امروزه با گسترش سلامت همراه، امکان تغییر رفتار سلامت بیماران و مدیریت بیماری‌های مزمن آنان بیش‌ازپیش فراهم است و پتانسیل بسیاری برای ایجاد پیامدهای مثبت سلامت وجود دارد.

ویژگی‌های ذاتی تجهیزات سلامت همراه مانند ارتباطات سیار و قابلیت حمل و رایانش قوی، منجر به مزایای رقابتی بیشمار سلامت همراه می‌شود، اما با وجود این مزایا، توسعه سلامت همراه با چالش‌های سیاسی، ایمنی و فنی اساسی مواجه است.

در مقاله‌ای که توسط، سکینه سقاییان‌نژاد اصفهانی و اصغر احتشامی در مجله مدیریت اطلاعات سلامت دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به چاپ رسید، چالش‌های توسعه سلامت همراه موردبررسی قرار گرفت.

این پژوهشگران بابیان اینکه بیشتر اپلیکیشن‌های سلامت همراه با رویکرد غیررسمی توسعه می‌یابند و بیشتر کارکنان سلامت نیز در محیط کار به‌طور مداوم با گوشی شخصی خود از این اپلیکیشن‌ها استفاده می‌کنند که باعث غلبه محصولات غیررسمی سلامت می‌شود، می‌گویند: به نظر می‌رسد بین مداخلات فعلی سلامت همراه و سیاست‌های فعلی دولت‌ها در تنظیم مقررات این مداخلات، تطابق لازم وجود ندارد.

به اعتقاد این دو محقق، نبود مدل کسب‌وکار مناسب، فقدان خط‌مشی‌های جامع برای سرمایه‌گذاری گسترده و عدم سازگاری با دستورالعمل‌های قانونی ملی و بین‌المللی نیز از دیگر چالش‌های سیاسی توسعه سلامت همراه محسوب می‌شود.

بسیاری از اپلیکیشن‌های سلامت همراه بدون مجوز نهادهای قانونی مانند وزارت بهداشت به بازار عرضه می‌شوند که استفاده از آنها می‌تواند ایمنی کاربران را به مخاطره اندازد. حساسیت داده‌های سلامت نیز امنیت این اپلیکیشن‌ها را به یک نگرانی جدی تبدیل می‌کند. همچنین توسعه اپلیکیشن امن، مستلزم وجود دستورالعمل‌های توسعه اپلیکیشن امن، دانش، تخصص و انگیزه توسعه‌دهندگان در این زمینه و تعامل با خبرگان امنیت در حین توسعه، مشارکت ذینفعان حین توسعه، برخورداری از منابع لازم برای توسعه اپلیکیشن امن، رفع محدودیت‌های پروژه در حین فرایند توسعه و انجام تست‌های امنیتی حین توسعه است.

نصب برخی اپلیکیشن‌های سلامت همراه به لحاظ فنی دشوار است و برخی نیز از رابط کاربری گرافیکی مناسبی برخوردار نیستند. رفع این چالش‌ها به‌ویژه برای کاربران سالمند بسیار مهم است و علاوه بر این، عدم یکپارچگی داده‌های تولیدشده در دستگاه‌های همراه بیماران با پرونده الکترونیک سلامت آنان، مانع از دسترسی آسان کارکنان سلامت به این داده‌ها می‌شود.

به اعتقاد سقاییان‌نژاد و احتشامی، سلامت همراه با سنجش مداوم شاخص‌های حیاتی بیماران، منجر به افزایش حجم داده‌های بیمار، تحلیل‌های مربوط، گسترش ارتباطات و بارکاری زیاد می‌شود. بیماران بیش از این‌که به خود مراقبتی بپردازند، به سنجش‌های سلامت می‌پردازند که این مسئله می‌تواند بر سلامت روان کاربران کم انگیزه تأثیر منفی بگذارد. چنانچه یک بیمار نیازمند ویزیت سالیانه، در برنامه سلامت همراه مشارکت کند، باید به‌طور مداوم شاخص‌های حیاتی را بسنجد. بنابراین، ممکن است تصور کند تحت کنترل مداوم قرار دارد و حتی در شرایط حاد از تماس با اورژانس امتناع کند. بدین ترتیب، ضرورت دارد ضمن طراحی سنجش‌های خودکار در اپلیکیشن‌های سلامت همراه، بیماران باانگیزه‌تر را در برنامه‌های مراقبتی سلامت همراه مشارکت داد تا به پیامدهای مثبت سلامت همراه بینجامد؛ چراکه انگیزه بیماران در استفاده مناسب از سلامت همراه، پیشران بسیار مهمی در موفقیت سلامت همراه محسوب می‌شود.

این پژوهشگران درنهایت نتیجه گرفتند که همکاری تنگاتنگ ذینفعان اعم از مدیران سلامت، متخصصان و کارکنان مراقبت، توسعه‌دهندگان سلامت همراه و سیاست‌گذاران سلامت، می‌تواند در حل چالش‌های توسعه و به‌کارگیری سلامت همراه مؤثر واقع شود. همکاری صحیح گروه‌های مذکور، مستلزم وجود دستورالعمل‌ها و مقررات مناسب ملی و بین‌المللی توسعه سالمت همراه، سرمایه‌گذاری گسترده و ترویج فرهنگ پزشکی شدن (Medicalization)سلامت همراه است.

سلامت همراه (Mobile Health یا mHealth) به کاربرد تلفن همراه یا دستگاه‌های دیجیتال قابل حمل در خدمات بهداشتی درمانی به منظور بهبود سطح سلامت افراد گفته می‌شود. سلامت همراه یکی از زیر شاخه‌های سلامت الکترونیکی به‌شمار می‌رود. کاربردهای سلامت همراه را می‌توان به چند گروه اصلی آموزش و توانمندسازی، گردآوری اطلاعات، پایش و مراقبت از راه دور، و هماهنگی ارائه خدمات تقسیم کرد.

انتهای پیام