به گزارش ایسنا و به نقل از وب‌سایت رسمی "دانشگاه متروپولیتن اوساکا"(OMU)، یک گروه بین‌المللی از پژوهشگران، آزمایشی بلندمدت را در "ایستگاه فضایی بین‌المللی"(ISS) انجام داده‌اند تا تأثیر تشعشعات فضایی را بر سلول‌های بنیادی جنینی موش مورد بررسی قرار دهند. یافته‌های آنها به دانشمندان کمک خواهند کرد تا ایمنی و خطرات مربوط به تشعشعات فضایی را برای پروازهای فضایی آینده انسان ارزیابی کنند.

این گروه پژوهشی در پروژه خود، سلول‌های بنیادی جنینی منجمد موش را از زمین به ایستگاه فضایی بین‌المللی بردند، آنها را برای بیش از چهار سال در معرض تشعشعات فضایی قرار دادند، به تعیین کمیت اثر بیولوژیکی پرتوهای فضایی پرداختند و تأثیر بیولوژیکی پرتوهای فضایی را با بررسی انحرافات کروموزومی به صورت مستقیم اندازه‌گیری کردند. نتایج آزمایش آنها برای نخستین بار نشان می‌دهد که اثر بیولوژیکی واقعی تشعشعات فضایی با پیش‌بینی‌های قبلی براساس اندازه‌گیری تشعشعات فضایی مطابقت دارد.

در حال حاضر، مردم عادی می‌توانند به فضا سفر کنند و پروازهای سرنشین‌دار بلندمدت به اعماق فضا از جمله ماه و مریخ در حال امکانپذیر شدن هستند. با وجود این، تشعشعات فضایی همچنان یک عامل محدودکننده برای اکتشاف سرنشین‌دار باقی می‌مانند. دانشمندان در حال انجام دادن مطالعات فشرده‌ای هستند تا دوز تشعشعات فضایی را برای درک بهتر تأثیر آنها بر بدن انسان اندازه‌گیری کنند. در هر حال، از آنجا که بیشتر مطالعات تاکنون روی زمین انجام شده‌اند نه در فضا و با توجه به اینکه تشعشعات فضایی متشکل از انواع مختلفی از ذرات با انرژی‌های مختلف هستند و فضانوردان به طور مداوم در معرض دوزهای کمی از تشعشعات قرار دارند، این نتایج قطعی نیستند. محیط واقعی فضا را نمی‌توان دقیقا روی زمین بازآفرینی کرد.

"تاکاشی موریتا"(Takashi Morita)، استاد دانشکده پزشکی دانشگاه متروپولیتن اوساکا گفت: هدف پژوهش ما، پرداختن به کاستی‌های آزمایش‌های زمینی پیشین به واسطه اندازه‌گیری مستقیم اثر بیولوژیکی تشعشعات فضایی در ایستگاه فضایی بین‌المللی و مقایسه این اثر بیولوژیکی واقعی با تخمین‌های فیزیکی در آزمایش‌های زمینی است. این یافته‌ها به کاهش عدم قطعیت در ارزیابی خطر پروازهای فضایی انسان کمک می‌کنند.

این گروه پژوهشی، حدود ۱۵۰۰ کرایوتوب حاوی سلول‌های بنیادی جنینی موش با حساسیت رادیویی بالا را تهیه کردند و به فضا فرستادند. پژوهش آنها که در نوع خود پیچیده است، با هفت سال کار پیش از پرتاب، چهار سال کار پس از پرتاب و پنج سال کار برای تجزیه و تحلیل همراه بود. موریتا ادامه داد: آماده‌سازی آزمایش و تفسیر نتایج دشوار بود اما ما با موفقیت به نتایج کمّی مربوط به تابش فضایی دست یافتیم که هدف اصلی را برآورده کردند.

پژوهشگران امیدوارند که پژوهش‌های خود را در آینده یک قدم جلوتر ببرند. موریتا گفت: ما در حال بررسی استفاده از سلول‌های بنیادی جنینی انسان به جای سلول‌های بنیادی جنینی موش برای پژوهش‌های آینده هستیم زیرا سلول‌های انسانی برای ارزیابی خطر در مورد انسان بسیار مناسب‌تر هستند و تجزیه و تحلیل ناهنجاری‌های کروموزومی با استفاده از آنها آسان‌تر است.

پژوهش‌های آینده ممکن است شامل پرتاب موش‌ها یا سایر حیوانات آزمایشی به فضا برای تجزیه و تحلیل انحرافات کروموزومی آنها باشند. موریتا اضافه کرد: انجام دادن چنین آزمایش‌هایی در اعماق فضا می‌تواند به کاهش عدم قطعیت در ارزیابی خطر سفرهای بلندمدت انسان و اقامت در فضا کمک کند.

این پژوهش، در مجله "Heliyon" به چاپ رسید.

انتهای پیام