آتوسا حصارکی در گفت‌وگو با ایسنا گفت: به عنوان مثال کتاب «جامه‌دران» خانم ناهید طباطبایی را که می‌خوانیم می‌بینیم با اینکه قضیه مردسالاری را کاملا و به خوبی بیان می‌کند اما در آخرین لحظات داستان برمی‌گردد به الگوی مردسالارانه حاکم یعنی کاری که شوهر در حق زن کرد را این بار پسرش تکرار می‌کند.

او خاطرنشان کرد: افزایش آگاهی، دانش و اطلاع زنان نویسنده از حق بدیهی خود در جامعه و بازتاب آن در آثار ادبی باعث می‌شود زنان هر روز بیشتر از قبل حقوق برابری را طلب کنند.

حصارکی با تاکید اینکه برابری حقوق زن و مرد دغدغه‌ای مهم برای خانم‌های داستان نویس است اضافه کرد: برابری حقوقی زن و مرد در داستان‌نویسی زنان تبلور پیدا می‌کند و به نوعی به عنوان مدینه فاضله در داستان‌نویسی خانم‌ها ترسیم می‌شود.

وی با اظهار اینکه درصد درخور توجهی از مخاطبان داستان‌های ایرانی زنان هستند گفت: وقتی یک خانم نویسنده به بیان مسایل و موضوعات زنانه می‌پردازد در مقابل خواننده زن نیز با او احساس هم‌دردی می‌کند اما داستان در همین حد می‌ماند و راه حل نمی‌دهد.

این نویسنده با بیان اینکه فمینیسم در آثار زنان داستان‌نویس جامعه ما دو مفهوم دارد، توضیح داد: یکی مفهوم طبیعی آن است که برابری حقوق زن و مرد است و خیلی در داستان‌ها تبلور دارد و دیگری معنای افراطی است که گاه‌گداری در داستان‌ها مشاهده میشود اما اغلب استقبالی از این نوع داستان‌ها نمی‌شود.

به باور وی: زنان داستان‌نویس تاثیرگذاری در جامعه داشته اند اما این امر تاریخ مصرفدار بوده و به نوعی آمدند و تمام شدند.

حصارکی با بیان اینکه امروزه مشکل نویسندگان نداشتن مطالعه است گفت: نویسندگان داستان‌های متعددی هستند که دغدغه در آثار آنها وجود ندارد. در حالی که نویسنده باید دغدغه جامعه را بیان کند.

مؤلف مجموعه داستان «سیاه و سفید» افزود: تا آنجایی که در حوزه داستان‌نویسی زنان مطالعه داشته‌ام آن چیزی که می‌بینم این است که بیشتر خانم‌ها قصه‌گو هستند.

انتهای پیام