در این طرح آمده است: رودخانه میمه، که از چشمه‌های سراب میمه و از ارتفاعات کبیرکوه منشا می‌گیرد، در طول مسیر جریان چندین سرشاخه دیگر به آن افزوده شده و کیفیت آن به تدریج کاهش پیدا می‌کند، به طوری که مقدار متوسط سالانه هدایت الکتریکی رودخانه میمه در سراب میمه از حدود ۴۲۰ میکروموس بر سانتیمتر (مقدار sar حدود ۰.۵) به بیش از ۸۲۰۰ میکروموس بر سانتیمتر (مقدار sar حدود ۱۱) در محل ایستگاه هیدرومتری پل جاده دهلران رسید.

 هدف از این مطالعه بررسی علل کاهش کیفیت آب رودخانه در طول مسیر و تعیین محل‌هایی است، که تغییر کیفیت اتفاق می‌افتد تا بتوان در صورت امکان راهکارهایی جهت جلوگیری از شور شدن رودخانه ارائه نمود. برای این منظور با بررسی‌های میدانی اقدام به تعیین ایستگاه‌های نمونه‌برداری در طول مسیر رودخانه گردید و به مدت یک سال به صورت ماهیانه از نقاط تعیین شده نمونه‌برداری شد.

همچنین سیلاب‌های مهمی، که در سال آبی ۹۶-۹۵ اتفاق افتاد در محل ایستگاه‌های هیدرومتری سر کمر و پل جاده دهلران مورد اندازه‌گیری قرار گرفته‌اند و بر اساس مطالعات میدانی و اندازه‌گیری‌های انجام شده مشخص شد، که رودخانه در طول مسیر خود پس از جدا شدن از سازندهای کارستی کبیرکوه، به دلیل وارد شدن به سازندهای تبخیری، بویژه سازند گچساران کیفیت آن بتدریج کاهش یافته، به طوری که میزان هدایت الکتریکی رودخانه میمه  تا محل اتصال رودخانه‌های خروزان و ورازان به حدود ۳۵۰۰ میکروموس بر سانتیمتر می‌رسد.

 این تغییر کیفیت تدریجی و بیشتر ناشی از انحلال گچ‌های سازند گچساران است، زیرا تیپ آب بیشتر سولفاته می‌باشد. اما در پایین دست رودخانه ورازان به دلیل ورود آب چشمه‌های شوری، که در حاشیه و کف رودخانه قرار دارند، هدایت الکتریکی از حدود ۳۵۰۰ تا ۴۷۰۰ میکروموس بر سانتیمتر افزایش می‌یابد.

 در مسیر رودخانه قدح، چشمه گوگری قدح با متوسط هدایت الکتریکی سالانه ۲۱۶۰۰ (مقدار sar  حدود ۴۰) به یکباره باعث کاهش کیفیت آب رودخانه قدح می‌شود.

همچنین یکی از سرشاخه‌های رودخانه «سرکده» به «نم سیول» نیز با متوسط سالانه هدایت الکتریکی ۷۷۷۵۰میکروموس بر سانتیمتر (مقدار sar  حدود ۳۶ ) می‌رسد. پس از تلاقی رودخانه سرکده با رودخانه میمه، مقدار هدایت الکتریکی رودخانه میمه (به تناسب میزان آبدهی) به بیش از ۸۰۰۰ میکروموس بر سانتیمیتر می‌رسد.

 البته در ابتدای مخزن سد میمه شاهد ورود چشمه‌هایی از جناحین و همچنین کف رودخانه است در اثر ورود آب آنها به رودخانه، هدایت الکتریکی  مقداری افزایش می‌یابد.

بطور کلی حدود ۵۰ درصد شوری رودخانه میمه ناشی از تأثیر چشمه گوگردی «قدح» و رودخانه «سیول» است، که می‌توان با احداث کانال‌هایی در مسیر زون‌های شوری رودخانه «سیول» و همچنین ایجاد یک خط انتقال که به صورت ثقلی آب را به پایین دست سد منتقل می‌نماید، می‌توان تا ۵۰ درصد از شوری رودخانه کاست و هدایت الکتریکی رودخانه میمه را از ۸۲۳۵ میکروموس بر سانتیمتر به ۴۶۰۰ میکروموس بر سانتیمتر رساند.

همچنین می‌توان مطالعات تکمیلی مانند مطالعات هیدروژئولوژی و ردیابی در محدوده چشمه‌های شور پایین دست رودخانه ورازان و همچنین چشمه‌های شور داخل مخزن انجام داد و چنانچه بتوان نواحی تغذیه آنها تعیین شود و آب‌های مشخصی در نواحی تغذیه آنها وارد گردد و با انحراف آب‌های نفوذ کننده در حوضه آبگیر آنها، از سهم شوری این چشمه‌ها کاست.