حسین آجرلو، در گفت وگو با ایسنا در مورد اهداف رژیم صهیونیستی از حضور اطلاعاتی، امنیتی و نظامی در  کشور آذربایجان گفت: حضور رژیم صهیونیستی در کشور آذربایجان را از چند بعد می توان نگاه کرد. براساس یک استراتژی دفاعی، سیاسی و امنیتی رژیم صهیونیستی سال هاست که با کشورهای پیرامون جهان عرب ارتباطاتی برقرار کرده است و در همین راستا تلاش کرده با کشورهای غیرعرب یک روابط صمیمانه داشته و حتی ائتلاف هایی را ایجاد کند، به مانند رابطه ای که با ایران قبل از انقلاب اسلامی داشت و یا رابطه کنونی اش با کشورهایی همچون آذربایجان و ترکیه. 

وی افزود: بعد از پیروزی انقلاب اسلامی و شکل گیری محور مقاومت، رژیم صهیونیستی تلاش کرد که در پیرامون ایران به عنوان اصلی ترین دشمن خود حضور داشته باشد تا بتواند موضوع محور مقاومت را که به نوعی به مرزهای فلسطین اشغالی نیز رسیده مهار کند و در همین چارچوب سیاست حضور فعال در کشورهای پیرامون ایران را در پیش گرفت.

آجرلو با بیان اینکه رژیم صهیونیستی طی این سال ها تلاش کرده که با کشورهایی چون ترکیه و آذربایجان روابط صمیمانه ای داشته باشد و حتی نفوذ خود را در کردستان عراق گسترش دهد، تصریح کرد: سیاست عادی سازی روابط با کشورهای عربی نیز از جمله سیاست هایی است که رژیم صهیونیستی طی چند وقت اخیر با حمایت واشنگتن به صورت جدی پیگیری کرده است.

 
وی با اشاره به همسایگی آذربایجان با ایران و فاصله کم این کشور تا مرکز ایران اظهار کرد: بنابراین حضور رژیم صهیونیستی در آذربایجان برای این رژیم مزیت های زیادی را فراهم می کند از جمله اینکه اجازه می دهد تحرکات امنیتی و اطلاعاتی بیشتری در مورد ایران داشته باشد و این مزیت در هیچ کشور دیگری از کشورهای منطقه برای اسرائیل وجود ندارد. 

آجرلو با بیان اینکه کشور آذربایجان از قبل با رژیم صهیونیستی ارتباط داشت و در زمان الهام علی اف این ارتباط تشدید شده است، افزود: تهدید حضور رژیم صهیونیستی در کنار مرزهای ایران یک تهدید فوری است و ایران با درک اهمیت این مسئله به این موضوع واکنش نشان داده و در صدد بوده که به کشورهای همسایه و منطقه این پیام را بدهد که اجازه انجام اقداماتی که منجر به از بین رفتن امنیت اش می شود را نخواهد داد.
 
وی همچنین به بُعد سیاسی اهداف رژیم صهیونیستی در کشور آذربایجان اشاره کرد و گفت: این رژیم تلاش دارد که با حضور پررنگ در کشورهایی چون آذربایجان و یا مناقشه هایی همچون قره باغ به نوعی نگاه ایران را از موضوع تحولات در کشورهای خاورمیانه از جمله سوریه، لبنان و یمن دور کند و در واقع با افزایش تنش در مرز ایران به نوعی تهران را از اولویت خود یعنی تقابل با رژیم صهیونیستی دور کند و این موضوعی است که مقامات ایران نیز متوجه این مسئله شده اند چنانکه به نوعی تمامی تحرکات اخیر در مرزها را متوجه اسرائیل می دانند و بر این موضوع تأکید کرده اند که هیچ گونه تهدیدی را نمی پذیرند و از مقابله با تهدیدهای ذاتی که وجود دارد، دور نخواهند شد. 

آجرلو با ابراز این عقیده که به نظر نمی رسد که الهام علی آف به دنبال درگیری با ایران باشد و رژیم صهیونیستی با فضاسازی رسانه ای برخی اهداف را دنبال می کند و عده ای نیز از این فضا در حال سوءاستفاده هستند، ادامه داد: به نظرم کشورهایی چون ایران، ترکیه و آذربایجان هیچ کدام مایل به وقوع تحولات ژئوپلیتیک اساسی در منطقه نیستند و بازیگران مداخله گری همچون رژیم صهیونیستی و آمریکا به دنبال وقوع تحولاتی در این منطقه هستند که نوک پیکان بخشی از این تحولات به سمت روسیه و بخشی دیگر از آن به سمت ایران است. 

وی با بیان اینکه البته نباید فراموش کرد که آذربایجان نسبت به بخشی از مناطق ارمنستان دارای مطامعی است ولی ارمنستان بر این مناطق دارای مالکیت قانونی و بین المللی است، گفت: ترکیه نیز مطامعی را در منطقه دنبال می کند ولی به نظرم هر دو کشور می دانند که اگر بحث واگرایی و تجزیه طلبی در منطقه باب شود این موضوع منافع هیچ کدام از کشورهای منطقه  از جمله انکارا و باکو  را تأمین نمی کند. 

آجرلو با بیان اینکه ریشه این تحولات را باید در تحرکات رژیم صهیونیستی عنوان کرد، گفت: یکی از راهبردهای رژیم صهیونیستی ناامن سازی در داخل ایران و مرزهای ایران است و این موضوعی است که باید توجه داشت.

این کارشناس مسائل بین الملل گفت: این اقدامات رژیم صهیونیستی را باید در راستای سیاست فشار حداکثری دانست که از سوی ترامپ رئیس جمهور اسبق آمریکا اعلام شد. آمریکا از بعد اقتصادی این سیاست را دنبال می کند و بعد سیاسی و امنیتی آن از سوی رژیم صهیونیستی پیگیری می شود. 

وی در بخش پایانی صحبت های خود با بیان اینکه من معتقدم آذربایجان به نفسه تهدیدی برای ایران نیست و 30 سال است که دو کشور در کنار هم فعالیت می کنند، گفت: آذربایجان می داند که برای خروج از تنگنای راهبردی نیازمند ایران است و نباید این رابطه را مخدوش کند. 
انتهای پیام