ما خبرنگاریم؛ باید درد جامعه را با گوشت و پوست خود حس کنیم تا بتوانیم فریادی باشیم در برابر لب‌هایی که مهر سکوت خورده‌اند. فریادی برای اصلاح پلیدی‌ها و پلشتی‌هایی که تمامی ندارند. در برابر ناملایماتی که می‌بینیم دل آزرده می‌شویم، ولی دلسرد نمی شویم چرا که به رسالتی که بر دوشمان نهاده شده باور داریم.
اغراق آمیز نیست اگر خبرنگاری را هم‌سو و هم جهت با رسالت اولیا و انبیاء الهی بدانیم زیرا آنان نیز پیام‌آورانی بودند برای انسانی که تشنه دانستن است. پیام آورانی که ناملایمات و سختی‌های بی‌شماری را دیدند و بار ملامت به دوش کشیدند، اما هرگز پا پس نکشیدند.
یک خبرنگار نمی‌تواند نسبت به اتفاقات پیرامون خود بی‌تفاوت باشد. سرما، گرما، جنگ یا آشوب کوچک‌ترین خللی در اراده او ایجاد نمی‌کند.
ما خبرنگاریم؛ در جدال بی‌وقفه با ثانیه‌ها. در تلاشی مداوم برای رساندن سریع اخبار به مخاطب. گاهی تنها چند ثانیه تعلل باعث می‌شود که خبر، تازگی خود را از دست بدهد و دیگر لطفی برای خواننده آن نداشته باشد و این خود فشار و استرسی مضاعف برای ما ایجاد می‌کند. فشاری که جسم و جانمان را چون فولاد آب‌دیده محکم می‌کند.
ما خبرنگاریم؛ ناممان در صدر مشاغل پر خطر خودنمایی می‌کند با این حال تمام مخاطرات این حرفه را به جان خریده‌ایم. بدون امنیت شغلی و بدون هیچ گونه امکانات رفاهی دل به رسالتی بسته‌ایم که با تمام وجود به آن باور داریم. آینه‌ای هستیم برای نشان دادن هر آنچه که هست، بی‌آنکه خودمان در این آینه دیده شویم.
ما خبرنگاریم...
یادداشت از: محسن مرادی، خبرنگار ایسنا_اصفهان.
انتهای پیام