در گوشه و کنار این دنیای شلوغ ممکن است بنده خدایی مستاصل مانده باشد، درحالی که عده ای اصلا او را نمی بینند و یا می بینند و کاری نمی کنند.

این روزها شنیدن اخبار کرونا و آمار روزانه ابتلا به این بیماری و مرگ و میر از یک طرف و مشکلات اقتصادی و اجتماعی از طرف دیگر، همه اقشار جامعه را به نوعی درگیر کرده و هر کسی مشغله زیادی برای سپری کردن این روزها را دارد.

درست در همین روزهای پر تب و تاب، جمعی از جوانان شهر اصفهان در کنار هم به این فکر افتادند تا از ظرفیت فضای مجازی برای رقم زدن اتفاقی هر چقدر کوچک و محدود، اما با اهدافی بزرگ استفاده کنند.

مهدی عسگری مسئول پویش همدردی اصفهان در گفت و گو با ایسنا، می گوید: داستان پویش همدردی از آنجا آغاز شد که چند جوان درکنار هم تصمیم گرفتند به افرادی که برای شیمی درمانی مشکل دارند کمک کنند. با همراهی جمعی دوستانه ۸ نفره که قبلا هم سابقه فعالیت های اجتماعی داشتند، تصمیم گرفتیم از ظرفیت فضای مجازی برای انجام این کار خیر استفاده کنیم.

او با اشاره به اینکه اصفهان یکی از شهرهای کشور با بیشترین تعداد خیریه های مردمی است، اضافه می کند: با این وجود استفاده از فضای مجازی مغفول مانده بود و این درحالی است که بسیاری از حرکت های مردمی می تواند بدون داشتن فضا و امکانات زیرساختی، و تنها با استفاده از ظرفیت فضای مجازی شکل گیرد و مشارکت مردم را برای کمک و همراهی به هم نوعان خود در جامعه جلب کند.

عسگری به برخی اتفاقاتی اشاره می کند که باعث خدشه دار شدن اعتماد مردم به فعالیت های اجتماعی شده و تاکید می کند: ما تلاش می کنیم همه چیز را عینا در معرض دید مخاطبانمان قرار دهیم و هر اتفاقی را گام به گام با همراهی مردم رقم بزنیم. البته همراهی مردم فقط در زمینه کمک های مادی نیست؛ گاهی یک شخص می تواند تنها با ارتباطاتی که دارد مشکل بزرگ دیگران را حل کند.

ترویج زبان خیر در جامعه

مسئول پویش همدردی به اهمیت ترویج زبان خیر در جامعه اشاره و تصریح می کند: ترویج زبان خیر برای ما اهمیت زیادی دارد؛ به این معنا که افراد با زبان خیر خود به حل مشکل عضوی از جامعه کمک کنند. از کنار آدم هایی که ممکن است نیاز به کمک داشته باشند به سادگی نگذریم و حتی اگر کاری از دست خودمان بر نمی آید، با زبان خیر سعی کنیم از افرادی که ممکن است بتوانند کمک کنند یاری بگیریم و زنجیره ای از تلاش برای حل مشکل بنده ای از بندگان خدا را شکل دهیم.

او خاطرنشان می کند: در این روزها همه ما درگیر زندگی خودمان شده ایم، آنها که وضعیت مالی خوبی ندارند به فکر تامین نیازهای روزانه خود و خانواده شان هستند و آنها که توانایی مالی دارند هم درگیر مسائل مالی مثل عوض کردن ماشین و خانه و بهتر کردن وسایل زندگی و رفاه خانواده شان. درحالی که قطعا چند دقیقه زمان برای کمک به حل مشکل کسی که در جامعه و حتی اطرافمان می بینیم چیزی از ما کم نمی کند و آنقدر ما را از رسیدن به اهداف زندگی مان عقب نمی اندازد!

او ادامه می دهد: گاهی می بینیم یک فرد در کنار خیابان نشسته و غم و غصه از چشمانش می بارد، شاید فکر کنیم حتما باید یک جیب پر پول داشته باشیم تا بتوانیم به او کمک کنیم، اما گاهی با زبان خیر می توان به او کمک کرد. در پویش همدردی حتی این فضا را آماده کرده ایم که اگر افراد نیازمندی می بینند به ما معرفی کنند تا ما خودمان بررسی کنیم چه کمکی و حمایتی از دستمان بر می آید.

