اقتصادی به چین. ینس استولتنبرگ، دبیرکل ناتو گفته بود تا سال ۲۰۳۵ چین احتمالا ۱۵۰۰ کلاهک هسته‌ای خواهد داشت که می‌توانند به آمریکای شمالی و کل اروپا برسند.

ناتو برنامه‌ای برای دعوت متحدان آسیایی به این ائتلاف نظامی ندارد اما قصد دارد مشارکت‌پذیری و رزمایش‌های دفاعی مشترک را افزایش دهد. تعدادی از کارشناسان پیشرو به فارن پالسی گفتند، حوزه فعالیت ناتو نمی‌تواند بدون بازنویسی معاهده‌ آن، به آسیا گسترش یابد.

جین لینو، مدیر برنامه سیاست خارجه و امنیتی در یک اندیشکده آلمانی گفت: ناتو نمی‌تواند اعضای جدیدی بپذیرد مگر اینکه تمامی اعضای آن کل معاهده را تغییر دهند که چنین چیزی هم بعید است.

او با اشاره به تقویت روابط میان کشورهای آسیایی و ناتو تصریح کرد: این شرکا به دنبال عضویت کامل ناتو نیستند، بلکه به دنبال اندکی مشارکت‌پذیری، آموزش مشترک با نیروهای ناتو و توانایی‌های مشترک مثل داشتن تسلیحات مشابه اعضای ناتو هستند.»

انتهای پیام