به گزارش ایسنا و به نقل از نیواطلس، به نظر می‌رسد استارت‌آپ استرالیایی سینکرون(Synchron) که تحت حمایت بیل گیتس و جف بزوس است، می‌تواند شرکت نورالینک ایلان ماسک را در رقابت برای ساخت یک رابط مغز و رایانه‌ی ایمن و قابل اعتماد شکست دهد. این رابط را هر بیمارستانی می‌تواند به سرعت و بدون ایجاد حفره در جمجمه‌ نصب کند.

رابط‌های مغز و رایانه، الکترودها را دقیقا در کنار نواحی خاصی از مغز قرار می‌دهند و فعالیت‌های الکتریکی را می‌خوانند تا افکار و اهداف خاص را به سیگنال‌هایی تبدیل کنند که می‌توانند برای کنترل رایانه‌ها، دستگاه‌های تلفن همراه و به طور نظری در موارد دیگری مانند صندلی چرخ‌دار برقی و اندام‌های مصنوعی استفاده شوند.

این رابط‌ها به عنوان دستگاه‌های پزشکی فروخته می‌شوند که می‌توانند ارتباط، تعامل، استقلال و حس انسان بودن را به افرادی که عملکرد حرکتی خود را در نتیجه‌ی آسیب به ستون فقرات، بیماری‌های اعصاب حرکتی و سایر بیماری‌ها از دست داده‌اند، بازگردانند. اما برخی دیگر مشتاقانه منتظر آینده‌ای هستند که در آن افراد سالم توانایی‌های جدیدی را با استفاده از این رابط و کنترل ذهن کسب می‌کنند.

نورالینک، بلک‌راک نوروتک(Blackrock Neurotech)، برین‌گیت(BrainGate) و بسیاری از شرکت‌های دیگر در حال پیشرفت در حوزه‌ی ایمپلنت‌های مغزخوان هستند که بیش از هزار الکترود را مستقیما در بافت مغز برای ارتباطات دو طرفه قرار می‌دهند.

اما برای انجام این کار، آن‌ها باید یک سوراخ در جمجمه‌ی بیمار ایجاد کنند. چنین چیزی می‌تواند منجر به بروز انواع مختلفی از عوارض جانبی، هم از نظر پزشکی و هم از لحاظ نظارتی شود و صادقانه مردم به یک حفره در سرشان نیاز ندارند.

سینکرون یک رویکرد متفاوت و بسیار عملی دارد. این شرکت یک دستگاه به نام استنترود(Stentrode) را توسعه داده‌اند که می‌تواند از طریق سیاهرگ گردن کاشته شود و از طریق عروق خونی مغز به موقعیتی درست در کنار قشر حرکتی مغز هدایت شود.

در آن جا مانند یک استنت معمولی که به طور خودکار باز می‌شود، مستقر شده و ۱۶ الکترود را درست در کنار نواحی خاصی از مغز قرار می‌دهد که می‌توان از آنها برای کنترل دستگاه‌ها به صورت بی‌سیم و فوری استفاده کرد.

۱۰ بیمار که پیش‌تر از این استنترود استفاده کرده‌اند، آن را فوق‌العاده قابل اعتماد می‌دانند، آنها یاد می‌گیرند که از روز نصب از آن استفاده کنند و هرگز نیازی به کالیبراسیون مجدد ندارند.

این حقیقت که هر کلینیکی می‌تواند دستگاه را در بدن بیمار قرار دهد و علاوه بر آن، اینکه به طور کامل درون بدن کاشت می‌شود بدون آنکه چیزی از روی پوست گذر کند، می‌تواند تایید این دستگاه را توسط سازمان‌هایی مانند سازمان غذا و دارو ساده‌تر کند و مسیر بالقوه‌ی بسیار سریع‌تری به سمت عرضه ارائه می‌کند.

هنگامی که دستگاه مستقر شد، انتهای دیگر سیم به دستگاهی به شکل ضربان‌ساز وصل می‌شود که زیر پوست قفسه‌ی سینه قرار دارد. بنابراین کل دستگاه به طور کامل درون بدن کاشته می‌شود.

یکی از مشکلات دیگر فناوری‌های کنونی این است که قطعات، سیم‌ها و کابل‌ها از مغز بیرون می‌آیند و در معرض دید قرار می‌گیرند. بدیهی است که خطر عفونت در این شرایط زیاد است، بنابراین هیچ یک از بیمارانی که این سیستم‌ها را دارند نمی‌توانند از آن‌ها در خانه استفاده کنند. آن‌ها فقط زمانی می‌توانند از آن‌ها استفاده کنند که وارد یک محیط آزمایشگاهی یا بالینی شوند و برداشتن و جایگزینی بخش‌هایی از جمجمه نیز روش ایده‌آلی نیست.

مسیر پیش روی محققان این است که ابتدا تاییدیه دریافت کنند. آن‌ها در حال انجام گفتگوهای بیشتری با سازمان غذا و داروی آمریکا در مورد اقدامات ایمنی مورد نیاز هستند.

انتهای پیام