از همان روزگاران دور که زندگی عشایری پررنگ‌تر از زندگی یکجانشینی بود، فصل پشم چینی گوسفندان که از راه می‌رسید، زنان عشایر بخشی از پشم‌های چیده شده را با رنگ های طبیعی رنگرزی می‌کردند و بعد مشغول کار ریسندگی آن می‌شدند. ریسندگی پشم ها که تمام می‌شد، نی های تو خالی کنار مرداب ها و رودخانه  را جمع می‌کردند و دسته دسته می‌کردند تا با هنر و خلاقیت خودشان چیغ ها را ببافند.

چیغ های بافته شده را عموما به عنوان دیواری برای دور تا دور سیاه چادر(دوار) استفاده می‌کردند و گاهی هم وسیله ای بود برای جداکردن بخش های مختلف سیاه چادر از هم، مثل اتاق میهمان نشین. چیغ هایی که طرح و نقش دار بودند بیشتر برای تزیین سیاه چادرها استفاده می‌شد و چیغ های ساده و بی آلایش هم برای کشیدن دیواری دور جای استراحت گوسفندان و بزها.  

و اما حالا که دیگر همانند گذشته چندان خبری از زندگی کوچ نشینی نیست، هنر چیغ بافی هم دردست فراموشی است و کمتر کسی سراغ آن را می‌گیرد.

هرچند مردمان ما دیگر چندان سراغی از این هنر نمی‌گیرند، اما یک بانوی هنرمند رشته چیغ بافی که سالها دراین رشته فعالیت داشته می‌گوید: خارجی هایی که چیغ را می‌بینند خیلی به آن علاقمند می‌شوند و تا همین سال گذشته و قبل از آمدن کرونا که کار می‌کردم، بیشتر سفارشاتم برای خارج از کشور بود.

اکرم نجفی در گفت و گو با ایسنا ادامه می‌دهد: امروزه دیگر تعدادعشایر کوچ رو ما زیاد نیستند و همین تعدادی هم که هستند، سبک زندگی شان با گذشته بسیار فرق کرده و کمتر از سیاه چادرها استفاده می‌کنند، برای همین چیغ بافی هم چندان رونق ندارد. بیشتر چیغ هایی را که می‌بافتم نیز سفارش برای خارج از کشور بود.

وی در پاسخ به اینکه چرا برای چیغ بافی هم مانند دیگر رشته‌های صنایع دستی به سمت کاربردی کردن و بروزرسانی آن نرفته، می‌گوید: این کار را هم انجام دادم و در اندازه های مختلفی چیغ ها را می‌بافتم تا کابردهای گوناگونی در زندگی روزمره داشته باشد، اما بازهم علاقمندان به آن کم بودند.

این بانوی هنرمند رشته چیغ بافی اضافه می‌کند: کم شدن علاقمندان به این هنر و از سوی دیگر سختی های زیادی که برای بافتن یک چیغ  باید متحمل شویم، باعث شده تا هنرمندان زیادی دراین رشته باقی نمانند. همچنین برای چیغ بافی باید از نی‌های توخالی استفاده کنیم که باید از مناطق گرمسیری آن را تهیه کرد و بعد آن را به استاد کاری داد تا به اندازه های یکسان آن را برش دهد که همه اینها دشواریهای خودش را  دارد.

وی از دیگر سختی های کارش هم می‌گوید و ادامه می‌دهد: اگر حین بافتن یک چیغ اشتباه کوچکی داشته باشیم، کل بافتمان خراب می‌شود، برای همین باید دقت زیادی برای بافتش به کار برد.

نجفی حرف هایش را هم اینگونه به پایان می‌برد که چیغ بافی در حال فراموش شدن است و هنرمندان کمی که در این رشته باقی مانده اند، برای ادامه کارشان و حفظ این هنر ارزشمند به حمایت نیاز دارند.

انتهای پیام