به گزارش ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «پرسپولیسی‌ها هر وقت با اتهام‌های اثبات نشده رقیبان داخلی روبه‌رو شدند که «تیم حکومتی» و «نورچشمی» هستند و قهرمانی‌هایشان «مهندسی شده» است به خشم آمدند و گفتند حریفان چون در زمین زورشان به ما نمی‌رسد، بیرون از زمین گرفتار توهم می‌شوند.
من هم البته جزو کسانی هستم که قهرمانی‌های سریالی پرسپولیس را بیشتر به قدرت این تیم و ضعف رقیبان در لحظه‌های کلیدی مرتبط می‌دانم تا یک تیم پنهان و مرموز که قهرمانی قرمزها را مهندسی می‌کند. واقعاً اگر چنین تیمی وجود دارد که این قدر دقیق، موثر، منظم، بدون خطا، هماهنگ و هدفمند می‌توانند یک تیم را چهار سال قهرمان کند، اقتصاد مملکت را دستشان بسپارید شاید کشور را نجات دادند!
اما پرسپولیسی‌ها هم وقتی وارد لیگ قهرمانان آسیا شدند از همان روز اول به وارد کردن ایراد و اتهام در خصوص کیفیت هتل و اسکان، داوری و نحوه برخورد میزبان، حمایت از تیم‌های رقیب توسط AFC، توطئه و نقشه عرب‌های خلیج فارس برای حذف آنها و رد و بدل شدن دلارهای نفتی و گازی پرداختند و از تبانی و مهندسی نتایج حرف زدند.
من هم البته می‌توانم نشانه‌هایی از اعمال نفوذ - بدون توانایی اثبات آنها با سند و مدرک - رو کنم که کسانی در غرب آسیا بدشان نمی‌آمد نماینده ممتاز ایران از تورنمنت کنار برود؛ همان طور که نمی‌توانم کنار گذاشتن الهلال عربستان را با تصمیم AFC نادیده بگیرم. تصمیمی که اگر علیه ما گرفته می‌شد بعید بود به این آسانی بپذیریم که فقط ابتلا به کرونا عامل آن بوده است.
محرومیت عیسی آل کثیر این بدگمانی را به حد اعلا رساند. تلخ بود و رنج‌آور. این که عده‌ای در داخل کشور پاس گل به AFC دادند، کسانی آن طرف این هدیه را بغل کردند و احتمالاً از نفود خودشان و دلارهایشان استفاده کردند بی‌تاثیر نبوده است؛ همان طور که رفتار عیسی آل کثیر قابل نقد است و باید آن را از چشم یک کره‌ای، ازبک، چینی و ... دید و قضاوت کرد. این که مسی و لاوتزی و رونالدوی اصلی قبلاً این کار را کرده‌اند، داستان دیگری است اما این درجه حمله به AFC، عنوان کردن «شلیک به قلب سعودی» در گزارش گزارشگر بازی، تیتر یک روزنامه «انتقام تمیز آل کثیف»، تیتر یک روزنامه دیگر «سیلی سرخ بر صورت آل سعود و AFC» و اطلاق AFسیرک در یک برنامه تلویزیونی و موج راه انداختن سلبریتی‌ها با ریز کردن چشم‌هایشان دقیقاً همان چیزی نیست که به آن متهم شده‌ایم؟
ما در قاره آسیا قرار داریم. سال‌هاست می‌دانیم AFC ساختار فشلی دارد اما حتی در این ساختار فشل هم نتوانسته‌ایم چهار مدیر وارد کنیم که در روزهای مبادا به دادمان برسند. تا اطلاع ثانوی هم قادر به پیوستن به یوفا نیستیم. چه خوشمان بیاید و چه نیاید باید با AFC کار کنیم. برای برگزاری مسابقات همکاری کنیم، از آنها طلب میزبانی کنیم و از آنها بخواهیم برای برگزاری مسابقات ملی و باشگاهی و فوتبال پایه از ما حمایت کنند. بدون AFC ما در هیچ تورنمنت آسیایی نمی‌توانیم شرکت کنیم.
نمی‌شود که مدیران AFC را یک مشت دلال پاچه ورمالیده و رشوه‌گیر بدانیم و خطاب کنیم و از آن طرف بگوییم پول و پاداش ما را بدهد! خودشان بد هستند اما پاداشی که برایش دندان تیز کرده‌ایم، خوب است؟ این حرف و توهین‌ها برای خنک شدن جگر شاید موثر باشد اما مشکلات ما را حل نمی‌کند. اگر همین بچه‌زرنگ‌های مسلط به عربی و انگلیسی و ازبکی ویدئوی طعنه‌های مجری برنامه ورزشی را برای AFC بفرستند و بگویند در تلویزیون و روزنامه رسمی کل ساختار شما را «سیرک» می‌دانند و بعد از یک پیروزی در زمین فوتبال به کشور دیگر «آل کثیف» می‌گویند واقعاً انتظار داریم در پرونده‌های مورد اعتراض هوای ما را داشته باشند و تخفیف بدهند و ببخشند؟
یادمان رفته است وقتی عده‌ای به سفارت و کنسولگری عربستان حمله کردند، چطور فوتبال باشگاهی تاوانش را داد و هنوز که هنوز است هیچ تیمی از عربستان برای بازی به ایران نمی‌آید و ما عملاً از حمایت هواداران محروم می‌شویم؟ این رفتارها بهانه و گزک دست کسانی می‌دهد که اتفاقاً مشتاقانه منتظر همین رفتارها هستند تا ما را محکوم و محروم کنند و ما هم دست‌مان به جایی نمی‌رسد جز حمله‌های مجازی و فحش‌های دل خوش‌کنک که فقط مصرف داخلی دارد!
قطعاً باید منتقد باشیم و اعتراض کنیم و حق‌مان را بخواهیم اما با این شیوه؟ هر کس یک بار ورزشگاه آزادی رفته و مسابقه یک تیم ایرانی با یک کشور عربی را دیده باشد حتماً شعار «بقره بقره» را شنیده است. توهین نژادی از این آشکارتر؟ نکند هواداران فوتبال ما به بازیکنان کشورهای عربی، مفید بودن گاو را یادآوری می‌کنند؟
ما هم چندان کم‌خطا و پاک و منزه نیستیم و هزار ایراد به ساختار فدراسیون خودمان وارد می‌کنیم و هر وقت هر تیمی می‌بازد از دست‌های پشت پرده و فساد و تبانی و مهندسی حرف می‌زند، چطور انتظار داریم که AFC بی‌خطا باشد؟ اگر اشتباه کرده‌اند، راهش فحاشی و توهین نیست، باید مثل دیپلمات‌ها صبورانه و با لبخند مذاکره کرد، با جدیت پی گرفت و طرف مقابل را متقاعد کرد که محرومیت و جریمه بازیکن ما را پاک کند یا کاهش بدهد و همزمان برای کسب کرسی تاثیرگذار تلاش کنیم وگرنه با فحاشی و توهین و سیرک قلمداد کردن یک ساختار موثر سطح خودمان را تا عضوی از یک سیرک مبتذل تقلیل داده‌ایم.
می‌دانم این حرف‌ها به کام خیلی‌ها خوش نمی‌آمد اما اگر با فحاشی و دشنام گفتن و حمله‌های مجازی و مشت‌های پرخشم چیزی حل شده بود، امروز حال اقتصاد و اجتماع ما هم بهتر بود. باز هر جور خودتان صلاح می‌دانید!»
انتهای پیام