محمدحسین مهدوی(م. موید) شاعر و نویسنده پیشکسوت گیلانی است و کتاب «حسینِ علی؛ درود خداوند بر او باد» این ادیب مقتلی شاعرانه و اعتباری جاودانه در ادبیات آیینی و عاشورایی فارسی ماست که به زبان فاخر استاد موید بازمی‌گردد.

این دارنده گواهینامه درجه یک هنری جمهوری اسلامی در طول سال روضه هفتگی امام حسین(ع) را در منزل پدرش اش دایر می کند لذا در آستانه تاسوعا و عاشورای حسینی به گفت وگو با این شاعر پرداختیم و نظر او را درباره شعر آیینی جویا شدیم.

استاد محمدحسین مهدوی در این گفت وگو، از اعتقاد خود به شعر آیینی گفت و تصریح کرد: شعر آیینی به مثابه ته لهجه است و اشاره مستقیم ندارد؛ یعنی به عنوان مثال کلمه «قمر» در شعر آیینی باید ما را به یاد حضرت اباالفضل عباس(ع) بیندازد و مخاطب این موضوع را کشف کند.

وی شعر «باز این چه شورش است...» محتشم کاشانی را نمونه شعر آیینی دانست و افزود: در شعر محتشم به دلیل کلاسیک بودن، وزن و قافیه به کمک شاعر آمده، زیرا موسیقی چفت و بست کلمات است، اما در شعر نو، سپید و نیمایی سرودن شعر آیینی دشوارتر است.

نویسنده کتاب «حسینِ علی» با اشاره به جوشش شعر آیینی از درون شاعر، خاطرنشان کرد: گمان می کنم زمانی که مادرم مرا باردار بود، در ماه های هفتم و هشتم که با فشار ناشی از بارداری مواجه می شد، بی اختیار «یا حسین» می گفت و من که در آستانه تولد بودم موسیقی این عبارت را می شنیدم و با آن پرورش پیدا می کردم.

استاد موید، در پاسخ به این سوال که چرا «حسینِ علی» با وجود ماهیت عربی بودن مقتل، به زبان فارسی نوشته شده است؟، تصریح کرد: حسینِ علی را به فارسی نگارش کردم، زیرا وقتی واژه های زیبای ایرانی وجود دارد، چرا باید از عربی استفاده می کردم.

وی با بیان اینکه برای نگارش کتاب حسینِ علی از روایات شیعه و سنی بهره گرفتم تا بتوانم به فضای واقعه دست پیدا کنم و موقعیت تاریخی آن را نشان دهم، گفت: همواره نسبت به ایران و زبان فارسی احساس تعلق دارم و این احساس تعلق خیلی بیشتر از افرادی است که در ایران متولد شده و زندگی کرده اند، زیرا سال ها از ایران دور بودم و در غربت زندگی کردم.

این دارنده نشان درجه یک هنری، با اشاره به نقش پدر در تربیت ایرانی خود، خاطرنشان کرد: پدرم روحانی بود و نسبت به ایران گرایش داشت و همواره تاریخ و جغرافیای گیلان را مطالعه می کرد و برای من هم می گفت؛ اگرچه در عراق متولد شدم، اما دبستان و دبیرستان را در مدرسه ایرانی ها تحصیل کردم و با ادبیات و شعر ایران انس گرفتم.

وی شاعر را وسیله و رابط دانست؛ نه خالق و آفرینش گر و عنوان کرد: پرنده شعر بر روی بام شاعر می نشیند و شکار می شود، یعنی این بام باید سالم و عاری از خاشاک باشد تا پرنده راحت و آسوده بیاید و بنشیند.

استاد مهدوی، از شاعران خواست نسبت به شعر ملهم وفادار باشند و اضافه کرد: گویی شعر از غیب می آید و لذا شاعر باید به آن وفادار باشد و با زبان پاک، آن را منتقل کند.

وی از مداحان خواست شعر آیینی را از شاعران فرهیخته دریافت کنند و متذکر شد: سرودن از دین و مذهب و قرآن و اهل بیت(ع) بسیار حساس است و وظیفه شاعر و مداح بسیار سنگین است.

این شاعر گیلانی، درباره وصیت پدر مبنی بر برگزاری جلسات هفتگی روضه امام حسین(ع) نیز یادآور شد: وصیت پدرم همچنان پابرجاست و به غیر از محرم، صفر و رمضان، همه جمعه ها در خانه پدری روضه امام حسین(ع) برگزار می شود. دلیل تعطیلی روضه در این سه ماه بنا به خواست پدرم برای کمرنگ نشدن عزاداری ها در مساجد و هیئت هاست.

استاد موید در پایان یکی از اشعار خود را زمزمه کرد: سیاهی های میان شقایق ها درخشانند؛ چونان اندوهی پایدار... حسین... حسین/ آواهای ایرانی این حروف درخشانند؛ چونان سیاهی های میان شقایق ها... حسین... حسین

به گزارش ایسنا، محمدحسین مهدوی مشهور به «م. موید» در هفتم تیرماه سال ۱۳۲۲ از پدری لاهیجی و مادری رودسری در نجف به دنیا آمد. پدرش آیت‌الله حاج شیخ محمد مهدوی لاهیجی فقیه، دانشمند و ادیبی فرزانه بود و از او دیوان شعری به یادگار مانده است.

مجموعه شعرهای «مگر با لبخنده ماه»، «گلی اما آفتابگردان»، «تو کجاست؟»، «سیماب‌های سیمین»، «پروانه بی‌خویشی من»، «بی‌خوانش پرندگان»، «نرگس هنوز»، «سه بار می‌گویم گل سرخ»، «دستاس هنوز می‌چرخد»، «پندار آبی»، «به سپیدی تاج محل»، «درخشش شبانه سیب سیاه»، «غزلواره‌های هزار»، «آوند»، «ساعت هنوز گل سرخ است» و مجموعه نثر «حسینِ علی» تاکنون از موید به چاپ رسیده است.

انتهای پیام