به گزارش ایسنا و به نقل از نیوز مدیکال نت، یک پژوهش جدید نشان می‌دهد که داروی ضد انعقاد موسوم به "دابیگاتران"(Dabigatran) می‌تواند مانند داروی "وارفارین"(Warfarin)، به پیشگیری از زوال شناختی در افراد مسنی که به فیبریلاسیون دهلیزی مبتلا هستند، کمک کند.

فیبریلاسیون دهلیزی، شایع‌ترین نوع آریتمی قلبی در افراد مسن به شمار می‌رود و با افزایش خطر سکته مغزی، اختلالات شناختی و زوال عقل همراه است. زمانی که لخته خون جلوی رسیدن جریان خون به مغز را بگیرد، سکته رخ می‌دهد. داروهای خوراکی ضد انعقاد یا داروهایی مانند دابیگاتران و وارفارین که از تشکیل لخته‌های خون جلوگیری می‌کنند، معمولا برای پیشگیری از سکته تجویز می‌شوند. مشخص شده است که دابیگاتران در پیشگیری از سکته مغزی، با وارفارین قابل مقایسه است و همچنین، خطر خونریزی کمتری دارد.

پژوهش‌های پیشین نشان داده‌اند افراد مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی که از داروی خوراکی ضد انعقاد استفاده می‌کنند، کمتر در معرض خطر زوال عقل قرار می‌گیرند. با وجود این، مکانیسمی که در این مزیت نقش دارد، ناشناخته مانده است و آزمایش‌های بالینی پیشین، پیامدهای اختلالات شناختی و عملکردی را در بیماران ارزیابی نکرده‌اند.

"برونو کاراملی"(Bruno Caramelli)، استادیار پزشکی "دانشگاه سائو پائولو"(USP) برزیل و پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: این احتمال وجود دارد که زوال شناختی، به تشکیل لخته‌های خونی کوچک در مغز مربوط باشد که ممکن است با داروهای موثری که از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند مورد حمله قرار بگیرند. از آنجا که دابیگاتران وضعیت ضد انعقادی پایدارتری را ارائه می‌دهد، ما بررسی کردیم که آیا این دارو ممکن است برای پیشگیری از زوال شناختی در بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی، موثرتر از وارفارین باشد یا خیر.

طی این پژوهش موسوم به "اختلال شناختی مرتبط با فیبریلاسیون دهلیزی"(GIRAF)، یک آزمایش تصادفی به مدت دو سال در برزیل انجام شد و اثرات دابیگاتران و وارفارین را بر اختلالات شناختی و عملکردی، خونریزی و عوارض مغزی در بیماران مسن مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی ارزیابی کرد.

این پژوهش، ۲۰۰ بزرگسال بالای ۷۰ سال مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی را بررسی کرد که حدود ۶۲ درصد از آنها مرد بودند. شرکت‌کنندگان به طور تصادفی به مدت دو سال، دابیگاتران یا وارفارین را مصرف کردند. هم در ابتدای آزمایش و هم پس از دو سال، ام‌آرآی مغز بیماران گرفته شد تا سکته‌های احتمالی شناسایی شود.

شرکت‌کنندگان، ارزیابی‌های ۹۰ دقیقه‌ای شناختی و عملکردی را در جلسات یک ساله و دو ساله بعدی تکمیل کردند. ام‌آرآی دیگری نیز در پایان دوره دو ساله انجام شد تا رخدادهای احتمالی مربوط به عروق مغزی شناسایی شوند.

پژوهشگران پس از دو سال، این نتایج را به دست آوردند؛

*هیچ شرکت‌کننده‌ای طی دوره آزمایشی به زوال عقل مبتلا نشد.

*تفاوتی کمتر از نیم امتیاز در حافظه، عملکردهای اجرایی، زبان و توجه شرکت‌کنندگانی که وارفارین یا دابیگاتران مصرف می‌کردند، وجود داشت که از نظر آماری قابل توجه نبود.

یافته‌های این پژوهش، اهمیت درمان ضد انعقادی را در کاهش زوال شناختی بیماران مسن مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی نشان می‌دهند. علاوه بر این، پژوهشگران دریافتند که در میان بیماران مسن‌تر مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی که به اندازه کافی با وارفارین یا دابیگاتران درمان شده‌اند، هیچ تفاوتی در پیامدهای شناختی پس از دو سال درمان وجود ندارد.

کاراملی گفت: جنبه‌های شناختی برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی‌، مهم است و این نتایج می‌توانند به تصمیم‌گیری در مورد این که کدام داروی خوراکی ضد انعقاد باید تجویز شود، کمک کنند. برای کشف مفاهیم جدید در مورد پیشگیری بالقوه از زوال شناختی و مزایای احتمالی درمان برای بیماران مبتلا به فیبریلاسیون دهلیزی و خانواده‌های آنها، پژوهش‌ بیشتری مورد نیاز است.

انتهای پیام