به گزارش ایسنا، به نوشته روزنامه فرامنطقه‌ای الشرق الاوسط، رسانه‌های رژیم صهیونیستی این موضوع را یک اختلاف حقوقی و قانونی بر سر مالکیت ساختمان‌هایی می‌دانند که یهودیانِ مدعی مالکیت آنها، خواستار بازپس‌گیری‌شان از فلسطینی‌های ساکن آن هستند و اگر وضعیت به همین شکل ادامه یابد، حامیان شهرک‌سازی‌ها نیز از جنجال و تنش روبه‌فزونی و ورود گروه‌هایی خارج از این اختلاف مالکیتی شگفت‌زده می‌شوند، در حالی که جای رسیدگی به این اختلاف سالن‌های دادگاه و نه صحن‌های مسجد الاقصی است.
بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی که دوره فعالیتش رو به پایان است، بر "حق" این رژیم برای ساخت‌وساز در "پایتختش" "همانند تمامی کشورهای جهان" تاکید کرد اما نه قدس، نه رژیم صهیونیستی و نه فلسطینی‌ها همانند هیچ یک از کشورهای جهان نیستند به این شکل که شهرک‌نشین‌ها می‌توانند برای بازپس‌گیری زمینی که مدعی هستند پیش از جنگ سال ۱۹۶۷ خریداری کرده‌اند، شکایت کنند اما ساکنان شهر قدس اجازه ندارند در مورد اراضی‌شان در قدس غربی که در سال ۱۹۴۸ از آنها اخراج شده و برای اسکان در شرق این شهر کوچانده شدند، شکایات مشابهی داشته باشند.
بنابراین اختلاف میان شهرک‌نشین‌ها و ساکنان قدس، جایگاه حقوقی آنها در برابر دستگاه قضایی است، دستگاهی که جانبدار طرفی است که قوانین برای حمایت از او و توسعه مالکیتش و بیرون راندن دشمنش تدوین می‌شوند و در عین حال رقیبش نیز به پیشنهادهای مالی فریبنده برای ابقای خود اهمیتی نمی‌دهد. این تقابل از ابتدا ناعادلانه بوده است، در واقع یک قانون واحد به دو شکل متفاوت در مورد دو وضعیت مختلف اجرا می‌شود زیرا یکی از این دو طرف به یک قومیت، دین و نژاد تعلق دارد. به کلامی دیگر، قوانین اسرائیلی با تعریف اولیه تبعیض نژادی مطابقت دارند و اگر هر پارلمانی در جهان چنین قانونی را تصویب کرده بود، به عنوان رسوایی و ننگی برای عدم رعایت برابری میان دو شاکی که جزء اساس و بدیهیات فعالیت حقوقی است، شناخته می‌شد. یک قانون اسرائیلی دیگر از دسته قوانین آپارتاید.
ساکنان قدس اشغالی با وجود اینکه از قبل از قوانین ظالمانه دستگاه قضایی رژیم صهیونیستی علیه خود خبر دارند، به این دستگاه مراجعه می‌کنند و این تبعیض نژادی در حق فلسطینی‌ها نتیجه این امر خواهد بود.
در اینجا ساکنان قدس وارد راه پر پیچ و خمی می‌شوند که تمامی نمادهای نبود منطق در سیاست اسرائیل را نشان می‌دهد: نتانیاهو، چهره سیاسی فساد، فرصت‌طلب و ناکام در انتخابات، منعی برای خود نمی‌بیند که تعدادی از سردمداران افراطی‌ها همانند ایتمار بن گفیر، نماینده کنست را برای تحریک ساکنان الشیخ جراح تشویق کند. به این شکل که بن گفیر به آنها وعده می‌دهد پس از بیرون کردن ساکنان آنجا دفترش را به یکی از خانه‌های آنها انتقال دهد. درگیری میان احزاب راستگرای افراطی با ساکنان قدس احتمالا به نفع نتانیاهویی است که به دنبال راهی می‌گردد تا پس از ناکامی در تشکیل کابینه و تعیین یائیر لاپید برای این کار، به حاکمیت بازگردد، به ویژه که آمریکایی‌ها در مذاکرات جاری وین، او را از سرمایه‌گذاری بر حمله به اهداف ایران بر حذر داشتند.
