«محمد محمدی» ۱۵ سال است که مدیر یک مجموعه آبی - ورزشی خصوصی است و یک سال و نیمی می‌شود که مجموعه‌اش تعطیل است و خاک می‌خورد. قبل از شیوع کرونا حدود ۲۵ کارمند داشته که حالا همه آنان بیکار شده‌اند: «متاسفانه ضرری که مجموعه‌های آبی - ورزشی خوردن هیچکس نخورد و واقعا بیچاره شدیم. به ما گفتن وام میدن، منم تقاضای ۴۸۰ میلیون تومن کردم اما حالا بانک میگه بودجه نداریم. تو این مدتی که استخر تعطیل بوده و آب در جریان نبوده، بیشتر لوله‌ها ترکیده و یه چیزی حدود دو میلیارد و نیم خسارت دیدم. حالا هم از یه شغل دیگه دارم پول درمیارم. والا تو این دوره زمونه هر کسی باید ده تا شغل داشته باشه تا بتونه روزگار خودشو بگذرونه خانوم. آخه مگه با یه شغل میشه زندگیو گذروند؟»
«شمس» هم یکی دیگر از افرادی است که پیش از کرونا دو مجموعه آبی - ورزشی خصوصی را مدیریت می‌کرده و حالا یک سال و نیمی می‌شود که کار را تعطیل کرده است و معتقد است: «قبل از اینکه ستاد کرونا استخرها رو تعطیل کنه هم کسی از مجموعه‌های آبی استفاده نمی‌کرد. از اسفند ۹۸ و بعد از شیوع کرونا کسی استخر نمی‌اومد و خودمون تصمیم داشتیم کارو تعطیل کنیم چون جون پرسنلمونم در خطر بود. من تو یکی از مجموعه‌ها حدود ۳۰ تا پرسنل داشتم و تو یه مجموعه دیگه ۸ تا که الان هر دو مجموعه تعطیل شده. مربیا کلا بیکار شدن و الان منبع درآمدی ندارن. یه سریا هم تغییر شغل دادن و یه سری دیگه دارن از جیب می‌خورن. من فکر می‌کنم کرونا بیشترین ضررو به استخرا و مجموعه‌های آبی و بعدم باشگاهای ورزشی زد. امیدوار بودیم تا اردیبهشت کرونا تا حدی کنترل بشه و بتونیم مجموعه‌ها رو راه‌اندازی کنیم که نشد. حالا هم که از یه شغل دیگه دارم پول درمیارم اما باشگاه‌دارای زیادی رو می‌شناسم که تو این مدت ورشکست شدن. حتی از طرف دولت بحث وام به مجموعه‌دارا مطرح شد و دوستام به منم گفتن اقدام کن اما من چندان به این وام امیدوار نبودم.»
او ادامه می‌دهد: «کسایی که از راه ورزش پول درمیارن کار دیگه‌ای جز ورزش بلد نیستن. مثلا غریق‌نجاتا عشقشون آبه و همه انرژیشون رو برای این کار گذاشتن. چند نفر از مربیایی که بیکار شدن هر سرمایه‌ای که داشتن گذاشتن تا یه شغل دیگه راه بندازن اما هنوزم به سود نرسیدن. کلا حقوق مربیای شنا کمه و برای اینکه حق بیمه از حقوقشون کم نشه خودشون درخواست می‌کردن که بیمه نمیخوان و به جاش پولشو میخوان. اگه همین کارم نمی‌کردن اصلا براشون صرفه اقتصادی نداشت. منم به عنوان کارفرما ریسک می‌کردم که درخواستشونو قبول می‌کردم. غریق‌نجاتا به جای ۸ ساعت روزی ۶ ساعت کار می‌کردن چون با جون مردم هم سر و کار دارن و دوره‌های سی‌پی‌آر رو می‌گذرونن و می‌تونن کار احیای قلبی هم انجام بدن. به همین دلیل تنها لطفی که به این قشر شده اینه که به جای ۸ ساعت، ۶ ساعت کار کنن. آخه اگه تو استخر برای کسی اتفاقی بیفته نجات‌غریقا مسئولن و مجبورن دیه بدن. تا سال ۹۸ حقوق غریق‌نجاتا سه میلیون تومن بود و حالا هم خیلی زیاد شده باشه چهار تومنه که با این تورم اصلا نمی‌صرفه.»
