در این چند ماه اتفاقات تلخ کم ندیدیم! از صورت های کبود پرستاران و اخبار تکان دهنده مرگ به خاطر ابتلا به یک ویروس تا تا بیکاری دست فروشان و عرق های شرمی که بر پیشانی کارگران روزمزد می نشست. اما اندوه صحن خالیِ خانه خدا حکایت پرغصه دیگری است که قلب را بیش از پیش می آزارد. حرمی که در تنهایی و درماندگی ملجأ آدمیان است و حجرالاسودش مایه روسفیدی موحدان.

اما داستان شیراز را باید طور دیگری نوشت! مردمانی که مهر و همدلی جزء جدانشدنیِ  فرهنگ و تاریخ دیرپایشان است و همانگونه  که نگذاشتند سفره درماندگان خالی بماند، در شب های قدر هم  با گستردنِ خوان نیایش، غمگسار فرشتگانی شدند که در حسرت لبیک های بیت الله الحرام جبروت را اشک افشان کرده اند.

شهروندان شیراز در دامنه دراک از دریچه ۵۰۰ خودرو ، جوشن کبیر را زمزمه و از  رفیقی که رفیقِ بی رفیقان است، دلبری کردند. با ابوحمزه ثمالی اشک ها ریختند و وقتی قرآن به سر گرفتند، نسیم اردیبهشتیِ کوهستان، ندبه هایشان را دوشادوش فرشتگانی که این شب ها مهمان زمینیانند، به عرش رساند.

شیراز نشان داد که گرچه صحن خانه خدا از زائران خالی است اما می توان هرجا و به هر بهانه ای با دل که خانه اصلی اوست، به طواف کمر بست و لبیک کنان دل را از اندوه هر تنهایی زدود.

آیین ملکوتی شب های قدر ، شب بیست و یکم ماه مبارک رمضان ۱۴۴۱ ه. ق نیز  بار دیگر دامنه های دراک را با شمیم دعا و کلام وحی عطرافشان می کند و سازمان فرهنگی اجتماعی شهرداری شیراز  از ساعت ۲۲:۳۰ چشم انتظار روزه دارانی است که با هم پیمان شده اند هیچ گاه معبودشان را تنها نگذارند حتی اگر خانه خدا تنها باشد.

انتهای پیام