شاید بهترین عنوانی که می‌تواند روی جلد کتاب خاطرات محمد بلوری بنشیند؛ در ستایش حادثه باشد. کتابی بسیار جذاب و خواندنی که مدام مخاطب را میخکوب می‌کند. محمد بلوری در اواسط دهه ۳۰ شمسی به روزنامه کیهان راه می‌یابد و کار خود را به عنوان خبرنگار بخش حوادث آغاز می‌کند. البته آن زمان هنوز صفحه حوادث در روزنامه‌ها وجود نداشته و تلاش بلوری و گزارش‌های بکرش موجب می‌شود سردبیر کیهان صفحه مستقلی به این بخش اختصاص دهد. جسارت و پشتکار او در روزنامه‌نگاری و گزارش‌نویسی در جای‌جای کتاب مشهود است و از رنج و شوق سالیان او نشان دارد.

بلوری خاطرات خود را از شرح سرگذشت پدر آغاز می‌کند و از همان ابتدا با به‌کارگیری شگردی هوشمندانه و غافلگیرکننده که یادآور سبک نوشتاری آمریکای لاتین است، خواننده را به روایت حادثه مشتاق می‌کند. مصائب زندگی پدر در آذربایجان قبل و بعد از انقلاب اکتبر به شدت تراژیک و تکان‌دهنده است؛ همچنان که زندگی پسر نیز در ایران با مشقت‌های فراوان همراه بوده است. ذوق و استعداد نویسندگی و قدرت بی‌چون و چرا در روایت ماجراهای جنایی از بلوری نویسنده‌ای بی‌رقیب ساخته است. کتاب خاطرات او پر از داستان‌های جنایی واقعی است. مانند قتل دختری به نام فلور که با خاندان پهلوی ارتباط داشته و  کلاهبرداری‌های مهدی بلیغ معروف به آرسن لوپن ایران که کاخ دادگستری را فروخت، ماجرای جنایت اولین زن اعدامی در ایران و داستان کشته شدن زنی بی‌گناه به واسطه شک بی‌جای شوهرش. آنچه روایت بلوری را خواندنی کرده این است که او بسیاری از این پرونده‌ها را به واسطه شم کارآگاهی‌اش شخصاً رمزگشایی و حل کرده‌ است. 

خاطرات ۶ دهه روزنامه‌نگاری او ناگفته‌هایی از تاریخ معاصر ایران را در بر می‌گیرد. جنگ ظفار، جنایت‌های حسین آزموده که وزیر دادگستری دولت امینی او را آیشمن ایران خواند، ترور حسنعلی منصور، قتل احمد زیبرم در پس کوچه‌های نازی‌آباد، ماموریت پیچیده برای کشتن تیمور بختیار در عراق، خودکشی غلامرضا تختی، اعتصاب مطبوعات در روزهای معطوف به انقلاب، جلسه شریف امامی با روزنامه نگاران و... 

نثر روان او غبطه‌برانگیز و مثال‌زدنی است. سیلاب کلمات خواننده را با خود می‌برد و غرق می‌کند. بلوری خاطرات متعددی از رقابت علنی روزنامه‌نگاران کیهان و اطلاعات دارد و دشواری‌های روزنامه‌نگاری را در آن زمانه روایت می‌کند. خواندن این کتاب به علاقه‌مندان تاریخ معاصر و دوستداران ادبیات پلیسی پیشنهاد می‌شود.

بعضی خاطره‌ها لبخندی به لب می‌آورند و با برخی دیگر می‌توان گریست. مثل ماجرای دختر مسلولی که می‌خواست قلبش را هدیه کند. کتاب خاطرات محمد بلوری به نوعی تاریخ اجتماعی ایران در قرن حاضر به شمار می‌رود. بخشی که همواره در تاریخ مغفول مانده است.

انتهای پیام