محمود درویش، به ایسنا می گوید: بعد از جنگ جهانی دوم، بیشتر فضاهای شهری کشورهای اروپایی در اثر بمباران یا شعله افکن و لودر و بولدوزر، کاملا تخریب شده بود به طوری که تصور پاکسازی و ساختن دوبارۀ شهر غیر ممکن و غیر اقتصادی به نظر می‌رسید.

او ادامه می‌دهد: در چنین شرایطی برخی پیشنهاد می‌دادند که شهر جدید، بیرون از فضای قدیمی آسیب دیدۀ شهر ساخته شود، اما با وجود مشکلات و هزینه‌های بسیار آن هم در شرایط پس از جنگ، تصمیم به بازسازی و احیای آنچه از شهر باقی مانده بود گرفتند.

این شهرساز خاطرنشان می‌کند: با همۀ این سختی‌ها آن‌ها هیچ‌گاه صفت «فرسوده» و «مخروبه» را به کار نبردند و برای حفظ هویت خود و تاریخشان، تصمیم گرفتند تن به سختی احیا و بازسازی بدهند.

درویش یادآور می‌شود که این مرمت و بازسازی در شهری مثل ورشو، ۳۰ سال طول کشید، در دیگر کشورها نیز به همین ترتیب بود و چون این فضاها زیر نظر متخصصان طراحی و اجرا شد، اکنون سند هویت کشورهایشان و جذابترین فضای شهری برای گردشگران است.

او می‌گوید: متأسفانه بعد از گذشت حدود هشتاد سال از این تجربۀ مدون و قابل مطالعه و دسترسی، هنوز بحث ما بر سر این است که بافت فرسوده و تاریخی چیست.

این معمار تصریح می‌کند: اگر چه آثار شاخص معماری اصفهان مثل کاخ‌ها و پل‌ها و مساجد نیز زیر سایۀ غفلت و بی‌توجهی دچار آسیب شده‌اند و در این شرایط، انتظاری از به سامانی بافت دردشت و مسجد جامع عتیق نمی‌توان داشت، اما لازم است مدام یادآور شویم که این فضاها، نه بناهایی فرسوده بلکه جواهراتی ذی‌قیمت هستند که در اثر بی‌کفایتی، ناآگاهی و یا سودجویی، در خاک روبه‌ها رها شده‌اند و خنک آن زرگری که قدر زر می‌داند.

انتهای پیام