به گزارش ایسنا، یک گروه تحقیقاتی از گروه مهندسی شیمی از دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا مکانیسمی برای خشک کردن نانوبلورهای سلولز پیشنهاد کرده تا این نانوبلورها را بتوان در محیط آبی دیسپرس کرد و در عین حال، با دیسپرس (پخش) شدن، این نانوبلورها عملکرد کامل خود را حفظ می‌کنند.

با این کار می‌توان فرآیند ذخیره‌سازی و حمل و نقل نانوبلورهای سلولز را تسهیل کرد. این محققان نتایج این دستاورد را در مجله Biomacromolecules منتشر کردند.

برانا هانتینگتون، نویسنده این مقاله و دانشجوی دکترای این دانشگاه‌ گفت: ما نگاه کردیم که چگونه می‌توانیم نانوبلورهای شاخه‌دار را داشته باشیم، آنها را در اجاق خشک کردیم و در ادامه در محلول‌های حاوی یون‌های مختلف دوباره آنها را دیسپرس کردیم و سپس عملکرد آن‌ها را با نانوکریستال‌های سلولز معمولی و غیر شاخه‌دار مقایسه کردیم.

امیر شیخی، نویسنده و استادیار مهندسی شیمی و مهندسی زیست‌پزشکی دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا نیز در این باره یادآور شد: انتهای مودار نانو کریستال‌ها به گونه‌ای نانو مهندسی شده است که دارای بار منفی باشد و هنگام قرار دادن در یک محیط آبی، یکدیگر را دفع می‌کنند.

وی تاکید کرد: برای داشتن حداکثر عملکرد، نانوبلورها باید جدا از هم باشند، به گونه‌ای که در هنگام خشک شدن با هم زنجیره‌ای نشوند.

به نقل از ستاد نانو، به دنبال بازگرداندن ذرات مودار، دانشمندان آنها را آزمایش کردند و اندازه و خصوصیات سطح آنها را تعیین و کشف کردند که عملکرد و ویژگی‌های آنها مشابه مواردی است که قبلاً خشک نشده بودند. همچنین، آنها دریافتند که این ذرات می‌توانند به خوبی برای کارهای مختلف استفاده شده و پایداری خود را در طیف وسیعی از مخلوط‌های مایع از pH و سطح شوری مختلف حفظ کنند.

پارچ میکا، دانشجوی دکترای دانشگاه ایالتی پنسیلوانیا می‌گوید: نانوبلورهای مودار حتی در غلظت‌های نمکی بالا می‌توانند دوباره تغییر شکل دهند، حتی در محیط‌های خشن نیز گروه‌های عاملی خود را حفظ می‌کنند که این کار ممکن است در طیف گسترده‌ای از حوزه‌ها مورد استفاده قرار گیرند. این کار ممکن است راه را برای پردازش پایدار و در مقیاس بزرگ نانو سلولزها بدون استفاده از روش‌های افزودنی یا صرف انرژی هموار کند.

انتهای پیام