مدیر پروژه چهارباغ می‌گوید: نیمکت‌های گردِ چوبیِ چهارباغ، به خاطر خاصیت محور میانی آن، حذف خواهد شد.

به گزارش ایسنا-منطقه اصفهان، این روزها که چهارباغ، از یک‌سو روندِ سنگی‌شدن را طی می‌کند و از سوی دیگر، در محاصره صندلی‌های پلاستیکی فست فودهاست، آن نیمکت‌هایِ گرد چوبی که بخشی از هویت چهارباغ‌اند، از جا کنده‌شده و هر یک گوشه‌ای به انتظارِ پایان ساماندهیِ این گذر نشسته‌اند.

در این شرایط، دیدن نیمکت‌هایِ سنگیِ متفاوت و نونواری که برای یک سکونت همیشگی در این محور آماده می‌شوند دردآور است؛ هم برای شهروندانی که به آن نیمکت‌های گرد قدیمی، حس تعلق دارند و هم برای آن نیمکت‌های چوبی، که چهارباغِ سبز، روزگاری خانه امنشان بود.

|

سعید سهرابی، مدیر محور چهارباغ دراین‌باره به خبرنگار ایسنا می‌گوید: برای مبلمان چهارباغ، طرح‌های مختلفی آمده و سازمان نوسازی، همچنین زیباسازی، نظرات متفاوتی داشته‌اند. آن نیمکت‌ها و پایه چراغ‌هایی که اکنون در چهارباغ دیده می‌شود و قرار بوده جمع آوری کنند، نمونه طرح‌های پیشنهادی است و هنوز تائید نهایی نشده اما به خاطر خاصیت محور میانی چهارباغ که وسط آن حوض طراحی‌شده، قطعاً نیمکت‌های گرد چوبی حذف می‌شود، چون نمی‌شود برای آن جایگاهی تعریف کرد.

| 

از شما چه پنهان، مهرماه 97، وقتی رادمهر کشانی، تئاتر «ملودی‌های شکلاتی» را در تالار هنر اصفهان روی صحنه برد، برای دکور، از یک نیمکتِ چوبی گرد و چراغی بلند در میان آن استفاده کرد و همین کافی بود تا مخاطب، در همان نگاه اول حس کند که بخشی از چهارباغ را روی صحنه می‌بیند؛ چهارباغِ خوبِ چوبی را.

این کارگردان گفته بود: «تمام میزانسن‌ها در این تئاتر حول یک نیمکتِ گرد است؛ نیمکتی که نمادی از شهر اصفهان است و ما سال‌ها آن را در چهارباغ دیده‌ایم.» گفته بود، تا یادمان بیاورد چقدر به این نیمکتِ گرد، که هرازگاهی، پشت به غریبه‌ها روی آن نشسته‌ایم و بستنی‌هایمان را خوردیم، حس تعلق داریم.

حس تعلق، از آن دست چیزهاست که همه مسئولان از اهمیت آن باخبرند. درباره آن ساعت‌ها سخنرانی و برای تقویتش، جشن و جشنواره هم برگزار می‌کنند اما بگردید تا بدانید که در این شهر و حتی در این مملکت، هیچ‌کس مسئولِ حفظِ اشیای خاطره‌انگیزی نیست که مردم به آن حس تعلق دارند.

ما وزارت میراث فرهنگی داریم اما وزارت میراث فرهنگی، فقط از ملموس‌ها و ناملموس‌هایی حفاظت می‌کند که گردِ زمان بر آن پاشیده شده؛ آن هم به‌سختی. بدیهی است اگر، مجسمه‌ها و نیمکت‌ها و المان‌های شهریِ چند ده‌ساله‌ای که هنوز در هیچ فهرستی ثبت‌نشده‌اند، مورد توجه‌شان نباشد. پس رسانه، تنها جایی است که می شود در آن برای از دست رفتنِ چند نیمکت چوبی که به حس تعلقِ آدمی آراسته شده، مویه کرد.

سمیرا قاسمی، خبرنگار ایسنا-منطقه اصفهان