دکتر حسین انصاری در گفت‌وگو با ایسنا، در خصوص چالش‌هایی که اعضاء هیات علمی با آن مواجه‌اند، عنوان کرد: بزرگترین چالش‌هایی که در کشور وجود دارد و نمی‌دانم چرا همه چشمشان را بر آن بسته‌اند این است که عضو هیات علمی ما با حقوق بسیار پایین کار می‌کند و زمانی که نخبه این کشور سال‌ها درس خوانده و از فیلترهای بسیار سختگیرانه گزینش علمی دانشگاه‌های سطح یک رد شده و عضو هیات علمی می‌شود با حقوق اندک فعالیت می‌کند.
معاون اداری، مالی و پشتیبانی دانشگاه فردوسی خاطرنشان کرد: برای عدم حمایت از اعضاء هیأت علمی واقعا هیچ جوابی نداریم و باعث شده که مهاجرت نخبگان در سطح اساتید دانشگاه‌های سطح یک رشد کند. بعضی از گروه‌ها در دانشگاه‌های کشور مانند مکانیک و کامپیوتر بالغ بر ۳۰ درصد اساتید خود را از دست داده‌اند که این موضوع بسیار خطرناک است. همچنین دانشگاه فردوسی هم از این امر مستثنی نیست و در بعضی از گروه‌ها واقعا قابل تامل است و شرایط سخت است.
وی بیان کرد: فرد عضو هیات علمی با حقوق اندک خود باید فعالیت‌های آموزشی و پژوهشی خود را انجام دهد و دانشگاه تنها بخشی از هزینه پژوهش فرد را تامین می‌کند و دیگر هزینه‌ها بر عهده فرد است. همچنین فشارها و ساعت‌های کاری بسیار زیاد در دانشگاه به خصوص دانشگاه فردوسی باید رشد را به حداقلی برسانند تا قراردادهای پیمانی‌شان تمدید شود. در این زمینه ما بسیار قوانین سختگیرانه‌ای داریم زیرا به دلیل خواسته کشور باید در زمینه رشد علمی دانشگاه‌ها و رقابت جهانی تلاش بسیار زیادی انجام دهند.
انصاری اضافه کرد: هیچ چالشی بزرگتر از این موضوع برای عضو هیات علمی وجود ندارد و به صراحت می‌گویم که دولت در این حوزه همکاری نمی‌کند. برای من بسیار عجیب است که چگونه می‌شود در این شرایط تمام حقوق‌ها افزایش پیدا کند اما اعضاء هیات علمی حقوق بسیار پایینی دریافت کنند. زمانی هم که این موضوع مطرح می‌شود و خواسته‌های خود را اعلام می‌کنیم استدلال‌هایی می‌آورند که فرد را از گفتن خواسته‌اش پشیمان می‌کنند. اگر کشور اعتقاد دارد که دانشگاه‌ها باید تولید علم و محصول فناورانه داشته باشند، بعید می‌دانم با این حقوق و امکانات میسر شود.
وی بیان کرد: تاکنون سابقه نداشته که در وزارت علوم یا در دانشگاه‌هایی مانند دانشگاه فردوسی، فردی با ۳۰ سال سابقه تقاضای بازنشستگی کند. بخش زیادی از اساتید برجسته‌مان که به ۳۰ سال سابقه رسیده‌اند، تقاضای بازنشستگی کرده‌اند؛ چراکه دلیل برای ماندن نمی‌بینند. در نتیجه به صورت قانونی بازنشسته می‌شوند و به خارج از کشور می‌روند.
معاون اداری، مالی و پشتیبانی دانشگاه فردوسی تصریح کرد: در صورتی که ما همیشه یکی از امتیازات و آرزوهایمان این بود که اگر استاد شدیم می‌توانیم تا ۴۰ سال در امر تحقیق، پژوهش و آموزش در دانشگاه به ویژه فردوسی ادامه دهیم، اما عضو هیات علمی پس از ۳۰ سال تقاضای بازنشستگی می‌کند. این اتفاق مردم را متاثر می‌کند؛ چراکه اگر دانشگاه‌ها ضعیف شوند کل شهر و کشور به دلیل عدم توسعه‌ای که در علم و فناوری اتفاق می‌افتد، خسارات شدیدی می‌بیند.
وی تاکید کرد: مسئولان امر به قدری وظایف اساتید را افزایش داده‌اند و یک باری را بر دوش هیات علمی گذاشته‌اند که باید جوابگوی مردم باشند و هر فشار اقتصادی، اجتماعی و... در جامعه رخ داد، دانشگاه‌ها را متهم می‌دانند که خروجی خوبی نداده است. اما به این موضوع توجه نمی‌کنند که عضو هیات علمی با دست خالی نمی‌تواند مشکلات مردم و جامعه را مرتفع کند.
