فیلم "هایلایت" در روز چهارم جشنواره فیلم فجر در بندرعباس در سینما ستاره شهر به نمایش در آمد و در این گزارش به‌صورت اختصاصی به نقد این فیلم از نگاه کارشناسان امر می‌پردازیم.
به گزارش ایسنا، منطقه خلیج‌فارس، فیلم هایلایت چهارمین فیلم سینمایی اصغر نعیمی است و در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر اکران شد تا بتواند خود را با سایر فیلم های جشنواره محک بزند.
اصغر نعیمی از سال ها پیش در مطبوعات سینمایی می نویسد و سابقه طولانی مدت برنامه ریزی و دستیاری در فیلم های کارگردان هایی مانند کیانوش عیاری، فریدون جیرانی، سیروس الوند، کیومرث پوراحمد، احمد امینی و ... دارد؛ تجربه هایی که باعث شد او کارگردانی کند و فیلم های «بی وفا»، «سلام بر عشق» و «سایه های موازی» را بسازد. او بعد از دو فیلم اول، در «سایه های موازی» به نوعی به سمت سینمایی شخصی تر و جدی تر تغییر مسیر داد و حالا به نظر می رسد «هایلایت» را در ادامه مسیر «سایه های موازی» با مضمونی اجتماعی ساخته است.
نعیمی درباره ریتم کند اثر و تدوین هایلایت تاکید کرد: فیلم بدون شک در تدوین بازنگری خواهد شد. در مورد شخصیت پردازی تخت بودن شخصیت ها عامدانه بوده است. این فیلم بیشتر گزارشی از موقعیتی است که شخصیت ها در آن قرار گرفته اند است. وی درباره انتخاب اسم «هایلایت» برای این فیلم گفت: «هایلایت» هم اسم قشنگی بود و هم به مفهوم فیلم که پررنگ کردن زوایای پنهان رابطه‌هاست، مرتبط است.
معرفی فیلم:
داستان فیلم از اینجا شروع می‌شود که یک زن و مرد در تصادفی سهمگین در جاده‌های شمالی کشور، به کما رفته‌اند و همسران آنها (با بازی آزاده زارعی و پژمان بازغی) از ارتباط بین همسرانشان با یکدیگر بی خبرند و نمی‌دانند چرا این دو باهم در یک ماشین بودند. بعد از پیدا کردن تبلتی در بین وسایل این دو و مشاهده فیلم‌های درون این تبلت، مشخص می‌شود که همسران آنها با یکدیگر رابطه دوستی برقرار کرده بودند و در حقیقت به آنها خیانت کردند. حالا آشنایی این دو نیز سبب می‌شود که جرقه‌هایی بین شان صورت بگیرد و تصور می‌کنند اگر با هم باشند و به قول دیالوگ پژمان بازغی «کاری بکنند» می‌توانند انتقام خود را از همسران خیانتکارشان بگیرند.
آزاده زارعی، الهه حصاری، سام قریبیان، پژمان بازغی، مینا وحید، جمشید هاشم‌پور و لیلی فرهادپور در این فیلم اصغر نعیمی به ایفای نقش می پردازند.
نقد فنی فیلم:
یک منتقد سینما در گفت و گو با ایسنا، گفت: وقتی به تماشای فیلم هایلات می نشینید به وجود هیأت انتخاب شک خواهید کرد.
مهرداد امیرراده بیان کرد: برخی فیلم های جشنواره امسال حتی اصول اولیه فیلمنامه نویسی را هم رعایت نکرده اند، به حدی ضعف در فیلم هایلایت وجود دارد که یک هنرجو به راحتی می تواند اشتباهات و کمبود های این فیلم را تشخیص دهد.
وی اظهارکرد: کارگردان اگر به دنبال فیلمی پرمخاطب است باید ده دقیقه ی ابتدایی را آنچنان با محتوایی خوب شروع کند که اثر آن تا انتهای فیلم باقی بماند.
این منتقد فیلم افزود: به طور کلی فیلمنامه مذکور دارای کمبودها و اشکالات فراوانی است، که در کنار آن انتخاب بد بازیگر و ریتم و ساختار ضعیف از دیگر اشکالات "هایلایت" است.
وی عنوان کرد: این موضوع در سینمای ایران شدیدا تکراری است و در سینمای جهانی نیز دیگر به این موضوع اهمیتی داده نمی شود مگر اینکه بتواند بسیار خوب روایت کند و ساختاری متفاوت داشته باشد.
امیری ابراز کرد: بسیاری از فیلم های ارائه شده در جشنواره در شان مردم ایران نیست، زیرا در اکثر فیلم ها بینندگان به لحاظ دانش، به روز بودن، جامعه شناسی و روانشناسی از فیلم نامه نویسان بالاتر و جلوتر بوده اند که درست تر آن است که عکس این مطلب برقرار باشد.
