به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، یک خانه که در شهر نوادا در ایالت کالیفرنیا آمریکا قرار دارد، زمانی معروف شد که صاحب آن ادعا کرد که یک شهاب سنگ شعله‌ور به اندازه یک توپ بسکتبال به آن برخورد کرده است.

گفته شد که این خانه بر اثر این اتفاق واقعاً منفجر شده و کاملاً ویران شده است. این ادعا واقعی به نظر می‌رسید، زیرا تعدادی از مردم منطقه سقوط این شهاب‌سنگ را از آسمان ثبت کرده بودند و صاحب این خانه به نام داستین پروسیتا از این تصادف به ظاهر عجیب کاملا شوکه شده بود.

تصاویر و فیلم‌هایی از یک نور زرد روشن که در آسمان این منطقه می‌درخشید، در اینترنت پر شد. همسایه‌های پروسیتا به آتش‌نشانانی که برای مهار آتش حضور داشتند، گفتند که صدایی کر کننده مانند رعد و برق شنیده‌اند و تقریباً در همان زمان خانه پروسیتا آتش گرفته است.

پروسیتا چند ساعت پس از اینکه خانه‌اش در آتش سوخت در مصاحبه‌ای با خبرنگاران محلی گفت: آنها گفتند احتمال این اتفاق یک در چهار تریلیون است.

اکنون دانشمندان در مورد آنچه در آن شب اتفاق افتاده کمی تردید دارند.

دانشمندانی که شهاب‌سنگ‌ها را مطالعه و ردیابی می‌کنند، اعتبار ادعای شهاب‌سنگ‌هایی که باعث انفجار در خانه‌ها می‌شوند را زیر سوال می‌برند.

پیتر جنیسکنز، ستاره شناس موسسه SETI در کالیفرنیا می‌گوید تا زمانی که یک شهاب‌سنگ به سطح زمین برسد، تقریبا چیزی از آن باقی نمی‌ماند. او اشاره می‌کند که به احتمال زیاد این یک قطعه سنگ سرکش از بارش شهابی ثوری جنوبی بوده است که به دلیل روشن کردن بزرگ‌ترین بخش‌های آسمان شب با گلوله‌های آتشین خود در ماه اکتبر مشهور است.

بارش شهابی ثوری بارش شهابی سالیانه‌ای است که بر اثر برخورد ذرات برجای مانده از "دنباله‌دار انکه"(Encke's Comet) با جو زمین پدید می‌آید. از آن‌جا که نقطه نورباران این بارش شهابی در صورت فلکی ثور قرار دارد، اخترشناسان سال‌ها پیش آن را بارش شهابی ثوری نامیدند که این نام تا به امروز باقی است.

یکی از بخش‌های کار جنیسکنز یافتن شهاب‌سنگ‌ها است. او برای انجام این کار از رادار هواشناسی داپلر برای ردیابی آنها در هنگام فرود به زمین استفاده می‌کند.

شهاب‌سنگ‌ها با سرعت ۲۰ تا ۳۳ کیلومتر در ثانیه به جو زمین وارد می‌شوند. این سقوط سریع اغلب باعث می‌شود که این سنگ‌ها ذوب و از هم جدا شوند.

جنیسکنز می‌گوید گاهی اوقات یک تکه بزرگتر می‌تواند به سطح زمین برسد یا در اقیانوس فرود آید و گاهی نیز به ماه برخورد می‌کند.

وی می‌افزاید: در این مورد احتمالاً اینطور نبوده است، چرا که به داده‌هایی که از رادار داپلر جمع‌آوری می‌کند، اطمینان دارد.

رادار هواشناسی اغلب شهاب‌سنگ‌هایی را که به زمین برخورد می‌کند، ردیابی می‌کند و آن را با تگرگ اشتباه می‌گیرد.

وقتی در مورد این حادثه و احتمال وقوع آن سؤال شد، جنیسکنز گفت: این مورد مشاهده نشد. بنابراین ما فکر نمی‌کنیم که مواد کافی برای ثبت توسط رادار و دریافت سیگنال باقی مانده باشد.

وی در ادامه افزود که بر اساس محاسبات گروه پژوهشی، گلوله آتشین به اندازه توپ بسکتبال که شاهدان عینی در آسمان مشاهده کردند، در فاصله ۳۷ کیلومتری دورتر از خانه پروسیتا فرود آمده است.

جنیسکنز می‌گوید، شهاب‌سنگ‌ها این توهم را ایجاد می‌کنند که نزدیک هستند، در حالی که واقعاً از شاهدان دور هستند.

در این مورد، گزارش‌هایی از ۱۲۰ شاهد عینی از شمال در فاصله حدود ۸۰۰ کیلومتری به دست آمده است و آنها یک شهاب سنگی را در منطقه خود دیده‌اند.

جنیسکنز افزود: در تحلیل نهایی، سقوط زباله‌های فضایی باعث آتش سوزی زمینی نمی‌شود. بله، آنها را گلوله‌های آتشین می‌نامند، زیرا آسمان را روشن می‌کنند، اما هرگز شعله‌های آتش از خود ساطع نمی‌کنند.

جنیسکنز در واقع تصور نمی‌کند که یک شهاب‌سنگ بتواند یک خانه را به آتش بکشد، زیرا به اندازه کافی داغ نیست و زمان زیادی برای خنک شدن در پایین اتمسفر دارد و وقتی شهاب‌سنگ‌ها در نهایت به زمین برخورد می‌کنند، سرد فرود می‌آیند.

انتهای پیام