تفاوت زیادی به لحاظ شرایط حقوقی در نیروهای قراردادی، پیمانکاری و رسمی دیده نمی‌شود
انصاری در خصوص چالش‌هایی که کارمندان دانشگاه با آن مواجه هستند اظهار کرد: ما در این چند سال تمام تلاش خود را به کار گرفتیم که کارمندان دانشگاه از ظرفیت‌هایی که در خصوص هیات امنا وجود دارد برای آن‌ها به کار گیریم. گاهی احساس تبعیض‌هایی میان نیروهای قراردادی، پیمانی و رسمی احساس می‌شد، اما تقریبا بخش عمده‌ای از این تصورات را برطرف کردیم و در حال حاضر تفاوت زیادی به لحاظ شرایط حقوقی در نیروهای قراردادی، پیمانی و رسمی دیده نمی‌شود.
وی تصریح کرد: سعی کردیم تا حدی این تبعیض را در طبقات کارمندی کاهش دهیم و از این جهت پیشرفت‌هایی داشتیم و اعتراض‌هایی در این زمینه ندیدم و نتیجه مثبت بوده است. اما اتفاق جدیدی که رخ داد و بسیار از این موضوع ناراحت هستم، عدم تامین بودجه‌ای است که برای کارمندان اتفاق می‌افتد. برای اینکه ما بتوانیم افزایش حقوق‌ها را اعمال کنیم باید شرایط هیات امنایی هم برای آن‌ها اتفاق بیفتد.
بودجه برای راهبری دانشگاه ۳۰۰ هکتاری کافی نیست
انصاری در خصوص وضعیت دانشگاه به لحاظ جذب بودجه اظهار کرد: با توجه به شرایط کرونا بسیار نگران افت جدی درآمد بودیم، اما اتفاقات مثبتی مانند همراهی اعضاء هیات علمی و تلاش دانشگاه در تغییر رویکردها باعث شد وضعیت جذب بودجه طبق برنامه پیش برود. اما به طور کلی در بعضی موارد برای راهبری دانشگاه در وسعت ۳۰۰ هکتار با ۲۵ هزار دانشجو و ۲۰۰۰ کارمند و عضو هیات علمی این بودجه کفایت نمی‌کند.
وی در خصوص جذب اعتبارات در حوزه پژوهش اضافه کرد: با توجه به اینکه هیات امنایی هستیم، دولت به دانشگاه‌ها کمک می‌کند و به وزارت علوم مبلغی را تخصیص می‌دهد که برای پژوهش، آموزش یا فعالیت‌های دیگر مورد استفاده دانشگاه‌ها قرار گیرد. بنابراین میزان اعتباری که به ما تخصیص داده می‌شود، به پرسنل و حقوق تعلق می‌گیرد و بخش‌های دیگر هم براساس میزان بودجه مصوب شده، انجام می‌شود.
معاون اداری، مالی و پشتیبانی دانشگاه فردوسی افزود: گاهی اوقات ممکن است بعضی از دانشگاه‌های کشور به دلیل تغییر در حقوق‌ها، نتوانند به دیگر حوزه‌ها رسیدگی کنند و به تدریج بودجه در آن بخش‌ها کاهش پیدا می‌کند. ما در دانشگاه فردوسی فرآیند متفاوتی را طی کردیم و علت آن این است که برنامه‌ریزی مدونی را از چندین سال گذشته در دانشگاه آغاز و پیرو سیاست‌هایی که در کشور مدنظر بود، قرار دادیم تا بدنه دولت را افزایش ندهیم.
وی تصریح کرد: در سال ۹۲ که ما اداره دانشگاه را تحویل گرفتیم ۱۲۸۰ نفر کارمند داشتیم اما با تعدیل نیرو و افت کارمند در بدنه دانشگاه باعث شد تا به عدد ۷۹۳ کارمند برسد. این صرفه‌جویی منجربه این شد که هزینه پرسنل کاهش پیدا کند و ما تا حدودی شرایط را برای انجام سیاست‌هایی که در نظر داشتیم، مهیا کنیم. افت کارمند باعث شد تا فعالیت‌ها بیشتر به صورت سیستماتیک انجام شود تا زمان این تعداد کارمند به فعالیت‌های دیگری که کاراتر و موثرتر است، صرف شود.
انصاری عنوان کرد: به طور کلی این اقدام در کل دانشگاه اتفاق افتاده؛ چراکه کارمندان در همه معاونت‌ها به شدت کاهش پیدا کرده اما در معاونت اداری و مالی دانشگاه بیشترین کاهش نیرو را داشتیم زیرا معتقد بودیم که اصلی‌ترین وظیفه دانشگاه آموزش و پژوهش است. بنابراین بیشتر فرآیندها را به این دو مجموعه اختصاص دادیم و باید بیشتر اقدامات در آن حوزه‌ها باشد تا آن باری که ناشی از فعالیت‌های حوزه کارمندی اداره مالی بود را کاهش دهیم. به همین تناسب سعی کردیم سامانه‌ها و سیستم‌های حوزه اداری را توسعه دهیم و جزو معدود دانشگاه‌هایی هستیم که سامانه ستاد الکترونیک دولت را به صورت کامل اجرا می‌کند.
انتهای پیام