وی در پایان گفت: وقتی بیننده می تواند دیالوگ ها و پایان فیلم را تشخیص دهد یعنی ضعف کار بسیار است و می توان گفت هایلایت در هیچ زمینه ای چه بازیگران و چه فیلم نامه و کارگردانی شانسی برای برگزیده شدن ندارد.
|
همچنین آرش پارساپور، منتقد سینما در خصوص فیلم هایلایت می نویسد:
"چندین سال بود که شاهد خالی شدن سالن سینما در حین پخش فیلم سینمایی در جشنواره فیلم فجر نبودم، فیلم‌های این فستیوال در بدترین حالت خود بازهم المان‌ها و جذابیت‌هایی دارند که می‌توان با تکیه بر آنها دلیل انتخابشان برای شرکت در جشنواره را یافت. اما «هایلایت» آنقدر ضعیف است که حتی سوژه خارج از خط قرمز آن یعنی خیانت و پرداخت سکانس‌های مثلا اروتیک تاثیری در بهتر شدن آن ندارد.
مشخص است که فیلمنامه توسط یک سوژه خام که به ذهن اصغر نعیمی، کارگردان و نویسنده فیلم، خطور کرده نوشته شده و هیچ پرداختی روی آن صورت نگرفته است. کارگردان تصور کرده که موضوع خیانت اندر خیانت می‌تواند بسیار جذاب باشد و مخاطب ایرانی که کمتر شاهد چنین آثاری در سینمای کشورش هست را به وجد بیاورد. در این میان با اضافه کردن چند سکانس مثلا اروتیک و یا دیالوگ‌هایی که به علت محدودیت‌ها در سینمای کشورمان به طرز احمقانه‌ای بیان می‌شوند، پیاز داغ فیلم خود را زیاد کرده است، غافل از اینکه اگر اثر قبلی نوشته شده توسط نعیمی یعنی «زندگی خصوصی» تا حدی دیده شد، به دلیل بار سیاسی پشت فیلم بود و نه شهوت برانگیخته شده در بین دو کاراکتر که جایی در سینمای کشورمان ندارد. برخی از ژانرها و فیلم‌ها جایی در ایران ندارند و نمی‌توانند به اثری که باید، تبدیل شوند. هایلایت در بهترین حالت اگر در کشورهای اروپایی ساخته می‌شد، تبدیل به یک اثر سینمایی برای مخاطبین اروتیک پسند می‌شد و بس، چرا که هیچ پیچیدگی و مسایل اجتماعی و واکاوی این معضلات در فیلم دیده نمی‌شود. پایان بندی فیلم نیز معلوم نیست دقیقا چه می‌خواهد بگوید و چه نتیجه‌گیری کند، حتی بخشیدن فردی که خیانت کرده مراحل و اصولی دارد و با یکی دو سکانس باور پذیر نمی‌شود. نکات اضافه بر سازمان داستان و کاراکترهای بی‌تاثیر نیز یکی دیگر از معضلات هایلایت است که واقعا معلوم نیست هدف از پیش آوردن آنها چه بوده است؟ دوستان دو شخصیت اصلی و خانواده آنها هیچ تاثیری در روند داستان ندارند و بازی‌های فاجعه آمیز ایشان، کار را خراب تر کرده است.
مدت زمان کوتاه فیلم (کمتر از ۹۰ دقیقه) باعث شده که تماشاگر کمتر شاهد فیلم ضعیفی روی پرده سینما باشد چرا که از اواسط فیلم فقط در انتظار پایان آن می‌نشیند و هیچ عنصری در فیلم وجود ندارد که مخاطب را به خود جذب کند.
|
منظور از عنصرهای جذاب هر نکته‌ای در مبحث فیلم است، از بازیگران گرفته که تک بعدی بازی می‌کنند، از آزاده زارعی گرفته که سعی می‌کند با نگاه آتشین خود در منزل مرد، فقدان محدودیت‌ها در سینمای ایران را جبران کند اما بیشتر شبیه یک عروسک مصنوعی شده تا بازیگری با بازی‌های زیرپوستی، تا پژمان بازغی که بدترین دیالوگ‌ها را در اختیار دارد و نمی‌داند چطور باید نقش کاراکترش را بازی کند. فیلمبرداری سطحی و ساده فیلم و به همراه موسیقی سطح پایین در کنار طراحی صحنه بسیار بد (به داخل ماشین تصادفی در اول فیلم توجه کنید که چقدر مصنوعی طراحی شده) همه و همه نقاط ضعف فیلم به شمار می‌روند. در این میان تنها می‌توان به تدوین نسبتا خوب اشاره کرد که باعث شده سکانس‌ها جذاب‌تر به نظر برسند و البته که این جذابیت ظاهری بوده و بطن فیلم کاملا پوچ است.
در هایلایت همه‌چیز مصنوعی و تک بعدی است، بازی‌ها، فضاها و مسیر روایت و هر چیزی که بتوان آن را در قاب سینما جستجو نمود در این فیلم مانند تکه مقوایی به خورد مخاطب داده می‌شود. هیچ‌چیز عمق ندارد و بیننده را درگیر نمی‌کند و همان‌طور که در آغاز صحبت گفته شد احتمالا بیشتر آنها را در اواسط فیلم از خود می‌راند. اینکه چرا هایلایت در جشنواره فیلم فجر حضور دارد و اصلا اینکه چرا ساخته شده است؟! دو سوالیست که جواب آنها حقیقتا تعجب و بازهم تعجب است."
***