این شاعر در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت شعر در سالی که گذشت و تاثیر وقایع اجتماعی بر آن اظهار کرد: سال ۹۸ برای ما از منظر اجتماعی سال پرمشغله و متلاطمی بود. در این سال نشر هم دچار رکود شد. در واقع سال ۹۸ را می‌توان سال اندوه و ملال نامید و چندان سال همراه با رونقی برای ادبیات نبود و به طور کلی اصلا برای هنر خیلی دلچسب نبود.
او افزود: در این سال برای شعر هم اتفاق خاصی نیفتاد، نه پدیده خاصی دیده شد و نه به طور کلی روند فعالی داشت و خیلی به ندرت مجموعه شعر و داستان چاپ شد. ناشری از دو ماه پیش شعرهای اخیرم را برای چاپ گرفته است اما هنوز خبری نیست، چون همه چیز در سکوت می‌گذرد.
عابدینی با بیان این‌که منتقدان ما لب به سکوت باز کرده‌اند درباره وضعیت نقد ادبی گفت: وقتی جهشی در شعر نباشد، در نقد هم حرکتی نخواهد بود. این روزها خیلی کتاب چاپ نمی‌شود و کتاب‌هایی هم که چاپ می‌شود اغلب به دست خواننده نمی‌رسد. کتاب شاعران نامدار ما با تیراژ ۲۰۰ نسخه چاپ می‌شود. این عدد واقعا غم‌انگیز است. من اولین دفترم را در سال ۵۲ با تیراژ هزار نسخه چاپ کردم که در طی حدود هفت‌ماه هم فروش رفت؛ در حالی کهآن زمان جمعیت کمتر بود و فرهنگ هم به اندازه حالا پیشرفت نکرده بود.
این شاعر ادامه داد: وقتی کتاب شعر خوبی چاپ نمی‌شود یا کم چاپ می‌شود و به دست منتقد هم نمی‌رسد، نقد هم انجام نمی‌شود. در فضای مجازی اما شعر منتشر می‌شود، تعدادی هم خواننده دارد که آن‌ها را لایک می‌کنند، ولی این‌که کتاب شعر به صورت کاغذی دربیاید به ندرت دیده می‌شود.
فرهاد عابدینی در پایان از احوال شاعران در روزگار کرونایی نیز چنین گفت: از فضای مجازی پیگیر وضعیت شعر هستم و می‌بینم که این دوران باعث شده یک عده به خودشان بیایند و از آن حالت پرشر و شور اجتماعی دربیایند و در خانه بمانند، مطالعه کنند و بنویسند. این دوران فرصتی برای برگشت به ذات خود است. در فضای مجازی همچنین می‌بینم که شعر گفته و منتشر می‌شود. شاعر حالا که در جامعه نیست، خودش را پیدا کرده و به ریشه خودش برگشته است. اگرچه مدتی مطبوعات چاپ نمی‌شد و مجلات هم تا اطلاع ثانوی در حالت حیرت هستند، ولی شعر گفته و داستان نوشته می‌شود.
انتهای پیام