آب انبارسرداربزرگ، بزرگ‌ترین آب انبارتک گنبدی ایران است که در سال 1227 هجری قمری با پلان مربع شکل ساخته شده است.
به گزارش ایسنا منطقه قزوین، بانی ساخت این آب انبار محمد حسن خان و محمد حسین خان سردار از امرای فتحعلی شاه قاجار بوده است.
این دو برادر به نام سردار بزرگ و سردار کوچک بناهای عام المنفعه زیادی در استان قزوین تأسیس کردند که از دیگر بناها می‌توان به آب انبارسردارکوچک و مسجد-مدرسه سردار اشاره کرد.
آب انبارسردار بزرگ در محله «راه ری» که یکی از کم آب‌ترین محله‌های قزوین بود واقع شده است؛ درب ورودی میراب آب انبار سردار در طرفین دریچه ورودی آب دارای تیرچوبی بوده که به کمک طناب و چرخ چاه وارد مخزن می‌شدند، آب این آب‌انبارها به‌طورکلی ازآب قنات‌ها تأمین می‌شده است و سه قنات خمارتاش، خیابان، کیفوری یا طیفوری مخزن آب انبار سردار بزرگ را تأمین‌کرده است.
برای دسترسی به این مکان باید از این پله‌ها استفاده می‌شد، برداشت آب توسط مردم از پله‌های راه‌شیر صورت می‌گرفته که دارای 50 پله بوده و هم اکنون نیز 47 پله باقی‌مانده است؛ در انتهای پله‌ها که به آن «پاشیر» گفته می‌شود شیرهای آبی تعبیه شده که مردم از این مکان آب برداشت می‌کردند و بیشتر آب شرب در این مخازن ذخیره می‌شده است. این مخازن مصارف دیگری نیزداشته است و در داخل مخزن‌ها معمولاً چله زمستان ساعت 10 شب به بعد آبگیری صورت می‌گرفته است.
مردم معتقد بودند که سرمای هوا تا حد بسیار زیادی باعث میکروب کشی می‌شود به همین دلیل لایروبی در ایام سرد سال و زمستان انجام می‌گرفته است.
به گزارش ایسنا منطقه قزوین، بانی ساخت این آب انبار محمد حسن خان و محمد حسین خان سردار از امرای فتحعلی شاه قاجار بوده است.
این دو برادر به نام سردار بزرگ و سردار کوچک بناهای عام المنفعه زیادی در استان قزوین تأسیس کردند که از دیگر بناها می‌توان به آب انبارسردارکوچک و مسجد-مدرسه سردار اشاره کرد.
آب انبارسردار بزرگ در محله «راه ری» که یکی از کم آب‌ترین محله‌های قزوین بود واقع شده است؛ درب ورودی میراب آب انبار سردار در طرفین دریچه ورودی آب دارای تیرچوبی بوده که به کمک طناب و چرخ چاه وارد مخزن می‌شدند، آب این آب‌انبارها به‌طورکلی ازآب قنات‌ها تأمین می‌شده است و سه قنات خمارتاش، خیابان، کیفوری یا طیفوری مخزن آب انبار سردار بزرگ را تأمین‌کرده است.
برای دسترسی به این مکان باید از این پله‌ها استفاده می‌شد، برداشت آب توسط مردم از پله‌های راه‌شیر صورت می‌گرفته که دارای 50 پله بوده و هم اکنون نیز 47 پله باقی‌مانده است؛ در انتهای پله‌ها که به آن «پاشیر» گفته می‌شود شیرهای آبی تعبیه شده که مردم از این مکان آب برداشت می‌کردند و بیشتر آب شرب در این مخازن ذخیره می‌شده است. این مخازن مصارف دیگری نیزداشته است و در داخل مخزن‌ها معمولاً چله زمستان ساعت 10 شب به بعد آبگیری صورت می‌گرفته است.
مردم معتقد بودند که سرمای هوا تا حد بسیار زیادی باعث میکروب کشی می‌شود به همین دلیل لایروبی در ایام سرد سال و زمستان انجام می‌گرفته است.