به گزارش ایسنا، به نوشته روزنامه نیویورک پست، اسامه بن لادن، رهبر پیشین القاعده که به چند همسری اعتقاد داشت، در سن ۴۴ سالگی و در زمان اجرای حملات 11 سپتامبر ۲۰۰۱ به همراه سه همسرش در افغانستان ساکن بود. "خیریه صابر" ۵۲ ساله، یک روانشناس کودک بود که کارش را برای ازدواج با او رها کرد و "سهام الشریف" ۴۴ ساله، شاعری بود که دکتری دستورزبان قرآنی داشت و سخنرانی‌های همسرش را ویرایش کرده و برنامه‌های جهادی جهانی او را تشویق می‌کرد. سومین همسر بن لادن هم دختری ۱۷ ساله از یمن به نام "امل الساده" بود.

به دنبال حمله 11 سپتامبر که جان ۲۹۷۷ تن را گرفت، خانواده بزرگ اسامه در معرض خطر قرار داشت. این موسس القاعده که جنگی علیه غرب به راه انداخت، خودش را در مناطق کوهستانی افغانستان و شمال پاکستان پنهان کرد تا به چنگ قانون نیفتد. اما در سال ۲۰۰۴ که ایالات متحده درگیر تحولات افغانستان و عراق شد، بن لادن احساس کرد که جوش و خروش تعقیب او کاهش یافته است.

در همین زمان بود که بن لادن به محافظش ابراهیم سعید احمد عبدالحمید دستور داد تا زمینی خریداری کرده، معماری استخدام کند و عمارتی با جای کافی برای خانواده‌اش در ابیت‌آباد پاکستان مهیا کند. ابراهیم زمینی به ارزش ۵۰ هزار دلار به نام خود خرید و آن را برای رئیسش آماده کرد. این عمارت سه طبقه، مجموعا هشت اتاق خواب در طبقه اول و دوم داشت. طبقه سوم هم یک اتاق خواب با حمام، اتاق مطالعه و یک بالکن برای استفاده بن لادن داشت. در سال ۲۰۰۵ اعضای خانواده او کم کم ساکن آنجا شدند.

ابراهیم که در ظاهر مالک آنجا بود، برادرش "ابرار" و زنان و کودکانشان به آنجا آمد و رفت داشتند. اما آنها در خانه کوچک حیاط زندگی می‌کردند نه در ساختمان اصلی.  

این دو برادر تدابیر امنیتی خاصی به کار می‌بردند. آنها برای تماس‌های مهم از تلفن‌های عمومی در شهرهای بزرگ استفاده میکردند و باتری تلفن‌های همراه خودشان را خارج می‌کردند تا رد آنها به سمت خانه گرفته نشود. خانواده بن لادن به ندرت از عمارت خارج می‌شدند، بجز امل الساده که دو بار با نام جعلی به بیمارستان محلی برای وضع حمل مراجعه کرد و خودش را به کری زده بود تا با سوالات احتمالی مواجه نشود.  

اما در سال ۲۰۱۰ سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) ردی به دست آورد. یک خبرچین پاکستانی در شهر پرجمعیت پیشاور مردی را دیده بود که گمان می‌کرد ابراهیم، محافظ مورد اعتماد بن لادن باشد.

در اوت سال ۲۰۱۰، جیپ سفید ابراهیم ماموران سیا را به عمارتی با دیوارهای بلند که سیم خاردار در بالای دیوارهایش داشت، رساند. در این خانه، سه زن بن لادن به همراه هشت فرزند کوچکشان و چهار نوه شامل کودکان دو و سه ساله زندگی می‌کردند.

این عمارت نشانه‌های عجیبی داشت که تحلیلگران سیا را به فکر فرو می‌برد. عمارت بن لادن خط تلفن یا سرویس اینترنت نداشت، آن هم با وجود اینکه مشخص بود عمارت برای فرد ثروتمندی است که آنقدر پول دارد که چنین امکاناتی فراهم کند. عمارت اصلی پنجره‌های زیادی نداشت و بالکن طبقه سوم از همه طرف با دیواری بلند پوشیده شده بود.

لئون پانه‌تا، مدیر وقت سیا از عواملش پرسید که "چه کسی اطراف یک بالکن خصوصی دیوار میکشد؟" یکی از تحلیگران هم گفت: دقیقا حرف شما درست است.

سیا یک خانه امن در نزدیکی این عمارت مرموز فراهم کرد تا روی "الگوی زندگی" ساکنان آن نظارت کند. در حالیکه ساکنان آن محله زباله‌های خودشان را بیرون می‌گذاشتند، ساکنان این عمارت زباله‌های خودشان را در داخل می‌سوزاندند. درون این عمارت درخت سیب و انگور بود، سبزیجات کاشته میشد، عسل برداشت میشد و مرغ و حتی گاو بود و ساکنانی که دیده نمیشدند، آنها را مصرف میکردند.  

اما سرنخ آخر، بند رخت‌های درون عمارت بود که هر روز از لباس زنانه، شلوار "کمیز" مورد استفاده مردان پاکستانی، لباس و کهنه بچه پر میشد و این لباسها بیشتر از لباس مورد نیاز اعضای خانواده آن محافظ بود که بخواهند بپوشند.

طبق محاسبه عوامل سیا، در میان ساکنان نامرئی این خانه یک مرد بالغ، چندین زن بزرگسال و دست‌کم ۹ کودک وجود داشت و این نشانه‌ها با مشخصات مردی که آنها در جستجوی او بودند، تطابق داشت.

اسامه بن لادن بعد از آنکه ۹ سال در خفا زندگی کرد، در نهایت با بند رخت خانواده خودش لو رفت. همین برای رئیس وقت سیا کافی بود تا در ۱۴ دسامبر ۲۰۱۰ به سراغ باراک اوباما، رئیس جمهوری وقت آمریکا برود.

عوامل سیا هرگز نتوانستند تصویری از بن لادن به دست آورند تا ثابت کنند آنها در نهایت محل اختفای رهبر القاعده را یافته‌اند. پیتر برگن، تحلیلگر امنیت ملی و عضو سابق سی.ان.ان میگوید: اما آنها هرگز هم به مدرکی نرسیدند که فرضیه زندگی بن لادن در آنجا را رد کند.

اوباما قانع شد و دستور اجرای عملیاتی را صادر کرد که در نهایت در اول مه ۲۰۱۱ بن لادن در سن ۵۴ سالگی پیدا شد. اگر اسامه بن لادن به فکر تهیه یک خشک‌کن لباس برای زنانش می‌افتاد، هرگز تصمیم اجرای این عملیات گرفته نمی‌شد!

انتهای پیام