به گزارش ایسنا، به نقل از مجله فوربس، سایت تحلیلی Navy Lookout خاطرنشان می‌کند: "بازیابی لاشه این هواپیما یک اولویت فوری خواهد بود. هدف از این کار هم اطمینان پیدا کردن از این است که فناوری حساس و داده‌های موجود در هواپیما به دست عناصر نامطلوب نیفتد و هم به هر گونه تحقیق در مورد علل حادثه کمک شود."

انگلیس قابلیتهای چندانی برای انجام چنین ماموریتی در آبهای عمیق دریای شام (بخشی از دریای مدیترانه واقع در شمال مصر) در اختیار ندارد و بنا به گزارش‌ها به دنبال گرفتن کمک از بخش تجاری است. اما کشورهای دیگری هستند که بتوانند این کار را انجام دهند. به همین شکل روزنامه انگلیسی "مترو" در تیتر خود می‌نویسد: "برای نجات جنگنده سقوط کرده نیروی دریایی در دریا قبل از اینکه روس‌ها به آن برسند عجله کنید".

در طول جنگ سرد، هم آمریکا و هم روسیه قابلیت‌های پیشرفته‌ای را برای اجرای عملیات‌های یافتن و بازیابی تجهیزات از بستر دریا توسعه دادند. در این زمینه گاهی اوقات این تجهیزات را به طرزی گمراه کننده برای نجات زیردریایی‌ها توصیف می‌کردند و بسیاری از ماموریت‌های مرتبط با آنها به صورت مخفیانه انجام شد.

یکی از اولین عملیات‌های بازیابی نظامی نیز در سال ۱۹۶۶ در دریای مدیترانه انجام شد، زمانی که یک بمب افکن B-۵۲ آمریکا حامل سه سلاح گرما هسته‌ای فعال در نزدیکی پالومارس در اسپانیا سقوط کرد. یکی از بمبها از عمق بیش از ۲۵۰۰ پایی سر در آورد؛ عمقی که فراتر از ظرفیت کار غواصان بود. یک زیردریایی سرنشین دار به نام DSV Alvin که با عجله توسط مؤسسه اقیانوس شناسی Woods Hole تهیه شد، بمب را پیدا کرد، اما بمب در طی تلاشی برای بالا کشیدنش مجددا رها شد. یک وسیله نقلیه نیروی دریایی بدون سرنشین به نام CURV-I که معمولاً برای بازیابی اژدرها پس از شلیک آزمایشی استفاده می‌شد، بمب را دوباره در عمق ۴۰۰ پایی پیدا کرد، اما در چتر نجات سلاح گیر کرد. بمب در نهایت با اتصال CURV-I کشف شد.

این حادثه لزوم توسعه به تجهیزات مخصوص اجرای عملیاتهای بازیابی در بستر دریا برای نیروی دریایی آمریکا را برجسته کرد. زیردریایی USS Halibut بعدا مختص اجرای چنین عملیاتهایی بهینه شد.

تجهیزات مخصوص عملیاتهای بازیابی در زیرآب در ارتش آمریکا در سال ۱۹۶۹ با ساخت زیردریایی کوچک منحصر به فرد با موتور هسته‌ای NR-۱ که می‌تواند در امتداد بستر دریا با چرخ تحرک داشته باشد به نقطه عطف جدیدی رسید. اگر چه زیردریایی NR-۱ به عنوان تجهیزات نجات رسما معرفی شد اما برای ماموریت‌های مختلفی که بسیاری از آنها طبقه بندی شده بودند مورد استفاده قرار گرفت.

اطلاعات در مورد قابلیتهای روسیه در این زمینه یا ماموریت‌های مخفی آنها از این بابت خیلی کمتر موجود هستند. بیشترین توجهات به زیردریایی Losharik، معادل روسی NR-۱، که در سال ۱۹۹۵ به کار گرفته شد و آن هم دارای موتور هسته‌ای است، صرف  شده است. این زیردریایی ساختار منحصر به فردی داشته و از چندین گوی به هم پیوسته ساخته شده تا حداکثر مقاومت را در برابر فشار خرد کننده در عمق آب داشته باشد. زیردریایی Losharik تجارب سختی را پشت سر گذاشته از جمله یک آتش سوزی در سال ۲۰۱۹ که منجر به کشته شدن ۱۴ خدمه زیردریایی شد.

در حالی که جایزه واقعی این مسابقه برخی از پیشرفته ترین تجهیزات الکترونیکی F-۳۵ خواهد بود، شکارچیان ممکن است حتی به یک تکه بال یا بدنه آن راضی باشند. همین‌ها هم ممکن است برخی از اسرار مربوط به ساخت پوسته مخفی جاذب رادار هواپیماها را فاش کنند.

انتهای پیام