دکتر کمال الدین ناصری در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص انتظارات خود از مدیریت جدید دانشگاه، اظهار کرد: برای اینکه مشخص شود دانشگاه در آینده به چه سمت و سویی حرکت خواهد کرد و توقع ما از مدیر آینده یا مدیریت فعلی دانشگاه چیست باید ابتدا فضای کلی دانشگاه و اتمسفری که این مجموعه در آن حرکت می‌کند را بشناسیم. دانشگاه فردوسی مانند بسیاری از دانشگاه‌های بزرگ دیگر کشور سعی دارد به سمت دانشگاه‌های نسل چهارم حرکت کند.
وی افزود: دانشگاه‌ها نسل به نسل تحول و ارتقا پیدا کرده‌اند و تلاش شده تا همگام با نیازهای جامعه در هر نسل کمبودها رفع شود. همچنین تلاش شده تا دانشگاه‌ها پای به پای نیازهایی که در جامعه ایجاد شده حرکت کنند و به نوعی فرزند جامعه خودشان باشند. در دانشگاه‌های نسل اول که به نوعی دانشگاه‌های سنتی هستند، بحث آموزش بسیار مطرح بود و دانشگاه‌های نسل اول تلاش می‌کردند بهترین کیفیت آموزش را ارائه دهند.
عضو هیات علمی دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست دانشگاه فردوسی مشهد تصریح کرد: در نسل دوم دانشگاه‌ها به پژوهش توجه زیادی شده است البته این مساله به این معنا نیست که آموزش کنار گذاشته شود بلکه پژوهش تنها به آن اضافه و تاکید زیادی بر امر پژوهش و ارتقا یا توسعه مرزهای دانش از طریق پژوهش شده است. بسیاری از دانشگاه‌های امروز کشور ما دانشگاه‌های نسل سوم را تشکیل می‌دهند و در این طبقه قرار می‌گیرند. به خصوص دانشگاه‌های پیشرو و بزرگ، دانشگاه‌هایی که کارآفرینی را هدف قرار دادند و سعی می‌کنند به اهداف کارآفرینی و پرورش نیروهای ارزش‌آفرین و کارآفرین در جامعه برسند.
ناصری عنوان کرد: بسیاری از دانشگاه‌ها برنامه‌ریزی می‌کنند که به نسل چهارم دانشگاه دست پیدا کنند. این دانشگاه‌ها اثرگذاری اجتماعی را مورد توجه قرار می‌دهند و سعی می‌کنند نیازها و مشکلات جامعه که از گذشته وجود دارد را شناسایی و اثربخشی بیشتری را با جامعه داشته باشند. همچنین ارتباط‌شان را با جامعه بیشتر و از این طریق مشکلات بیشتری را از جامعه رفع کنند.
وی خاطرنشان کرد: دومین برنامه راهبردی دانشگاه فردوسی که اخیرا به تصویب رسیده برای بازه زمانی ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۹ برنامه‌ریزی شده است. در برنامه راهبردی همچنان که سنت و معمول است ابتدا ارزش‌های محوری دانشگاه‌ها، رسالت و چشم‌انداز دانشگاه تبیین و بیان می‌شود. همچنین اهداف و ماموریت‌های راهبردی دانشگاه فردوسی ارکان پنج گانه‌ای هستند که در این برنامه به اختصار تبیین شده‌اند.
دانشیار دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست دانشگاه فردوسی مشهد گفت: سه هدف برای دانشگاه فردوسی در بازه زمانی ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۹ در نظر گرفته شده که می‌تواند بسیار مهم باشد. در هدف اول به توسعه مرزهای دانش از طریق توسعه فناوری هدف‌گذاری شده و به نوعی می‌توان گفت هدف سنتی دانشگاه است. در هدف دوم ارتقاء کیفیت یا شهرت آموزش و پژوهش دانشگاه مدنظر است که به نوعی از اهداف قدیمی همه دانشگاه‌ها است. هدف سوم ارتقاء اثرگذاری اجتماعی دانشگاه که در تعامل و اتمسفر نسل چهارم دانشگاه شکل گرفته است. بنابراین دانشگاه تلاش می‌کند که اثرگذاری اجتماعی را در ۱۰ سال پیشرو افزایش دهد.
