به گزارش ایسنا، محمدرضا تابش در یادداشتی با عنوان "سیزده بدر آن هم از نوع کروناییش" نوشت:

زندگی در متن جامعه و با مردم مزه می‌دهد و معنا پیدا می کند. امسال هم به توصیه وزارت بهداشت و برای دومین سال پیاپی از مردم خواسته شد روز طبیعت به پارک‌ها نروند و در خانه بمانند؛ سحرگاه سیزدهم فروردین ماه۱۴۰۰، از خانه بیرون می زنم. خیابان خلوت است، مسجد و بوستان هم انگار اختصاصی است. گویی همه اینها متعلق به من است و اگر اینگونه بود چه ثمر و بهره‌ای برایم داشت. مگر با خود چه خواهیم برد؟! آنچه می ماند عمل نیک است و یاد خیر.

در پارک که راه می روم، فکر می کنم به رمز و راز هستی. جهان آفرینش. هدف از خلقت انسان. علم و جهل. کرونا و عجز بشر در مقابله با آن. آمده ام راه بروم و طبیعت را آن هم قبل از طلوع آفتاب روز سیزده پاس بدارم و تمدد روحیه ای داشته باشم. همه موضوعات ریز  و درشتی که هرکدام در جای خود حائز اهمیت است را وا می نهم و به موضوع نحوست سیزده فکر می کنم.

بنا به اعتقاد برخی، بدیمن بودن سیزده از زرتشتیان  به عالم مسیحیت و از آنجا به مسلمانان سرایت کرده است. این سوال برایم پیش می آید که چرا عده ای نحوست عمل را به ایام نسبت می دهند؟! پاسخ روشن است؛ چون چشم ها بسته و حقایق دیده نمی شود.

پر واضح است که هر حادثه ای در جهان هستی علتی دارد و باید به آن پی برد و مشکل را رفع کرد. اگر بر پایه عقل به دنیا و پدیده های جهان هستی بنگریم، دیگر نه چیزی را نحس می انگاریم و نه دنیای خویش را تیره و تار می‌کنیم.

در وضعیت سیطره کرونا بر جهان و سیزده بدری که دید و بازدیدها محدود و رفتن به دامان طبیعت و ورود به پارکها نیز ممنوع است و در جمعه (آن هم در ماه شعبان) که عمل نیک ارزش مضاعف دارد و بنا به اعتقادات دینی هر روزی که انسان کار نیکی انجام دهد، یوم الله است، چگونه می توانیم سیزده بدری متناسب با آموزه های دینی و فرهنگیمان داشته باشیم؟

به نظرم توجه و عمل به این موعظه حضرت حافظ که متناسب با فصل بهار و موسم گل است و گویی برای چنین سیزده بدر کرونایی سروده شده، چاره ساز است:

چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان
تو همچو باد بهاری گره گشا می‌باش

نحوست در جامعه ای که فقر و فساد و ظلم و تبعیض و جهل سر بر آورده، میدان جولان پیدا می‌کند و با اراده استوار حاکمان در علت یابی این پدیده ها و مبارزه علمی و عملی با آنهاست که رخت بر می بندد.

اما به صفت وظیفه فردی، اگر ما انسانها هر کدام به سهم خود توصیه حضرت حافظ در گره گشایی از مشکلات  را وجهه همت خویش قرار دهیم و تنها یک مشکل از انسانی را حل نماییم، آنگاه در مقیاس خانواده، محله، شهر، کشور و جهان مشکلات چندنفر، دهها و صدها و هزاران و میلیون ها و میلیاردها نفر حل شده و خرافه گرایی میدان جولان پیدا نخواهد کرد و نحوستِ خرافیِ سیزده، با عملی نیک و شایسته رفع خواهد شد.

سیزده بدر کرونایی اینگونه را نیز آزمایش کنیم.

انتهای پیام