در این مراسم که از ظهر امروز (پنجشنبه_ ۱۳ خردادماه) ابتدا در دانشگاه اصفهان برگزار شد، مرتضی دهقان نژاد، رئیس دانشکده‌ی ادبیات متنی را قرائت کرد که در آن آمده بود: «روزگار خوبی نیست. کرونا زندگی مردم را سخت کرده است؛ مادران به سوگ فرزندانشان نشسته‌اند، پدران در غم ماتم فرزندانشان لباس سیاه بر تن می‌کنند و امیدهای این سرزمین رو در نقاب خواب می‌کشند.
قرار نبود مردی با آینده‌ی تابناک و هزاران امید را امروز تا خانه ابدی مشایعت کنیم. قرار بود که فریدون فرخ، آبادکننده‌ی این سرزمین باشد، ولی چه باید کرد که در این روزگار سپنجی که گردون را سر سازگاری با مردم نیست، باید با چشم‌های اشک‌بار و اندوه بیکران با دوست، همکار و برادر عزیزمان، فریدون اللهیاری خداحافظی کنیم و از او بخواهیم که سلام ما را به دیگر همکاران سفرکرده‌مان در گروه تاریخ برساند؛ به دکتر هاشمی نظری، به دکتر مهرعلی‌زاده، به دکتر نظام‌الدین، به دکتر دهقان نیری و ... بگوید در جوار رحمت حضرت حق آسوده و آرام باشید که ما همچنان راه آنان را که ساختن انسان‌هایی والا، آزاده و آگاه است، با همه‌ی توان ادامه می‌دهیم تا در روز دیدار، شرمنده نباشیم.
فریدون، به آن‌ها بگو که ما سرزمینمان را با همه‌ی مصیبت‌هایش دوست داریم، همان‌طور که شما به ما آموختید، همان‌طور که عمر و جوانی‌تان را بر سر این خاک گذاشتید.»
وی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار کرد: «فریدون اللهیاری همیشه در تلاش علمی و عملی برای تحقق آرمان‌های ایران‌زمین بود، برایش فرقی نمی‌کرد که سرطان داشته باشد یا کرونا، هیچ‌وقت کار را تعطیل نکرد، کارگروه را تعطیل نکرد. در میراث عاشقانه کار می‌کرد و آنجا تبدیل‌شده بود به پناهگاهی برای دانشجویان تاریخ که وقتی از همه‌جا ناامید می‌شدند، می‌گفتند به سراغ دکتر اللهیاری می‌رویم. او فاصله‌ها را کم کرده بود؛ مردی خستگی‌ناپذیر که به همه امید می‌داد و همیشه با خنده و تبسم بدرقه می‌کرد. گویا کلمه‌ی نه و نمی‌توانم در قاموس دکتر اللهیاری نبود.»
پایان‌بخش سخنرانی رئیس دانشکده‌ی ادبیات دانشگاه اصفهان، ابیاتی از پژمان بختیاری بود:
«اگر ایران به‌جز ویران سرا نیست/ من این ویران سرا را دوست دارم
اگر تاریخ ما افسانه‌رنگ است، من این افسانه‌ها را دوست دارم
اگر آلوده‌دامانید، اگر پاک/ من ای مردم شما را دوست دارم.»
در ادامه، مجری مراسم پیام تسلیت هوشنگ طالبی، رئیس دانشگاه اصفهان را به این شرح برای حاضران قرائت کرد: «خدمات ارزشمند و ماندگار این استاد فرهیخته در حوزه‌ی تخصصی تاریخ و میراث فرهنگی و تربیت دانش‌آموختگان دانشگاهی، پرارزش، قابل‌توجه و به‌یادماندنی است. به‌راستی، مفهوم اثربخشی اجتماعی در کارهای علمی، شاگرد پروری، رابطه‌ی استاد و دانشجو و نیز پذیرش مسئولیت‌های خطیر مدیریت استانی و دانشگاهی، در وجود آن استاد فرهیخته متبلور بود به‌گونه‌ای که از دست دادن این شخصیت بزرگوار، بسیار سنگین و جبران‌ناپذیر است.»
در بخشی از پیام جواد عباسی، عضو هیأت علمی دانشگاه فردوسی مشهد و دوست و همکلاسی فریدون اللهیاری نیز که توسط مجری برنامه خوانده شد آمده بود: «حدود سه هفته پیش با دکتر شیرین بیانی گفتگویی داشتم و وقتی صحبت به جد مادری ایشان رسید ایشان گفتند من هرگاه نام اصفهان به میان می‌آید، نام دو نفر برایم تداعی می‌شود: یکی نام مرحوم دکتر لطف‌الله هنرفر، اصفهان شناس نامی و دیگری فریدون اللهیاری، دانشجوی زبده، بااخلاق و بی‌آلایش سابق خودم که آرامش، متانت و سخت‌کوشی او، هیچ‌گاه از خاطرم دور نمی‌شود.»
