رضا سلیمان‌نوری در گفت‌وگو با ایسنا در خصوص فعالیت‌های مرحوم حسین پورحسین نویسنده کتاب «صد سال سینما در مشهد» اظهار کرد: مرحوم حسین پورحسین از آن دسته افرادی بود که در چند جایگاه مختلف به فرهنگ و هنر ایران و به معنای عام خراسان و در معنای خاص مشهد کمک کرده است. وی در دورانی به عنوان مسئول سینمایی، دورانی در نقش بازیگر و دورانی هم به عنوان خبرنگار به فرهنگ و هنر این مرز و بوم کمک کرده است.
وی افزود: پورحسین در سال‌های نخست پس از انقلاب مسئولیت معاونت امور سینمایی بنیاد مستضعفان و جانبازان را بر عهده داشت و در این دوران از نابودی بسیاری از سینماهای کشور جلوگیری کرده است. او در دوره‌ای برای حفظ سینماها تلاش می‌کرد که برخی با وجود سینما در کشور مخالف بوده و حتی به آتش زدن سینماها اقدام می‌کردند؛ ماجرایی که به لحاظ مادی به شدت به خود پورحسین ضربه زد، تا جایی که وی پس از آتش گرفتن سینما فرهنگ ارومیه مجبور شد سینما فرهنگ زابل را که متعلق به خودش بود، بفروشد تا هزینه خسارت مغازه‌های مجاور سینما در ارومیه را پرداخت کند.
رئیس هیئت مدیره انجمن توسعه گردشگری چهارباغ خراسان ادامه داد: شاید به همین دلیل بود که او پس از مدتی فعالیت به عنوان مسئول امور سینمایی بنیاد مستضعفان و جانبازان کشور و سپس سینماداری پا در عرصه بازیگری گذاشت تا شاید بدین گونه به هنر هفتم نیز خدمت کند.
سلیمان‌نوری در خصوص فعالیت‌های سینمایی پورحسین خاطرنشان کرد: از آثاری که این مرحوم در آن‌ها ایفای نقش کرده می‌توان به گردباد ساخته سال ۱۳۶۴ به کارگردانی کامران قدکچیان و نویسندگی علیرضا داودنژاد، معما ساخته سال ۱۳۶۵ با کارگردانی حسین زندباف و متنی از ناصر شاملو، دست نوشته‌ها ساخته سال ۱۳۶۵ مهرزاد مینویی با متنی از بهروز افخمی، یاد و دیدار ساخته سال ۱۳۶۶ به کارگردانی و نویسندگی رجب محمدین، مهاجران ساخته سال ۱۳۶۹ به کارگردانی مهدی صباغ‌زاده و نویسندگی اصغر عبداللهی، خانه خلوت ساخته سال ۱۳۷۰ باز هم به کارگردانی مهدی صباغ‌زاده و با نویسندگی مشترک اصغر عبداللهی و حسن قلی‌زاده اشاره کرد، وی همچنین در این فیلم آخر دستیار تولید و یکی از تهیه کنندگان نیز بود.
وی در خصوص اینکه مرحوم پورحسین چه خدمتی در راستای سینماداری استان انجام داده بود، عنوان کرد: مهم‌ترین اقدام پورحسین در حوزه سینماداری را باید به بهره‌برداری سینما شهر قصه در منطقه گلشهر مشهد در سال ۱۳۷۳ دانست. حرکتی که در آن زمان با استقبال گسترده مردمی روبه‌رو و باعث شد تا تلاش‌های دیگری برای ایجاد سینما در منطقه طلاب مشهد صورت گیرد.
رئیس هیات مدیره انجمن توسعه گردشگری چهارباغ خراسان اضافه کرد: تلاش‌هایی که نه تنها به سرانجام نرسید بلکه تعطیلی بی‌موقع سینما شهر قصه برای بهسازی باعث شد تا این تلاش‌ها بی‌پاسخ مانده و سینما به طور دائم تعطیل شود. لازم به ذکر است که مرحوم پورحسین تا آخرین روزهای عمر همچنان برای ایجاد مجتمع سینمایی طلاب تلاش کرد اما آرزوی او که ایجاد این مجتمع سینمایی بود، محقق نشده باقی ماند.
سلیمان‌نوری یادآور شد: در کنار این امر نیز نباید از تالیف کتاب وزین «صدسال سینما در مشهد» به سادگی گذشت. این اقدام پورحسین بسیاری از سینماهایی که نه تنها به صورت فیزیکی بلکه در ذهن مردم هم در حال نابودی بود را برای همیشه زنده کرد. اگر نوشتن این کتاب با تمام نقدهایی که بدان هست تنها دستاورد بزرگ زندگی مرحوم پورحسین تلقی شود، می‌توان او را یکی از خادمان بزرگ سینمای خراسان و حافظان هویت شهر در دوران پس از انقلاب لقب داد.
وی در مورد اینکه مرحوم پورحسین در فضای رسانه‌ای استان تا چه اندازه شناخته شده بود، تشریح کرد: وی علاوه بر اینکه سال‌ها در روزنامه قدس فعالیت داشت و از پیشکسوتان این رسانه محسوب می‌شد، در سایر نشریات هم به اقتضای زمان قلم می‌زد. برای مثال اغلب آنچه در کتاب صد سال سینما در مشهد منتشر کرده، پیش از انتشار کتاب در قالب یادداشت‌های «پرسه در ایام، با سینما از گذشته تا امروز» در هفته‌نامه شهرآرا منتشر کرده بود. سبقه فعالیت وی به عنوان یک خبرنگار فرهنگی در حدی بود که در آخرین مراسم روز خبرنگار که سال ۱۳۹۸ برگزار شد به عنوان یکی از سه پیشکسوت برگزیده نشریات استان مورد تقدیر قرار گرفت.
رئیس هیات مدیره انجمن توسعه گردشگری چهارباغ خراسان از مرحوم پورحسین یاد کرده و ادامه داد: درباره خاطره از مرحوم پورحسین باید بگویم که در یکی از برنامه‌های بازدید از دیدنی‌های خیابان ارگ به همراه تعدادی از دوستان میزبان ایشان بودم؛ در این برنامه زمانی که سخن از سینماهای نابود شده می‌شد و یا در مقابل یکی از آن‌ها می‌ایستادیم، ایشان نه تنها با آنچنان حرارتی از گذشته آن سینما سخن می‌گفت که مخاطبان، همه خود را در حال و هوای زمان مورد نظر وی می‌دیدند؛ در برخی موارد از شدت تالم روحی ناشی از بیان دلایل نابودی سینماها به نحوی به گریه می‌افتاد که مخاطبان را نیز به گریه وا می‌داشت.
انتهای پیام