به گزارش ایسنا، بخش مراقبت‌های ویژه، یکی از واحدهای تخصصی بیمارستان است که به مراقبت از بیمارانی که نیاز به حمایت برای بقای زندگی دارند و در معرض خطر بسیار بالایی برای نارسایی و مرگ عضو هستند، اختصاص دارد. ازجمله مهم‌ترین اهداف بخش‌های مراقبت ویژه، تداوم حیات بیمار و تأمین آسایش و ارائه مراقبت‌های با کیفیت است. پذیرش و درمان در بخش‌های مراقبت ویژه تأثیر عمده‌ای بر زندگی بیماران و خانواده آن‌ها دارد، اما علیرغم تلاش‌های قابل توجه تیم مراقبتی، بخش قابل توجهی از بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه فوت می‌شوند. درواقع در بخش‌های مراقبت ویژه، تعداد زیادی از بیماران مبتلابه بیماری‌های تهدیدکننده حیات در حین دریافت درمان‌های ضروری جان خود را از دست می‌دهند.

به بیان محققان، مرگ‌ومیر در میان بیماران در بخش مراقبت‌های ویژه بیشتر از بسیاری از مراکز مراقبت‌های بهداشتی است. سالیانه تقریباً ۵۰۰ هزار بیمار پس از پذیرش در بخش‌های مراقبت ویژه در بیمارستان‌های ایالات متحده با دلایل متعددی جان خود را از دست می‌دهند و اقامت در بخش مراقبت‌های ویژه در ماه آخر زندگی به طور فزاینده‌ای رایج است. در ایران نیز، میزان مرگ‌ومیر کلی بیماران بستری در بخش‌های مراقبت ویژه حدود ۳۰ درصد گزارش شده است. بیماران، اعضای خانواده، سایر مراقبان و ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی همگی دیدگاه‌های منحصربه‌فرد و معتبری در مورد ارزشیابی کیفیت مرگ دارند. ارزشیابی کیفیت مرگ بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه به دلایل زیادی دشوار است، زیرا بسیاری از بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه به دلیل لوله‌گذاری تراشه یا استفاده مداوم از داروهای آرام‌بخش نمی‌توانند در مورد درمان خود تصمیم بگیرند. اعضای خانواده بیماران بدحال نیز بنا بر همین شرایط دچار شیوع بالای اضطراب، افسردگی و غم و همچنین احساس گناه می‌شوند.

در رابطه با این موضوع، پژوهشگرانی از دانشگاه علوم پزشکی کردستان اقدام به انجام پژوهشی کرده‌اند که در آن به کیفیت مراقبت‌های مرگ و مردن از دیدگاه پرستاران شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه پرداخته شده است.

آن‌ها این مطالعه را به روش مقطعی در بیمارستان‌های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی کردستان انجام داده و از مشارکت ۱۰۵ نفر از پرستاران شاغل در بخش مراقبت‌های ویژه بهره برده‌اند.

بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، میانگین کیفیت مرگ و مردن از دیدگاه پرستاران در این پژوهش کمتر از حد میانگین بوده است.

به گفته سینا ولیئی، محقق دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی کردستان و همکارانش، «علت پایین بودن کیفیت مراقبت‌ها می‌تواند ناشی از هوشیاری پایین بیماران بستری در بخش‌های ویژه باشد که توانایی انجام فعالیت‌هایی همچون تغذیه، تنفس و خندیدن ندارند. همچنین با توجه به اهمیت حمایت مذهبی در پایان زندگی بیماران بستری در بخش‌های ویژه، انجام مراسمات معنوی و مشاوره‌های مذهبی در روزهای پایانی زندگی می‌تواند به بهبود کیفیت مرگ‌ومیر بیماران منجر شود».

آن‌ها معتقدند: «به دلایل متعددی مانند افزایش خطر عفونت، تداخل در مراقبت‌ها و مدیریت استرس بیمار، بسیاری از مؤسسات تمایل دارند که دسترسی خانواده و دوستان بیمار به بخش‌های مراقبت ویژه را محدود کنند. این در حالی است که ارائه مراقبت‌های تسکینی مناسب، اجتناب از مراقبت‌های غیر ضروری حیاتی و اجازه ملاقات‌های مکرر از خانواده‌های بیماران ممکن است مفیدترین مداخلاتی باشند که باید برای بهبود کیفیت مرگ مورد توجه قرار گیرند».

بر اساس این نتایج، مواردی چون دریافت مناسب آرام‌بخش در طول اقامت در بخش مراقبت ویژه، لمس شدن یا در آغوش گرفته شدن توسط عزیزان، مراقبت‌های مربوط به داشتن مراسم معنوی قبل از مرگ بیمار و داشتن یک یا چند بازدید از مشاور مذهبی یا معنوی می‌تواند کیفیت مرگ و مردن را در افرادی که احتمال مرگ بالایی دارند، بالاتر ببرد و از میزان رنج بیمار و احساس گناه خانواده بکاهد.

ولیئی و همکارانش اشاره کرده‌اند «در این خصوص، برگزاری دوره‌های آموزشی مرتبط با معیارهای مراقبت‌های مرگ و مردن با کیفیت برای پرسنل شاغل در بخش‌های مراقبت ویژه و همچنین بررسی کیفیت مراقبت‌های مرگ‌ومیر از دیدگاه خانواده بیماران بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، امری قابل توصیه است».

یافته‌های فوق در خصوص موضوعی که کمتر در کشور ما به آن پرداخته شده است، در فصل‌نامه‌ای به نام «پرستاری مراقبت ویژه» منتشر شده‌اند. این نشریه با هدف توسعه و نشر دانش در حوزه‌های مراقبت‌های ویژه نظیر ICU، CCU، NICU، اورژانس، همودیالیز، بخش سوختگی و اقدامات پرستاری در بلایای طبیعی، پیش بیمارستانی، حوادث جاده‌ای و حوادث ساخت بشر منتشر می‌شود.

انتهای پیام