خلق یک سفالینه میناکاری شده حاصلی از ترکیب هنرهای سفال گری و میناکاری است که هر دو پیشینه ای هزاران ساله در ایران دارند و حالا هم زینت بخش بسیاری از خانه های ایرانی شده‌اند.

هر چند همه زادگاهش را همدان می‌دانند و لالجینی ها شهره به خلق "مینای سفال" شده‌اند، اما هنرمندان چیره دستی از این هنر شگرف چندسالی است در کرمانشاه دست بکار شده اند و آثاری چشم نواز را خلق می‌کنند تا حتی کم کم از لالجینی ها هم پیشی بگیرند.

یکی از بانوان هنرمند کرمانشاهی در رشته مینای سفال(سفال لعاب دار) در این باره می‌گوید: زمانی مینای سفال لالجینی ها حرف اول را می زد، اما در چندسال اخیر خلاقیت هنرمندان کرمانشاهی باعث شده تا خود همدانی ها و لالجینی ها هم حالا مشتری مینای سفال ما باشند.

شهپر رئیسیان در ادامه درباره چگونگی خلق یک سفال لعاب دار و سختی های کارش به ایسنا می گوید: بااینکه آثار تاریخی کشف شده در استان نشان می دهد که کرمانشاهیان پیشینه غنی در سفالگری دارند، اما سالهاست که دیگر سفالگری نداریم و برای همین سفال های خام و بدون رنگ را از همدان می خریم و بعد آنها را سمباده می کشیم تا سطح سفال کاملا صاف شود.

پس از این کار طراحی نقش ها را روی سفال با دست انجام می دهیم و اشکالی قرینه و زیبا روی سفال نقش می بندند. البته با توجه به اینکه این کار بسیار زمانبر است، امروزه برخی هنرمندان با استفاده از مهرهای آماده نقش ها را روی سفال می‌زنند.

پس از مرحله کشیدن نقش ها، به بخش مهمی از کار که پررنگ کردن خطوط نقش ها با سیاه قلم است، می رسیم. این مهمترین و ظریف ترین مرحله کار مینای سفال است که دقت بسیار زیادی می خواهد تا کوچکترین اشتباهی صورت نگیرد.

بعد از پررنگ کردن خطوط نقش ها با سیاه قلم، وارد مرحله پرکردن داخل نقش ها با لعاب های رنگی می شویم که سخت ترین مرحله کار است. معمولا  18 رنگ مختلف داریم که برای پرکردن داخل نقش ها از لعاب هایی با این رنگ ها استفاده می‌شود.

در ادامه "فِرِدپاشی" سفال انجام می گیرد که در این مرحله پشت سفالی که روی آن را نقش کرده ایم، نوعی ماده پاشیده می شود تا سفال را ضد آب و قابل شستشو کند.

مرحله نهایی گذاشتن سفال ها داخل کوره است. سفال ها را داخل کوره می چینیم که بستگی به نوع سفال، آنها را در کوره با دمای بین 800 تا 910 درجه به مدت هشت ساعت قرار می‌دهیم.

این بانوی هنرمند کرمانشاهی در ادامه از کیفیت محصولات تولیدی هنرمندان میناکار کرمانشاه می گوید و ادامه می دهد: تولیداتمان در حدی از کیفیت هست که بتوانیم مینای سفال همدان را جا بگذاریم.

وی می گوید: بخشی از تولیدات هنرمندان میناکار کرمانشاهی به لالجین می رود، بخشی هم در داخل استان به فروش می رود و بخش مهمی هم راهی کشور عراق می‌شود.

متاسفانه سود زیادی از این صادرات عاید هنرمندان کرمانشاهی نمی شود، چراکه پای واسطه ها و دلال ها وسط است و آنها با سود کمی تولیداتمان را می خرند و خودشان با صادرات آن به عراق سود زیادی به جیب می‌زنند.

رئیسیان در ادامه به مشکلات این روزهای کارش هم اشاره می کند و می گوید: از وقتی که کرونا آمده فروشمان تا 90 درصد کاهش پیدا کرده، چون دیگر با این شرایط کرونا و مشکلات اقتصادی ناشی از آن مردم اولویتی برای خرید هنرهای صنایع دستی ندارند. 

وی در ادامه اضافه می کند: تا پیش از کرونا حتی تاجرانی از ترکیه می آمدند و از ما خرید می کردند، اما حالا نه تنها آنها نمی آیند، بلکه علاقمندان به مینای سفال داخل استان هم دیگر خریدی نمی‌کنند.

این بانوی هنرمند و خوش ذوق کرمانشاهی در پایان حرف هایش از مسئولین می خواهد که بیشتر هوای هنرمندان صنعتگر را داشته باشند تا در این روزهای کرونایی که حیات برخی صنایع دستی استان به خطر افتاده، بتوانند دوام بیاورند.

انتهای پیام