به نقل از تایمزهایراجوکیشن، هدف جنبش جهانی رو به رشد از سال ۲۰۱۵ به جریان انداختن اهداف توسعه پایدار سازمان ملل متحد (SDGs) در دانشگاه بوده است، اما برای هدف پایان‌دادن به گرسنگی (SDG۲)، دستیابی به امنیت‌ غذایی و بهبود تغذیه و ترویج کشاورزی پایدار در بین دانشگاه‌های آسیا نادیده گرفته شده است.

با توجه به اینکه سیستم‌های کشاورزی و غذایی یکی از بزرگ‌ترین عوامل آسیب زیست‌محیطی در جهان ازجمله آلودگی کشاورزی شیمیایی، بیابان‌زدایی، جنگل‌زدایی، خشکسالی، از بین رفتن تنوع‌زیستی، تخریب زمین و تغییرات آب‌وهوایی هستند این موضوع بسیار نگران‌کننده است.

گزارش اخیر سازمان خواربار و کشاورزی ملل‌متحد (فائو) تصویری تلخ از پیشرفت‌های حاصل شده در حوزه غذا و کشاورزی ارائه می‌دهد و استدلال می‌کند که اهداف SDG مرتبط در سطح جهانی دور از دسترس هستند مگر اینکه اقدامات اصلاحی فوری انجام شود. منطقه آسیا و اقیانوسیه به ویژه فاقد داده‌های قابل اعتماد در مورد اهداف کشاورزی پایدار، امنیت‌غذایی و تغذیه است.

علاوه بر این، پیش‌بینی‌ها حاکی از آن است که آسیای جنوب شرقی به‌ویژه در مسیر رسیدن به SDG۲ تا سال ۲۰۳۰ قرار دارد و افزایش چالش‌ها از همه‌گیری کووید-۱۹ ناشی می‌شود. بسیاری از کشورهای منطقه برای معیشت جمعیت و اقتصاد ملی خود به‌طور قابل‌توجهی به بخش‌های کشاورزی یا کشاورزی وابسته هستند و امنیت‌ غذایی به دلیل تغییرات آب‌وهوایی به‌طور فزاینده‌ای آسیب‌پذیر است.

با این حال، باوجود مقیاس مشکل و پیشرفت اندک تا به امروز، مطالعه اخیری که انجام شده است، نشان می‌دهد، دانشگاهیان و مدیرانی که در مورد سیاست‌های آموزش عالی، اصلاحات و اجرای SDG تحقیق می‌کنند تا حد زیادی SDG۲ را نادیده گرفته‌اند.

تحقیقات بیشتری برای درک میزان هدف موسسات در کشورهای مختلف برای مقابله با SDG۲ مورد نیاز است و امیدواریم که مشارکت‌های دانشگاهی جهانی از مطالعات جدید در مورد جمع‌آوری داده‌های مرتبط با SDG۲، گزارش‌دهی و تجزیه و تحلیل بین‌المللی حمایت کند تا دیگر از پژوهش، آموزش، اطلاع‌رسانی و نظارت برای پایان‌دادن به گرسنگی، دستیابی به امنیت‌غذایی و ترویج معماری پایدار (معماری پایدار یکی از تحولات بسیار مهم در حوزه معماری است که هدف آن طراحی بنا بر مبنای اصول پایداری و صرفه‌جویی در مصرف انرژی است) غفلت نشود.

انتهای پیام