به گزارش ایسنا و به نقل از سی‌نت، برخی از شهاب‌ها زیباتر از بقیه هستند. رصدگران خوش‌شانس آسمان‌ در جنوب شرقی آمریکا با یک گلوله آتشین خیره کننده مواجه شده‌اند. داده‌های ناسا نشان می‌دهد که این شهاب بسیار بزرگ بوده و مسیری ۳۰۰ کیلومتری را بر فراز زمین به آتش کشیده است.

مرکز پرواز فضایی "مارشال" ناسا در آلاباما تصاویری از این گلوله آتشین را که توسط دوربین‌های رصد شهاب سنگ ناسا گرفته شده است منتشر کرده است که نقشه‌ای از مسیری را که این شهاب بر فراز آمریکا طی کرده است، نشان می‌دهد.

این مرکز در توییتر نوشت: مردم جنوب شرقی ایالات متحده ممکن است یک توپ آتشین را در آسمان دیده باشند! این شهاب توسط ۳ دوربین ردیاب شهاب‌ سنگ ناسا دیده شد و ۱۸۶ مایل را در هوا طی کرد و در ارتفاع ۳۴ مایلی(۵۴ کیلومتری) شهر لاتس ایالت تنسی به پایان رسید.

در ستاره‌شناسی به قطعه‌های سنگی غنی از فلز که در فضا شناور هستند، شهاب‌واره(Meteoroid) گفته می‌شود. شهاب‌واره‌ها اغلب اجسام ریزی هستند(به اندازه ته سنجاق) که در فضا حرکت می‌کنند.

یک سیارک یا شهاب‌واره که وارد جو زمین می‌شود، شهاب یا شَخانه نام می‌گیرد. به خط درخشانی که بر اثر ورود شهاب‌واره یا حرکت آن در جو ایجاد می‌شود، "شهاب ثاقب" گفته می‌شود که ممکن است چندین ثانیه به طول بیانجامد. واژه شهاب، عربی و شخانه، فارسی است.

زمانیکه یک شهاب‌واره به سطح سیاره برخورد کند، شهاب‌سنگ(Meteorite) نامیده می‌شود. هر ساله صدها تن غبار شخانه‌ای بر سطح زمین می‌نشیند.

گروه "دیده‌بان شهاب ناسا" که متخصصان و رصدگران مبتدی شهابها را گردهم می‌آورد، این رویداد را به عنوان "شهابی کمیاب برای کسانی که شانس دیدن آن را دارند" توصیف کردند.

در تصاویر موجود، شاهد مجموعه تصاویر ادغام شده از مسیر حرکتی این شهاب هستیم که توسط دوربین ناسا واقع در موزه علوم "تلوس"(Tellus) در جورجیا ثبت شده است.

ما در حال حاضر در فصل خوبی برای تماشای این گلوله‌های آتشین هستیم، زیرا بارش شهابی "ثوری"(Taurid) در حال انجام است. این براش شهابی توسط گرد و غبار و بقایای یک دنباله‌دار باستانی ایجاد می‌شود. وقتی این ذرات کوچک به اتمسفر زمین برخورد می‌کنند، می‌توانند شبیه به ستاره‌های درخشان شوند.

بارش شهابی ثوری بارش شهابی سالیانه‌ای است که بر اثر برخورد ذرات برجای مانده از دنباله‌دار "انکه" با جو زمین پدید می‌آید. از آنجا که نقطه نورباران این بارش شهابی در صورت فلکی ثور قرار دارد، اخترشناسان سالها پیش آن را بارش شهابی ثوری نامیدند که این نام تا به امروز پابرجا باقی مانده است.

گمان بر این است که دنباله‌دار "انکه" و شهاب‌های ثوری، بقایای دنباله‌دار بسیار بزرگی هستند که در حدود بیست تا سی هزار سال پیش از هم‌ پاشیده و به چند تکه بزرگ‌تر و مقادیر انبوهی از ماده میان‌سیاره‌ای تبدیل شده است. بخش بزرگی از این مواد و قطعات حجیم هنوز در فضای داخل منظومه شمسی جولان می‌دهند و هر از گاهی در دام میدان گرانشی زمین یا یکی دیگر از سیارات گرفتار می‌شوند. در مجموع می‌توان گفت که این جریان ماده، بزرگ‌ترین جریان ماده در منظومه شمسی داخلی است. به‌ علت اندازه زیاد این جریان، عبور زمین از میان آن چند هفته طول می‌کشد که بارش شهابی طولانی‌ مدتی را نیز در پی دارد که چند هفته طول می‌کشد و در مقایسه با اغلب بارش‌های شهابی دیگر که بازه فعالیت‌شان تنها چند روز است، بسیار زیاد است.

انتهای پیام