همزمان نیز تدابیر امنیتی اشغالگران در اطراف مسجد الاقصی به مناسبت ماه رمضان و مراسم احیای شب قدر تشدید شدند، در پایان نماز عشا و نمازهای مستحبی فرصتی برای دعوت از نمازگزاران جهت حضور در محله الشیخ جراح و تحصن در آنجا برای حمایت از ساکنانش فراهم شد و البته نمازگزاران در این امر تعلل نکردند.
به این ترتیب نتانیاهو و شهرداری قدس و شهرک‌نشین‌ها حلقه‌ای از درگیری‌ها را آغاز کردند که از صحن‌های مسجد الاقصی تا الشیخ جراح کشیده شدند و البته این زنجیره می‌تواند به خارج قدس نیز کشیده شده و بازیگران و گروه‌هایی را که به دنبال راه‌حلی برای بن‌بست‌ها و مشکلات آن هستند، جذب کند. تشکیلات خودگردان فلسطین پس از آنکه به دلیل مخالفت اسرائیل با حضور ساکنان قدس در انتخابات پارلمانی از برگزاری این انتخابات صرف نظر کرد، آغاز درگیری‌ها را راهی برای نجات از این تنگای سیاسی و بازگشت به یک نوع شناخته شده از مواجهه با اسرائیلی‌ها یعنی محکومیت سرکوب‌ها در رسانه‌ها و هماهنگی امنیتی در میدان عمل دید.
تردیدی نیست که یورش سربازان اسرائیلی با تجهیزات کامل به مسجد الاقصی و شلیک گاز اشک‌آور و گلوله‌های پلاستیکی به سمت تظاهرکنندگان و زخمی کردن صدها تن و بازداشت ده‌ها تن دیگر، حماس و هم‌پیمانان آن را تحت فشار گذاشته تا از سوی فلسطینی‌ها به ناتوانی و نادیده گرفتن اتفاقات جاری در قدس و اماکن مقدس اسلامی متهم نشود، حال سوال این است که فایده این نوع حمایت برای ساکنان قدس چیست؟
اما در مقابل این سوال نیز مطرح است که کدام یک از طرف‌ها که از قدرت نظامی هر چند محدود برخوردار هستند، می‌توانند این تحولات را نادیده بگیرند و دست‌کم زباناً این مطلب را تاکید نکنند که هتک حرمت قدس بی‌هزینه نخواهد بود. آیا دولت رژیم صهیونیستی که برخی از نژادپرست‌ترین چهره‌های جهان در آن عضو هستند (کسانی که در هیچ دولتی به جز در اراضی اشغالی هرگز نمی‌توانستند راه یابند) به تظاهرات مسالمت‌آمیز جوانان ساکن قدس و اعتراضات دور از خشونت آنها اهمیتی می‌دهد و یا همانگونه که معاون رئیس شهرداری قدس یکی از فعالان فلسطینی را تهدید کرد، در راستای تشدید خشونت و رساندن کار به تیراندازی به سمت تظاهرکنندگان تلاش خواهد کرد؟
حق آشکار ساکنان محله الشیخ جراح از این راه پر پیچ و خمی که طرف‌ها و چهره‌های پرقدرت و بی‌اخلاق در آن تقلا کرده و تنها بر اساس منافع لحظه‌ای خود اقدام می‌کنند، محقق نمی‌شود و به این ترتیب درگیری میان مالکان زمین و شهرک‌نشین‌های اشباع شده از بیماری‌های قدرت‌طلبی به همان نقطه اول خود بازمی‌گردد.
انتهای پیام
نظرات