ناصری اضافه کرد: با توجه به مطالبی که مطرح شد طبیعتا انتظار بر این است که مدیریت دانشگاه تا زمانی که خدمت می‌کند، در این راستا حرکت کند. می‌توان گفت از چند سال گذشته مقدمه چینی و به نوعی دورخیز دانشگاه برای دستیابی به این هدف شکل گرفته است.
وی افزود: در چند سال اخیر ساختار دانشگاه به گونه‌ای شده است که ارتباط دانشگاه با جامعه را توسعه دهد و طرح‌های مختلف را از دستگاه‌های گوناگون دریافت و ضمن همکاری با دستگاه‌های اجرایی مختلف سفارش بگیریم تا نیازهای مختلف دستگاه‌ها را برطرف کنیم.
ناصری بیان کرد: رئیس دانشگاه برای حل مشکلات بخش‌های اجرایی یا سایر نهادهای جامعه می‌تواند کارهای نظری، علمی و توسعه‌ای انجام دهد که منجربه تولید محصول یا توسعه فناوری شود. تعداد بسیار زیادی تفاهم‌نامه میان دانشگاه فردوسی و دستگاه‌های مختلف تدوین شده و همه با این هدف دنبال شدند که دانشگاه به عنوان نهادی که خود را در کنار جامعه و جزئی از آن می‌بیند، در مقابل مشکلات دانشگاه بی‌تفاوت نباشد و صرفا به مباحث تئوری نپردازد بلکه در کنار مباحث تئوری یا توسعه مرزهای دانشگاه که کاملا نیاز هست، به مباحث اجرایی و عملی هم بپردازد.
وی عنوان کرد: در این زمینه دورخیز و تلاش‌هایی شده است و شاید نتیجه آن را در برنامه راهبردی دوم دانشگاه بتوانیم مشاهده کنیم. به عنوان عضو دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست در دانشگاه فردوسی مشهد طبیعتا چنین انتظاری از مدیریت حال یا آینده دانشگاه دارم که در مسیر حوزه‌هایی چون منابع طبیعی، مدیریت سرزمین و محیط زیست حرکت کند زیرا معضلات و مشکلات بسیار جدی در این حوزه وجود دارد.
دانشیار دانشکده منابع طبیعی و محیط زیست دانشگاه فردوسی مشهد اظهار کرد: مسائلی که در این حوزه هستند بسیاری از آن‌ها در حالت بحرانی قرار دارند و بعضی از آن‌ها تبدیل به ابر بحران شده‌اند و صرفا از مسئله محیط زیستی و سرزمینی فراتر رفته و به مسائل و معضلات اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و امنیتی تبدیل شدند یا می‌توانند تبدیل شوند. طبیعتا دانشگاه و به طور اخص دانشکده‌های منابع طبیعی نمی‌توانند ساکت بنشینند و بی‌تفاوت باشند، بلکه به عنوان بخشی از اجتماع، وظیفه دارند در این مسیر حرکت کنند.
ناصری گفت: من با اطمینان می‌گویم که در یکی دو سال اخیر میزان ارتباط همکاران ما با دستگاه‌های اجرایی بسیار بیشتر شده و رو به افزایش است و تماما در راستای حل مشکلات بخش‌های اجرایی است که جریانی از علم و تجربه بین دو مجوعه اجرایی و دانشگاهی برقرار شده و به نظر من ایده آل یک جامعه کارآمد این است که برای مشکلات جامعه به دنبال راه‌حل باشد. در این مسیر معضلات کم نیست و مشکلات وجود دارد. همچنین قوانین دست و پا گیر نسبتا زیاد باعث می‌شود که نتوانیم وظیفه خود را به خوبی انجام دهیم، اما باید در این زمینه تلاش شود و تسهیل‌گری صورت گیرد تا این اقدام با روانی بیشتر و تاثیرگذاری افزون‌تر پیش برود.
انتهای پیام
نظرات