فقط چند دقیقه در ۱۴۴۰ دقیقه در روز

ما در طول یک روز ۱۴۴۰ دقیقه زمان داریم، اما چند دقیقه از این زمان را حاضریم صرف باز کردن گره از مشکل فردی نیازمند کنیم؟ عسگری با این توضیح می گوید: ممکن است بگوییم ما که صاحب کارخانه و کارگاه نیستیم که بتوانیم او را بر سر کاری بگذاریم! در حالی که این فرد حالا نیازمند نان شبش است و حداقل کاری که می شود کرد این است که اجازه ندهیم آن شب و چندین شب دیگر سر بی شام بر زمین بگذارد.

ما در این پویش تلاش کردیم افراد نیازمند که مستعد کار هستند را به مراکز فنی و حرفه ای بفرستیم تا حرفه ای یاد بگیرند. خیلی از این نیازمندان حرفه و هنری ندارند و این بزرگترین کار است. حتی افرادی که عضو پویش همدردی هستند به ما پیام می دهند و حاضرند هنر خود را به این افراد آموزش بدهند که بسیار با ارزش است.

مسئول پویش مردمی همدری با بیان اینکه همه حرکت های مردمی در این پویش به نام یکی از ائمه اطهار(ع) نامگذاری شده، می گوید: مثلا طرحی داریم با این عنوان "آقا حساب می کند". به مناطق محروم می رویم و از مغازه هایی که حساب دفتری دارند می خواهیم حساب افرادی که بیمار یا بیکار هستند و بدهی دارند را به ما بدهند تا برایشان تسویه کنیم. افراد زیادی هستند که واقعا برای مایحتاج روزانه شان نیاز به کمک دارند. مثلا همین دیشب خانواده ای را دیدم که پدر و مادر هر دو سرطان داشتند، یکی از بچه ها مشکل کبد و دیگری مشکل کلیه داشت، یک دختر خانواده طلاق گرفته بود و یک نوه معلول دارند که نیاز به کار درمانی دارد. مگر می شود وقتی از وجود چنین خانواده هایی مطلع می شویم از کنار مشکلاتشان به سادگی بگذریم!؟

چند وقت پیش پیرمردی با یک کیسه در دست را کنار خیابان دیدیم که غصه از سر و رویش می بارید. پیرمردی که خمیده و پر از درد بود و توان کار نداشت، اما با حقوق ماهانه حدود ۲۰۰ هزار تومان که از بهزیستی می گیرد و یارانه ۹۰ هزار تومانی چرخ زندگی اش نمی چرخد و نیاز به کمک دارد، اینجا دیگر نمی شود گفت باید به این پدر ماهیگیری یاد داد، او نیاز به کمک دارد و اهالی پویش همدردی دغدغه کمک به چنین افرادی را دارند.

عسگری با تاکید براینکه باید زبان خیر را در بین افراد جامعه، فارغ از اینکه چه سمت و عنوان و تحصیلاتی دارند رواج داد، توضیح می دهد: برخی فکر می کنند وقتی به سطح و مقامی رسیدند در شأن  آنها نیست که برای حل مشکل دیگران قدمی بردارند و یا به کسی رو بزنند، اما هیچ کسی از یک ثانیه بعدش خبر ندارد و فقط همین کمک ها و دستگیری از هم نوعان برایمان باقی می ماند.

کریم بخشنده ای است که به سراغ او می روند اما جواد بخشنده ای است که خودش به سراغ نیازمندان می رود و به آنها کمک می کند. عسگری با بیان این جمله، می گوید: ما در هسته اولیه پویش مشاور حقوقی و پزشک داریم که به کسانی که نیاز دارند کمک کرده و یا آنها را به افراد خیر در صنف خودشان معرفی می کنند. در کنار این فعالیت ها یک گروه جهادی با نام شهید صالحی نیز شکل گرفته تا اگر سرپناه و مسکن کسی نیاز به بازسازی دارد به او کمک کنیم. شکل گیری این گروه جهادی از آنجایی آغاز شد که یک بار برای پیگیری کارهای پزشکی شخصی به خانه او رفته بودیم و دیدیم سقف خانه در حال ریزش است و در و دیوار این خانه وضعیت بسیار بدی دارد. دست به کار شدیم و در گروه پویش همدردی هم اعلام کردیم کسانی که مایل هستند اعلام کنند. با اینکه هیچ کدام از اعضای پویش تا الان کار بنایی نکرده بودیم دست به کار شدیم خانه را تعمیر کردیم.

