به گزارش ایسنا، پسماندهای کشاورزی منبع بزرگی از زیست‌توده لیگنوسلولزی هستند که تجدیدپذیر، بدون نیاز به استخراج کردن و ارزان قیمت هستند. این منابع تجدیدپذیر شامل برگ، ساقه و الیاف ذرت، باگاس نیشکر، پوسته برنج، محصولات چوبی و بقایای جنگلی هستند. علاوه بر این، منابع متعددی از زباله‌های لیگنوسلولزی حاصل از فرآیندهای صنعتی و کشاورزی، به عنوان مثال ضایعات پوست مرکبات، زیست‌توده نارگیل، خاک اره، کاغذ، زباله‌های صنعتی، زباله‌های جامد سلولزی شهری و لجن کارخانه کاغذسازی در دسترس هستند.

دکتر شقایق نصر، عضو هیات علمی مرکز ملی ذخایر ژنتیکی و زیستی ایران (وابسته به جهاد دانشگاهی) در خصوص این مطالعه گفت: زیست‌پالایی فرآیندی است که در آن از ارگانیسم‌هایی مانند گیاهان، میکروارگانیسم‌ها و یا متابولیت‌های آنها مانند آنزیم برای تخریب یا سم‌زدایی آلاینده‌های محیطی استفاده می‌شود.

وی افزود: صنعتی‌شدن و شهرنشینی منجر به افزایش تولید زباله‌ها و پساب‌ها شده است. در حال حاضر، زباله‌ها اغلب با روش‌هایی مانند سوزاندن و تجزیه شیمیایی تیمار می‌شوند. با این حال، تیمارهای جدید زباله‌ها با استفاده از روش‌های زیستی برای تصفیه پسماندهای آلی استفاده می‌شود که این روش‌ها، ساده‌تر، با پذیرش عمومی بیشتر و اثرات زیست محیطی کمتر همراه هستند. به‌علاوه، تبدیل زیستی مواد سلولزی به رفع کمبود مواد غذایی و خوراک دام و مشکل دفع زباله‌ها کمک کرده و با تأمین یک منبع انرژی تجدیدپذیر مناسب به شکل گلوکز، از وابستگی به سوخت‌های فسیلی می‌کاهد.

به گزارش روابط عمومی مرکز ملی ذخایر ژنتیکی و زیستی ایران، دکتر نصر تأکید کرد: تاکنون طیف متنوعی از میکروارگانیسم‌ها عمدتاً شامل قارچ‌ها و باکتری‌ها با قابلیت تجزیه زیستی سلولز، جداسازی و شناسایی شده‌اند که از سلولاز تولید شده توسط این میکروارگانیسم‌ها جهت تولید محصولات ارزشمند مانند آنزیم‌ها، قندها، سوخت‌های زیستی استفاده می‌شود و این امکان را فراهم می‌کند که بتوان از سوبسترای گیاهی به عنوان منابع انرژی ارزان‌قیمت برای تخمیر، بهبود خوراک دام و تولید مواد مغذی در صنایع مختلف استفاده نمود.

نتایج این مطالعه در هشتمین کنگره زیست شناسی و علوم طبیعی ایران که در سوم شهریورماه ۱۴۰۰ برگزار شد، به صورت پوستر ارائه شد.

انتهای پیام