به گزارش ایسنا، کامران عاروان در وبینار تخصصی «معلولیت بدون محرومیت از منظر سازمان‌های غیر دولتی» اظهار کرد: باید واقعیت را قبول کنیم که معلولان دردها و خشم‌هایی را طی زندگی خود تحمل می‌کنند و اگر گاهی اوقات صدای خود را بالا می‌برند و فریادی می‌زنند به خاطر اذیت‌ها و آزارهایی است که می‌شود و باید با این دید نگاه کنیم که ما نسبت به تمام افراد جامعه دارای مسئولیت هستیم که آنها را ببینیم و آنها را حاضر در جامعه ببینیم.
وی در ادامه سخنان خود در خصوص راه‌های برون‌رفت از این وضعیت گفت: در مقاله‌ای آمده بود که اگر شهرها و روستاها برای معلولان دسترس‌پذیر نباشد، قوانینی را هم که تصویب کنیم ناکارآمد است. واقعیت این است که باید دسترس‌پذیری و مناسب‌سازی در جامعه ایجاد شود و ما موظف هستیم که در جامعه بتوانیم حساس‌سازی، خبرسازی، آگاه‌سازی و محتواسازی کنیم، قدرت گفت‌وگو و چانه زنی‌مان را افزایش دهیم. باید بتوانیم فنی و قوی صحبت کنیم و افراد را به گرفتن حق‌مان مجاب کنیم و در این زمینه پیگیری مداوم لازم است.
وی در ادامه با بیان این که در حوزه معلولان تولید دانش ضعیف است، گفت: منابع و رفرنس‌هایی که در ایران وجود دارد بسیار محدود است. هنوز مطالعات عمیق و دقیق جامعه‌شناسی، تاریخ و حقوق و روانشناسی و فلسفه را در مورد معلولان ایران و جهان را نداریم.
عاروان افزود: موضوع دیگر این است که انجمن‌ها و معلولین با پدیده‌ای چند بعدی در حوزه محدودیت مواجه هستند. در حوزه معلولان باید اشتغال و فرهنگ‌سازی و مناسب‌سازی و دسترس‌پذیری و حمل و نقل و حقوق و قوانین و توانبخشی اصلاح شود.
او معتقد است که در حوزه توانبخشی هنوز داشته‌های ما، داشته‌های ۴۰ سال قبل است. هنوز نتوانسته‌ایم توانبخشی مدرن را با قیمت مناسب وارد ایران کنیم. یک معلول نمی‌تواند ۳۰ میلیون بابت ویلچر هزینه کند و باید این را بومی‌سازی کنیم و با علوم جدید پیش برویم.
وی تشریح کرد: همچنین در زمینه بهداشتی و درمانی هنوز افراد دچار زخم بستر هستند.
انتهای پیام