او درباره شناسایی افراد نیازمند و کمک به آنها در این پویش هم توضیح می دهد: افراد نیازمندی که خودمان شناسایی و یا به ما معرفی می کنند، ابتدا سری به خانه و محل زندگی شان می زنیم و مشکلاتشان را بررسی می کنیم که تا جایی که بتوانیم و کاری که از دست ما بر می آید کمک کنیم، اگر هم از عهده ما خارج باشد سعی می کنیم به بخش های مختلف معرفی و کار آنها را پیگیری کنیم.  

به سادگی از کنار آدم ها عبور نکنیم

مسئول پویش مردمی همدردی با تاکید بر اینکه زبان خیر و کمک کردن همیشه این نیست که ما یک آدم نیازمند را پیدا کنیم و به کمک کنیم، می گوید: گاهی زبان خیر می تواند جان یک نفر را نجات دهد. ما تشکیلات و پول چندانی نداریم اما از همه افراد دعوت می کنیم که بیایند و هرچه در توان دارند برای حل مشکل بنده ای از بندگان خدا وسط بگذارند. حکایت تکه نانی است که کنار خیابان افتاده اما خیلی ها برای برداشتن آن از روی زمین خم نمی شوند، همین موضوع در مورد آدم هایی صدق می کند که در گوشه و کنار خیابان های شهر مستأصل مانده اند اما نباید به سادگی از کنار آن ها عبور کنیم.

کارهای بزرگی که به ظاهر کوچک است

او درباره کارهایی که در پویش همدردی انجام می شود، تصریح می کند: باید ببینیم کار بزرگ را چطور تعریف می کنید؟ اینکه شخصی ۸ سال نتوانسته راه برود و نیاز به ویلچر دارد، چندین سال است نتوانسته لباس نو برای خانواده اش بخرد، مشکل دندان درد دارد و هزینه درمان ندارد، نیاز به شغل دارد و یا می خواهد ادامه تحصیل دهد اما توان مالی ندارد... ما کار بزرگ را همین کارهای به ظاهر کوچک می دانیم. حالا اگر تعداد کسانی که به این کار خیر می پیوندد بیشتر شود قطعا می توان به افراد بیشتری کمک کرد و گره های بیشتری از زندگی آنها باز کرد.

عسگری با اشاره به اینکه پویش همدردی ابتدا کار خود را با هدف کمک به بیماران نیازمند به دارو آغاز کرد، می گوید: به تدریج دیدیم افراد برای مشکلات دیگری بر سر راهمان قرار می گیرند و ما توان نه گفتن به آن ها را نداریم. در شرایطی که متاسفانه بسیاری از افراد جامعه فقط به فکر خودشان و بهتر شدن شرایط شان هستند، باید فرهنگ کمک به همدیگر را بیشتر جا بیندازیم و بدانیم اگر چیزی قرار باشد از ما به جا بماند همین کمک های اندک به همدیگر است.

او با اشاره به اینکه خداوند در سوره بقره می گوید حتی برگی که از درخت می افتد روی دلیل است، تصریح می کند: همه آدم هایی که سر راه ما قرار می گیرند دلیلی دارد، در واقع خداوند همیشه در زندگی به ما تلنگرهایی می زند تا بیدار بمانیم.

مسئول پویش همدردی درباره انتخاب اسم این پویش هم می گوید: واژه همدردی از همدرد بودن آمده و ما تلاش می کنیم در حد توان خود کمک کنیم تا درد افراد را کمتر کنیم چون درد آنها درد ماست. درست است که خیریه بزرگ و پولداری نیستیم اما گاهی با یک تماس می توانیم مشکل کسی را حل کنیم. همین همدرد بودن و بی تفاوت نگذشتن از کنار آدم ها بسیار با ارزش است و تلاش می کنیم این فرهنگ را بیش از پیش در جامعه ترویج کنیم.

انتهای پیام