به گزارش ایسنا، جهانبخش محبی‌نیا در یادداشتی با عنوان «ویروس کرونا و سیاست جهانی» که در اختیار ایسنا قرار داد، نوشت:
«ویروس کرونا، چالش‌ها و موانع پیش‌روی نظام بین‌المللی را در سطح همکاری جهانی به طور جدی آشکار ساخت. در هنگامه‌ای که دولت‌ها به همدردی، هماهنگی و همکاری علیه دشمن مشترک به نام بیماری کووید- 19 نیاز مبرم دارند، ستیزه بین آمریکا - چین و آمریکا - ایران و همینطور ناسازگاری‌های درونی اتحادیه اروپا، دریچه امیدواری و خوش‌بینی برای مبارزه‌ی مشترک علیه تهدید جهانی را بسته نگه می‌دارد. بدتر اینکه آمریکایی‌ها با تجهیز و تدارک نظامی در عراق الزامات پروژه مداخله نظامی را تکمیل می‌کنند و بر وسعت نگرانی‌ها می‌افزایند.
البته خلاف رویه موصوف نمودی اندک از معاضدت جهانی بین بعضی از کشورها از قبیل کاهش نسبی تنش بین ایران و امارات، مواردی از قبیل آتش بس سیاسی کمونیست‌های شورشی و حکومت مرکزی فلیپین و توقف فعالیت نظامی ترکیه در سوریه را هم دنیا شاهد بود. اما نگرانی‌ها بیشتر از امیدواری‌ها خودنشانی می‌کند. اینک برای اداره بهتر جهان زمان آن رسیده است که شاهد تحولات و دگرگونی‌هایی باشیم که ساختار سازمان ملل به نفع مدیریت بهتر نیازهای مشترک جهانی سمت و سو پیدا کند و همه کشورها منطبق بر معیارهای آزاد از زور، در تصمیم جهانی کنش‌گری کند.
جهان هنوز متاثر از تصمیمات منفعت‌طلبانه و یکجانبه‌گرای پیمان ورسای در 1919 و فرانکلین روزولت و وینستون چرچیل در کنفرانس کریمه است که چند ماه پس از پایان جنگ جهانی دوم و پس از کنفرانس تهران برگزار شد و حق وتو مورد تایید قرار گرفت و حاصل آن رقابت منفی، زورمداری، فقر و گرایش‌های میلیتاریستی است که روز به روز جنگ بشر علیه بشر را در چرخه تکامل و تنازع برای بقا مدیریت می‌کند. برای رسیدن به سیاست جهانی بهتر، نه برتر لازم است جامعه آمریکا در قالب اقدامی اورژانسی خود را از دموکراسی سلطه‌طلبانه نجات دهد. نوعی از دموکراسی که در داخل شاید چهره آرامی داشته باشد اما در خارج خشن، زورگو، تمامیت‌طلب و مداخله‌جو است. در این چرخه، وظیفه‌ای بس گران، سرزمینی دارد که باعث و بانی جنگ‌های اول و دوم جهانی و همچنین جنگ‌های وحشتناک سی ساله و یک صد و سی ساله‌ی مذهبی داخلی بوده است.
اروپا برای نجات از این اوضاع نیاز دارد پالایش نژادی و برتری جویی را از چهره دموکراسی انجام دهد. خاورمیانه هم برای رهایی از مداخله بیگانگان و بستن دروازه حیات خلوت قدرت‌های جهانی و مصائب بزرگ ناشی از عقب ماندگی از ضروریت‌های قطعی است که دموکراسی واقعی را برگزیند و خود را از تعصب‌های مذهبی و نژادی نجات دهد. در حال حاضر، جنوب شرق آسیا غیر از کره شمالی و چین در ریسک‌های بزرگ و تنش آفرین ورود پیدا نمی‌کند. روس‌ها هم باید درس وفای به عهد را زیاد تمرین کنند. در شرایطی که به گمانم جهان با تقویت ناسیونالیسم پساکرونایی و تاکید بر حمایت مفرط از تولید داخلی در گستره جهانی دست و پنجه نرم خواهد کرد امکان دارد با تقویت آثار مثبت آن به تعادل بین گرایش‌ها و انگیزش‌ها مبادرت ورزید. برای رسیدن به سیاست جهانی که همه ملت‌ها و دولت‌ها سهمی در آن داشته باشند درک شرایط بعد از کرونا و ایجاد گفتمان دوره جدید جهانی که شروع شده است، همت جهانی شرط اول است. جاه‌طلبی‌ها نه تنها کارساز نیست بلکه شرآفرین است و دولتی که هوشمند نباشد به دام خواهد افتاد.»
انتهای پیام