به گزارش ایسنا، استیون ای. کوک، کارشناس ارشد مطالعات خاورمیانه و آفریقا در شورای روابط خارجی آمریکا در تحلیلش درباره ضرورت تعطیل کردن سفارت این کشور در پایتخت عراق در فارن پالسی می‌نویسد: دو هفته پیش مایک پامپئو، وزیر خارجه آمریکا تهدید به تعطیلی سفارت آمریکا در شهر بغداد بهانه تداوم حملات علیه این ساختمان و ناتوانی آشکار دولت عراق در برخورد با آن کرد.
قضاوت درباره اینکه آیا راه‌های دیگری برای آمریکا برای محافظت از این سفارتخانه وجود دارد یا اینکه هدف از این تهدید پامپئو دستیابی به یک هدف دیپلماتیک دیگر است دشوار است. اما این سفارتخانه باید تعطیل شود. هر انگیزه ای که پشت این ایده مطرح شده از سوی پامپئو بوده در نهایت این یک ایده خوب و درست است.
در این روزها هر آمریکایی ممکن است در خصوص سفارت آمریکا در بغداد آن را به صورت یک ساختمان تصور کند در حالی که خیلی فراتر از آن است. این مجتمع که تنها کمی کوچکتر از مجموعه تفریحی دیزنی لند آمریکا است در بردارنده ۲۰ ساختمان اداری، شش بلوک آپارتمانی، امکانات مختلف برای کارکنانی است که در یک مقطع تعدادشان به ۱۶۰۰۰ تن رسید. صورت حساب مربوط به تکمیل این مجتمع ۷۵۰ میلیون دلار بود. این جلوه فیزیکی گستاخی‌های آمریکا در عراق بوده و بر خلاف دیزنی لند در آنجا هیچ رویایی محقق نمی‌شود.
دولت بعدی آمریکا باید این مجتمع را تعطیل کند و آن را تحویل عراقی‌ها بدهد. زمینهای آن می‌تواند یک ضمیمه خوب برای دانشگاه بغداد باشد.
خلاصی پیدا کردن از مجتمع فعلی سفارت آمریکا در بغداد به معنی این نیست که آمریکا باید کلیت این شهر را رها سازد. وزارت امور خارجه آمریکا ایده منتقل کردن سفارت آمریکا به شهر اربیل، مرکز اقلیم کردستان را مطرح کرده اما این کار موثر نخواهد بود: این خیلی عجیب به نظر می رسد اگر سفیر آمریکا در حالی که در مرکز منطقه کردستان نشسته همچنان به حمایت از یک عراق متحد ادامه دهد.
در عوض واشنگتن باید یک ساختمان در بغداد متناسب با نقش، ماموریت و نفوذ فعلی‌اش در عراق بخرد. اگر که مجتمع فعلی سفارت آمریکا گویای غرور دو دهه گذشته است، مقر جدید سفارت آمریکا نمادی برای فروتنی آمریکا بعد از یک حمله و اشغال نادرست خواهد بود.(این خیلی بد است که سفارت قدیمی که جوزپ لوئیس سرت در دهه ۱۹۵۰ طراحی کرد توسط دولت عراق تصرف و تبدیل به وزارت امور خارجه شد. آن ساختمان به شکل متناسبی فروتنانه و یک جواهر از اواسط قرن گذشته بود.)
این درست است که برای آمریکا کار چندانی برای انجام دادن در عراق باقی نمانده است.مقامهای آمریکایی مساله اصلاحات سیاسی و اقتصادی عراق را تبدیل به بخشی از گفتگوی استراتژیک اخیر میان دو کشور کردند، اما جدی گرفتن این اهداف سخت است. بیش از ۱۷ سال از زمان حمله به عراق گذشته و دلیلی ندارد که باور کنیم که آمریکا حالا با موفقیت بیشتری نسبت به گذشته روبرو خواهد شد. عراقی ها اگر می‌خواهند یک اقتصاد موفق و یک سیاست نجیب داشته باشند قرار است خودشان راهشان را مشخص کنند.
با این حال یک ماموریت مهم هست که آمریکا باید در عراق حفظ کند: امنیت، به ویژه در ارتباط با تلاشها برای مهار افراطگران و اطمینان حاصل کردن از حاکمیت عراق. این اهداف در هم تنیده بوده و نیازمند توجه چشمگیر آمریکا هستند. این درست است که موصل در ژوئیه ۲۰۱۷ آزاد شد و ابوبکر البغدادی، رهبر گروه تروریستی داعش در اکتبر ۲۰۱۹ در سوریه کشته شد اما در روزهای اخیر حمله ای از سوی داعش به نیروهای پلیس در کرکوک انجام شد و این گروه هنوز در استانهای دیاله و صلاح الدین فعال است. اعلامیه های مکرر دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا مبنی بر شکست داعش چندان درست نیستند.
نیروهای امنیتی عراق وضعیت بهتری نسبت به ۲۰۱۴ که پرسنلش جدا شده و فرار می کردند دارد اما آنها هنوز جنگی را در دستان خود دارند. در منطق وارونه مربوط به برخورد آمریکا با عراق، بهترین راه خروج از این کشور و بیرون ماندن از آن این است که طولانی تر در آن بماند.
این برای برخی ممکن است شبیه به دستور یک شیب لغزنده به سمت اشغال بی پایان به نظر برسد اما چنین مساله‌ای در کار نیست. آمریکا تنها حدود ۳۰۰۰ پرسنل نظامی در عراق دارد. آمریکا نتوانست با ۵۰ برابر این تعداد نیرو در زمان اوج جهش اعزام نیرو در دولت جورج دبلیو. بوش به شکل موثر این کشور را اشغال کند.
ترامپ هوشمندانه می خواهد ازعراق و خاورمیانه به طور کلی تر خارج شود اما او باید سطح سربازان آمریکایی را همانطور که هست حفظ کند. اگرچه خروج نظامیان منجر به عملی شدن وعده رئیس جمهور در زمان انتخابات ۲۰۱۶ می شود، این نهایتا زیانبار است. کمی صبر بیشتر آمریکا در عراق، اما این ماموریتی نیست که یک سفارت با وسعتی ناخوشایند کمک چندانی به آن کند.
انتهای پیام