این استاد ارتباطات و روزنامه‌نگاری در گفت‌وگویی با ایسنا، راه حل‌های پیشنهادی برای حوزه روزنامه‌نگاری در جهت حفظ پویایی در دوران کرونا و همچنین حفاظت از جان خبرنگاران را چنین شرح می دهد: یکی از مواردی که خیلی باید به آن توجه کنیم همگرایی است. رسانه ها در شرایط بحرانی در کنار یکدیگر قرار گرفته و همدیگر را پوشش دهند. باید تلاش کنیم همپوشانی ها را بیشتر کنیم؛ مثلا اگر عکسی از یک رویداد را یک خبرگزاری در اختیار دارد و می‌تواند آن را در اختیار خبرگزاری دیگری قرار دهد، نباید دریغ کند. باید از توانایی های هم استفاده کنیم.
نویسنده کتاب «تیترنویسی» دومین راه حل پیشنهادی خود را پرداختن به سوژه‌ها از زوایای مختلف و پرهیز از تکرار عنوان می کند و می افزاید: پیشنهاد دوم من به خبرگزاری ها مربوط است. می‌توان برخی از سوژه هایی که همه به آن پرداخته اند را از زاویه دیگر و با نگاهی متفاوت بررسی کرد. باید تفاوتی ایجاد شود. باید نگاه ما به سوژه ها و رویدادها از زاویه تازه ای باشد. به این ترتیب مخاطب احساس اقناع و بهره وری بیشتری خواهد کرد. در این اوضاع بحرانی نباید انرژی را برای کارهای تکراری صرف کنیم.
او سپس با تقسیم بندی فعالیت‌های روزنامه‌نگاران به دو دسته رویداد محور و فرآیند محور، در این زمینه اظهار می کند: خبر، گزارش خبری و یا مصاحبه‌های خبری، فعالیت‌های رویداد محور محسوب می‌شوند. برای موارد رویداد محور باید ترکیبی کار کرد؛ یعنی ممکن است رویدادی باشد که لازم است خبرنگار با رعایت فاصله گذاری اجتماعی با عکاسش در محل حضور پیدا کند و رویداد را پوشش دهد. در همه جای دنیا هم همین طور است. راه حل دوم در همین مبحث رویداد محور توجه به چند منبعی است؛ یعنی اگر امکان حضور برای پوششِ خبری رویدادی وجود ندارد، باید به چند منبع رجوع کرده و به یک منبع اکتفا نکنیم. رسانه‌های ما در ایران باید این را یاد بگیرند که تک منبعی بودن برای یک رویداد حسن نیست و گاهی می‌تواند آسیب باشد. در صورت تک منبعی بودن، ممکن است نتوانیم رویداد را از تمام جنبه‌ها و وجوه آن پوشش دهیم.
رضاییان ادامه می دهد: تهیه گزارش، یادداشت و نقد جزو فعالیت‌های فرآیندمحور هستند. فعالیت‌های فرآیندمحور در دورکاری امکان پذیرتر است. می‌توان یک مصاحبه عمقی و چالشی را غیرحضوری گرفت. می‌توان با جمع آوری اطلاعات از منابع مختلف و بررسی صحت و سقم آن‌ها، گزارش خوبی را تهیه کرد.
این استاد ارتباطات در پاسخ به این سوال که روزنامه‌نگاری آنلاین چه تاثیری در فضای خبر دارد؟ توضیح می دهد: روزنامه نگاری آنلاین هم روزنامه نگاری حرفه ای است و تفاوتش در این است که سرعت انتشار در آن زیاد است و این بزرگترین حسن است. معنای روزنامه نگاری آنلاین این نیست که ما از فضا و از مهارت‌های روزنامه نگاری حرفه‌ای فاصله می‌گیریم. ما در روزنامه‌نگاری آنلاین امکانات مختلفی را در اختیار داریم؛ مثلا از نظر تصویری دستمان باز است، می‌توانیم برای مطالب پیوست از لینک استفاده کنیم، می‌توان برای بالا رفتن سرعت انتقال خبر، یک خبر اولیه و کوتاه درباره رویدادی منتشر کرد و بعد آن را به صورت پوششی گسترش داد. همچنین می‌توان گزارشی تهیه کرده و خلاصه ای از آن را نیز در دسترس قرار دهیم تا اگر کسی خواست متن کاملش را مطالعه کند.
این امکانات به ما می‌آموزد که حرفه ای تر کار کنیم. الان رویترز در بستر وب ارایه می‌شود و قوی تر و گسترده تر کار می‌کند. در روزنامه‌نگاری آنلاین هم ما همچون گذشته حرفه‌ای رفتار می‌کنیم و قواعد حرفه ای روزنامه نگاری به طور کامل رعایت می‌شود و حتی قوی تر هم شده است، تفاوتش با روزنامه نگاری سنتی این است که در ارایه دستمان باز است و می‌توانیم از امکاناتی که در فضای وب وجود دارد استفاده کنیم.
مجید رضاییان در پایان درباره رویکرد صحیح رسانه‌ها نسبت به موج دوم کرونا عنوان می کند: باید بیماری کرونا را خیلی جدی تر از قبل برای مردم تبیین کرد. لازم است به مردم آموزش دهیم تا همه پروتکل‌ها را به طور جدی رعایت کنند. الان رسانه‌ها بعد از کادر درمان، پناه مردم هستند. عادی جلوه دادن موضوع کار غلطی است. باید میزان تحمل مردم را بالا برد تا باور کنند این سبک زندگی را باید تا سال دیگر ادامه بدهند. طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی تا سال دیگر درگیر این موضوع هستیم مگر اینکه واکسن کرونا ساخته شود.
انتهای پیام