با شیوع کرونا در ایران فعالیت در رشته‌های آبی برای مدتی طولانی محدود شد و با بهتر شدن شرایط، مجوز فعالیت استخرهای روباز، آن هم تنها برای برخی استان‌ها صادر شد. در این شرایط ملی‌پوشان سه رشته شنا، شیرجه و واترپلو برای مدت حدود ۹ ماه از حضور در استخر و انجام فعالیت آبی محروم بودند. این در حالی است که قبل از شیوع کرونا شانس المپیکی‌شدن در این سه رشته خیلی زیاد بود. گرچه استخرهای سرپوشیده از بهمن در استان‌های زرد مجوز بازگشایی گرفتند و فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو نیز برای آغاز لیگ فراخوان داد اما با شروع موج چهارم کرونا فعالیت استخرها در بسیاری از استان‌ها محدود شد.
«الهه حاجی‌محمدی» هم شناگر و غریق‌نجات است و شنا را از ۶ سالگی شروع کرده و از ۱۸ سالگی در استخر مشغول به کار شده. همچنین فارغ‌التحصیل رشته تربیت بدنی است. او به ایسنا می‌گوید: «هر کاری که از دستم بر میاد در استخر خلاصه میشه. من و همکارام از اسفند ۹۸ بیکار شدیم و اگه بخوایم هر کار دیگه‌ای انجام بدیم باید از صفر شروع کنیم. برای هر کاری هم سابقه کار میخوان؛ حتی فروشندگی. حالا من مشکل مالی ندارم و با خانواده‌م زندگی می‌کنم اما خیلی از همکارام هستن که بهم زنگ میزنن و دنبال کارن. بعضیاشون واقعا به کار احتیاج دارن. یکی رو می‌شناسم که مطلقه‌ست، یه بچه کوچیک داره و واقعا نیازمند کاره. مثلا کسی که ۱۷ سال کارش ماساژ بوده، واقعا چه کاری از دستش برمیاد که این روزا انجام بده؟ یکی از دوستای ماساژور بهم زنگ زده بود و می‌پرسید آدم مطمئن سراغ نداری که حداقل برم خونه‌ش کار ماساژ انجام بدم؟ شرایط برای خیلی از همکارا واقعا سخته و چون بعضیاشون نمی‌تونستن اجاره‌خونه‌شونو بدن یا پیش خونواده‌هاشون تو شهرستان برگشتن یا مجبور شدن به شهرای دیگه مهاجرت کنن. خلاصه ما که یه عمر مردمو نجات دادیم، الان خودمون داریم غرق میشیم.»
او مجبور شده امسال برای تمدید کارت ناجی به صورت آنلاین در کلاس‌ها شرکت کند و به دلیل شیوع کرونا تست‌های قدرت بدنی ناجی و شنا در آب حذف شده و فقط دوره احیای قلبی - ریوی یا همان سی‌پی‌آر به صورت مجازی برگزار شده است.
حاجی محمدی از حقوق پایین ناجی‌ها گلایه می‌کند: «حقوق ما اونقدر پایینه که خیلیامون حتی نمی‌تونستیم خودمونو بیمه کنیم. با این وجود بعضی از همکارا خودشونو بیمه کرده بودن و بعد از تعطیلی استخرا برای بیمه بیکاری اقدام کردن اما هنوز موفق نشدن حق و حقوقشونو بگیرن. یه غریق‌نجات ساعتی حقوق می‌گیره که سال ۹۹ ساعتی ۱۱ هزار تومن بود و حدود ۶ تا ۸ ساعت کار می‌کردیم. برای آموزش شنا هم درصدی پول می‌گرفتیم که بیشتر جاها ۴۰ به ۶۰ درصد بود. کلا حقوق ما خیلی ناچیزه. خودتون بهتر میدونین که کار تو فضای بسته استخر، آب و کلر روی سلامتی پوست، مو و حتی تنفس هم تاثیر منفی زیادی میذاره.»
در مدت شیوع ویروس کرونا، پارک‌های آبی هم مثل استخرها تعطیل شدند و کسی در این مجموعه‌ها پاسخگو نیست اما بر خلاف صاحبان استخرهای کوچک، مدیران این مجموعه‌ها بیکار نشدند و برخی از آنان حتی مدیر شرکت‌های واردات و صادرات فولاد هستند! صاحب یکی از استخرهای کوچک در این‌باره به ایسنا می‌گوید: «معمولا برخی کسب و کارها مثل استخر و پارک‌های آبی برای پولشویی راه‌اندازی شده‌اند و اصلا به همین کار معروفند. مجموعه‌های آبی خصوصی می‌شناسم که برایشان منبع درآمد مهم نیست چون صاحب استخر بودن برایشان پوشش محسوب می‌شود و می‌توانند به کارهای دلخواهشان برسند.»
انتهای پیام
نظرات