علی‌اکبر کجباف، مدیر گروه تاریخ دانشگاه اصفهان هم در ادامه سوگنامه‌ای در غم درگذشت این استاد تاریخ خواند: «اولین کلامم در مراسم خداحافظی برادر عزیزم دکتر فریدون اللهیاری این است که گروه تاریخ، یک شخصیت برجسته را از دست داد. دانشگاه و جامعه‌ی علمی یک استاد فرهیخته را از دست داد، یک پژوهشگر و محقق گران‌مایه را از دست داد، جامعه‌ی مدیریتی کلان کشور یک مدیر باکفایت و شایسته را از دست داد.
دکتر اللهیاری در طول ۵۳ سال عمر با برکت خود، منشأ اثرات و خدمات زیادی در عرصه‌های مختلف اجتماعی، علمی، فرهنگی، سیاسی و اجرایی بود. این استاد فقید حدود ۲۱ سال در دانشگاه فعالیت کرد. با حضورش در امور پژوهشی و اجرایی، از ابتدا مشخص شد که استاد فردی توانمند، مؤثر و مفید برای جامعه علمی و دانشگاهی کشور است، ازاین‌رو در بخش‌های مدیریتی دانشگاه، شاهد حضور فعالیت‌های ثمربخش ایشان بودیم. سپس وارد فعالیت‌های اجتماعی در سطح استان و شورای شهر و مدیریت کل میراث فرهنگی شد. همین توانمندی او را به‌گونه‌ای معرفی کرد که می‌تواند بهتر و بالاتر و والاتر باشد. او حدود ۷ سال مدیرکل میراث فرهنگی و چندین سال در سمت‌های مختلف امور فرهنگی و شورای شهر و امثال این‌ها بود، اما چیزی که در کارنامه‌ی دکتر اللهیاری از نگاه همکاران و دانشجویان و تمامی کسانی که در حوزه اجرا، علم و دانش و فرهنگ با او بوده‌اند قید شده این است: مدیری باکفایت، انسانی مردم‌دار، فردی خلاق و متبسم، شخصیتی بی‌ادعا و فروتن و متواضع.
همکاران دانشگاهی‌اش او را استاد و معلمی توانمند و پژوهشگر و محققی عالم و فاضل می‌دانند، چراکه فریدون اللهیاری همگام با فعالیت‌های اجرایی اجتماعی، مراتب علمی خود را در دانشگاه با سرعت پیمود و شش سال قبل، مقام استاد تمامی و پروفسوری را کسب کرد. ثمره‌ی فعالیت علمی پرفسور فریدون اللهیاری، در شاگردپروری، تألیف کتاب و مقالات و راهنمایی دانشجویان، به‌گونه‌ای شد که اکنون بسیاری از جمع حاضر که در کرسی مدیریتی یا کرسی استادی این دانشگاه هستند، شاگرد این استاد بوده‌اند.
در عرصه مدیریت میراث فرهنگی، همکارانش خواهند گفت که چقدر باعث رونق گردشگری و احیای میراث فرهنگی در استان بوده است. آنچه ما همکاران دانشگاهی و دانشجویان و همکاران اداری می‌باید از زندگی سراسر فعالیت و تلاش و خدمت او یاد بگیریم، این است که مثل فریدون اللهیاری خوب زندگی کنیم و خوب بمیریم. ایشان، سرباز امام و رهبری بود؛ همان‌گونه که امام در تخت بیمارستان، پیگیر امور کشور بودند، استاد فریدون اللهیاری هم در همان روزهای آخر و زمانی که در بیمارستان بستری بود، از من در مورد دانشجویانش می‌پرسید و امور آن‌ها را جویا می‌شد.
مسئولیت ما، فرزندان استاد (سروش و سینا) و دانشجویان عزیز این است که بتوانیم ویژگی‌های شخصیتی این همکار، این پدر و استاد را حراست و حفظ کنیم و تداوم ببخشیم و یاد و خاطره و نام او را همواره مستدام نگاه داریم.»
به گزارش ایسنا، بعد از ایراد این سخنان، پیکر فریدون اللهیاری، به مقابل اداره کل میراث فرهنگی، صنایع‌دستی گردشگری استان منتقل شد تا همکاران میراثی او نیز تشییعی جداگانه از این مکان داشته باشند.
پس از قرائت متن تسلیت عباس رضایی، استاندار اصفهان، در این مراسم، علیرضا ایزدی، مدیرکل دفتر حوزه وزارتی و امور بین‌الملل وزارت میراث فرهنگی، متن پیام تسلیت علی‌اصغر مونسان، وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی را برای حاضران خواند و سپس پیکر مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان اصفهان به محله‌ی جوی‌آباد خمینی‌شهر برای خاک‌سپاری در امامزاده نجم الدین منتقل شد.
در این تشییع باشکوه اعلام شد که مراسم ختم فریدون اللهیاری، ۱۷ خردادماه از ساعت ۱۸ در دانشگاه اصفهان برگزار می‌شود.
انتهای پیام
نظرات