هر یک از نظام‌های حقوقی از طریق وضع و اجرای قوانین ساز و کارهایی برای کنترل آلودگی محیط زیست ایجاد کرده‌اند. با توجه به اینکه پیشرفت تکنولوژی و توسعه صنایع اثرات زیان‌بار و جبران‌ناپذیری روی محیط زیست داشته، تاثیر آن بر آلودگی هوا بسیار حائز اهمیت است. علی‌رغم این امر، موضوع مسئولیت مدنی ناشی از آلودگی هوا و طرق جبران خسارت ناشی از زیان‌های وارد شده بر اثر آلودگی‌ها موضوعی است که کماکان با سوالات و ابهاماتی رو به رو است و نیاز به تحقیق و بررسی بیشتر دارد.
در حوزه حقوق داخلی وجود مقررات پراکنده و کاستی‌های موجود در نظام حقوقی ایران در خصوص مسئولیت مدنی ناشی از آلودگی هوا ضرورت توجه به این موضوع را آشکار می‌سازد. تمرکز اصلی مباحث در این پژوهش پاسخگویی به این سوال است که آیا نظام حقوقی فعلی حاکم بر مسئولیت مدنی پاسخگوی نیازهای مربوط به جبران خسارت ناشی از آلودگی هوا نیز خواهد بود یا خیر؟
در حقیقت با توجه به اینکه نظام حقوقی مسئولیت مدنی بیان‌کننده اصولی کلی و عام است، امکان اعمال مقررات این نظام در ارتباط با آلوده‌کنندگان محیط زیست - مشخصا آلودگی‌های مربوط به حوزه هوا - و تحمیل مسئولیت مدنی بر عاملان آلودگی، نیازمند بررسی عمیق‌تری است.
اعمال مقررات مسئولیت مدنی به منظور جبران خسارت ناشی آلودگی هوا به دلایل بسیاری از جمله ماهیت و ویژگی‌های خاص موضوع، دشوار بودن انتخاب معیار مناسب و تعیین عامل اصلی آلوده‌کننده و... موجب شده تا حقوق مسئولیت مدنی نتواند حمایت کافی در خصوص جبران خسارت ناشی از آلودگی هوا به عمل آورد. در این تحقیق ضمن پرداختن به مبانی و کلیات مربوط به حقوق مسئولیت مدنی ناشی از آلودگی محیط زیست، مسئولیت مدنی ناشی از آلودگی هوا و طرق جبران خسارت ناشی از آن مورد بررسی قرار گرفته است.
این پژوهش توسط شیرین علی‌اکبر، دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق خصوصی در سال ۱۳۹۴ گردآوری شده و استاد راهنمای آن جمشید نورشرق است.
علاقه‌مندان به مطالعه این پژوهش می‌توانند آن را در پژوهشگاه علوم و فناوری اطلاعات ایران(ایران‌داک) مطالعه نمایند.
انتهای پیام
نظرات