به گزارش ایسنا و به نقل از دیلی میل، به نظر می‌رسد بدن انسان هنوز هم برای دانشمندان شگفتی‌های تازه‌ای دارد، چرا که به تازگی یک لایه عضلانی که تاکنون مورد توجه قرار نگرفته بود، در قسمت فک پایینی کشف شده است.

محققان دانشگاه "بازل" در سوئیس یک لایه عضلانی اضافی را در "ماهیچه جَوِشی" پیدا کردند که در پشت گونه‌های ما قرار دارد و نقش مهمی در کمک به جویدن ما دارد.

"ماهیچه جَوِشی"(Masseter muscle) که با نام‌های "عضله مضغ"، "عضله ماضغه" یا عضله جونده نیز شناخته می‌شود، ماهیچه‌ای است در سر بدن انسان و جانوران قرار دارد. این ماهیچه در گیاه‌خواران بسیار نیرومند است و به آن‌ها برای جویدن رستنی‌های خوراکی کمک می‌کند و در انسان یک جفت از این عضله، قوی‌ترین عضله در بدن انسان است.

ماهیچه جوشی قبلاً به عنوان اینکه دارای یک قسمت سطحی و یک قسمت عمیق است، توصیف شده بود، اما پس از اینکه دانشمندان ۱۲ سر اهدا شده انسان به آزمایشگاه را تشریح کردند، لایه دیگری که حتی عمیق‌تر است را پیدا کردند.

این لایه جدیدی که دانشمندان آن را "M. masseter pars coronoidea"(قسمت کورونوئیدی عضله جوشی) نامیده‌اند، با فشار دادن دست به پشت فک هنگام جویدن قابل لمس است.

دکتر "زیلویا مزی"(Szilvia Mezey) از دپارتمان زیست پزشکی دانشگاه "بازل" در بیانیه‌ای گفت: این بخش عمیق از عضله جوشی به وضوح از دو لایه دیگر از نظر مسیر و عملکرد قابل تشخیص است.

وی می‌گوید، آرایش رشته‌های عضلانی نشان می‌دهد که این لایه در تثبیت فک پایین نقش دارد.

همچنین به نظر می‌رسد تنها بخشی از ماهیچه جوشی است که می‌تواند فک پایین را به سمت عقب(به سمت گوش) بکشد.

"مزی" و تیمش این کشف را با تشریح ۱۲ سر انسان میسر کردند که پس از اهدا به آزمایشگاه در فرمالدهید نگهداری می‌شدند.

مطالعات قبلی امکان وجود یک عضله سوم را در دستگاه جَوِشی مورد بحث قرار داده بود، اما دانشمندان این منطقه را به دو لایه تقسیم کرده بودند، زیرا نتوانستند روی یک استاندارد به توافق برسند.

اگرچه مطالعات پیشین، وجود یک لایه سوم را حدس زده بود، اما بسیاری از آنها آن را در نواحی مختلف فک در نظر گرفته بودند.

پروفسور "ینس کریستوف تورپ" از دانشگاه "بازل" در بیانیه‌ای گفت: با توجه به این توصیفات متناقض، ما می‌خواستیم ساختار عضله جوشی را دوباره به شکل جامع بررسی کنیم.

وی افزود: اگرچه عموماً فرض بر این است که تحقیقات آناتومیکی در ۱۰۰ سال گذشته هیچ چیزی را نادیده باقی نگذاشته است، اما یافته‌های ما کمی شبیه به جانورشناسان است که گاهی گونه جدیدی از مهره‌داران را کشف می‌کنند.

انتهای پیام