به گزارش ایسنا و به نقل از اس اف، اخیرا ستاره شناسان آمریکایی شاهد سریع‌ترین انفجار ستاره‌ای بوده‌اند که تاکنون از زمین ثبت شده است.

 آنها مشاهده کردند که یک کوتوله سفید، گاز غول سرخی را که در آن نزدیکی بود، ربوده و یکی از بزرگ‌ترین انفجارهایی را که دانشمندان تا به حال دیده‌اند، ایجاد کرد که دانشمندان آن را "نوا" /"نواختر"(nova) می‌نامند. نوا به اندازه‌ای روشن بود که حتی تمام افراد سراسر جهان می‌توانستند آن را با دوربین دوچشمی مشاهده کنند. با این حال، این رویداد ستاره‌ای که کمی بیش از یک روز به طول انجامید تا امروز سه برابر سریع‌تر از هر رویداد دیگری که رخ داده، بوده است. 

مواد با سرعت میلیون‌ها مایل در ساعت به فضا پرتاب می‌شوند که ما آنها را به عنوان نور مرئی مشاهده می‌کنیم. این نوا که "V۱۶۷۴ Hercules" نام داشت، بیش از ۲۴ ساعت با چشم غیرمسلح قابل رویت بود و سپس ناپدید شد.

پروفسور "سامنر استارفیلد"(Sumner Starrfield) نویسنده اصلی این مطالعه از دانشگاه ایالتی آریزونا گفت: رویداد ۱۲ ژوئن ۲۰۲۱ شبیه به روشن و خاموش کردن چراغ قوه توسط یک شخص بود. نواها با ابرنواخترها تفاوت دارند. آنها در منظومه‌های ستاره‌ای دوگانه رخ می‌دهند، جایی که ستارگان کوچک و فوق‌العاده پرجرم به دور هم‌نشینان بسیار بزرگتری شبیه خورشید می‌چرخند.

پروفسور استارفیلد در ادامه افزود: این پدیده تنها یک روز به طول انجامید. سریع‌ترین نوای قبلی، مدلی به نام "V۸۳۸ Herculis" بود که در سال ۱۹۹۱ مطالعه کردیم. V۸۳۸ Herculis در عرض دو یا سه روز بعد از ظهور ناپدید شد.

این مطالعه بینش جدیدی در مورد شیمی منظومه شمسی، مرگ ستارگان و تکامل کیهان ارائه می‌دهد. سرعت نوا تنها ویژگی غیرعادی آن نبود. نور و انرژی فرستاده شده آن نیز بسیار متفاوت بود.

محققان همچنان که ماده بیرون زده شده توسط نوا را زیر نظر داشتند متوجه باد عجیبی شدند که ماده بیرون زده شده توسط نوا را زیر نظر داشتند که این باد ممکن است به موقعیت کوتوله سفید و ستاره همراهش وابسته باشد. به نظر می‌رسد که آنها جریان مواد را در فضای اطراف این منظومه‌ که در صورت فلکی هرکول قرار دارد شکل می‌دهند.

نواختر می‌تواند اطلاعات مهمی در مورد منظومه شمسی ما و حتی کل هستی به دانشمندان ارائه دهد. دانشمندان بر این باورند که هر سال حدود ۳۰ تا ۶۰ مورد از این پدیده در کهکشان راه شیری رخ می‌دهد، اگرچه در این مدت تنها ۱۰ مورد را کشف کرده‌اند چرا که بیشتر آنها توسط غبار بین ستاره‌ای پوشیده شده‌اند.

پروفسور استارفیلد اظهار کرد: ما همیشه در تلاشیم تا بفهمیم منظومه شمسی چگونه شکل گرفته و عناصر شیمیایی در منظومه شمسی از کجا آمده‌اند. یکی از چیزهایی که ما از این نوا خواهیم آموخت این است که برای مثال چه مقدار لیتیوم توسط این انفجار تولید شده است. اکنون نسبتا مطمئن هستیم که بخش قابل توجهی از لیتیومی که روی زمین داریم در اثر این نوع انفجارها تولید شده است.

انتهای پیام