عباس محمدیان، عضو هیات منصفه مطبوعات خراسان رضوی در یادداشتی با عنوان "نقش رسانه در الگوسازی جامعه" آورده است: "عادتمان شده که همیشه انگشت اتهام را به سوی دیگران بگیریم، به فریاد هم صدا بلند کنیم تا دیگران را متهم به آن چیزی معرفی کنیم که شاید سهم خود ما بیش از آنان باشد. این عادتمان شده، اما نه دنیا رفتار خود را مطابق عادات ما تنظیم می‌کند و نه می‌توانیم شانه از زیر بار مسئولیت خویش خالی کنیم.

بخواهیم یا نخواهیم، بدان اقرار کنیم یا گواهی دیگران را هم بر مسئولیت خویش ناشنیده انگاریم، فرقی نمی‌کند. واقعیت که حقیقت را هم همراه خود دارد این است که ما مسئولیم. خودمان را می‌گویم. همین ماهایی که قلم برمی‌داریم و بر صفحه جریده، روان می‌کنیم. همین ماهایی که میکروفن به دست و دوربین بر دوش به هر کجا و هر فردی سر می‌زنیم، ما مسئولیم نسبت به هر آنچه رقم می‌زنیم. این مسئولیت هم فقط در ساحت حرفه‌ای، اجتماعی و کنشگری شهروندی نیست که از منظر دینی هم مسئولیت مضاعف داریم.

کار ما در جای خود می‌تواند نوعی صدقه جاریه باشد. یک جریان که زندگی آدم‌ها را جهت می‌دهد و مسیر حرکت آنها را در میان سویه‌های گونه‌گون، ریل‌گذاری می‌کند، پس مسئولیت مسیر حرکت و مقصدی که بدان میرسند بر عهده و البته بر ذمه ماست. همین نیز اقتضا می‌کند که نسبت به چارچوب کار حرفه‌ای خود در کادربندی و یا قالب‌شکنی رفتار آحاد جامعه، توجه داشته باشیم.

این که ما برخی افراد را از پستوی اجتماع بیرون می‌کشیم، می‌تراشیم، می‌پردازیم و در ویترین جلوی دید می‌گذاریم، نه تنها ماموریت ما را تمام نمی‌کند، بلکه از قضا این آغازی است بر یک مسئولیت مدنی و غیر زمان‌مند، چون تا روزی که مردم مشق خویش را از سرمشق‌های ساخته و پرداخته ما می‌نویسند ما نسبت به آن مسئولیت داریم. اگر رفتار نیکو داشتند و نیکی را ترویج کردند، کارنامه ما هم نمرات درخشان خواهد یافت، اما اگر خدای نکرده چهره‌هایی که ما می‌سازیم ناسازگار با هنجارها و قواعد زیست مومنانه باشد، قطعا ذمه ما زیر دین کسانی خواهد رفت که با تاسی به سبک زندگی آنان، زندگی در رهگذار باد بنا کرده‌اند. 

حتی اگر در این دنیا دستی بر یقه ما ننشیند و به محکمه‌ای نکشاندمان که موی از ماست بکشد، فردا در یوم تبلی السرائر، موی سفید را هم از ماستی اعمال ما خواهند کشید. این را همیشه باید در نظر داشته باشیم و در آغاز چهره‌سازی از افراد بدان توجه کنیم و بعد به گریم چهره‌ها برای ایفای نقش بپردازیم. این روزها که برخی از سلبریتی‌ها، با نوع رفتار خویش، مسیر را برعکس می‌پیمایند، من به عنوان یک رسانه‌نگار برای خود و جامعه رسانه‌ای که این افراد را بزرگ‌نمایی کرده‌ایم، تاسف می‌خورم. اگر ما اینان را به چشم مردم نمی‌آوردیم امروزه دود رفتارشان در چشم مردم نمی‌نشست. آنچه باید بعد از این مد نظرمان باشد، حساسیت و حتی خست در تعریف و معرفی افراد است. باید به سمت معرفی چهره‌هایی برویم که زیبایی سیرت‌شان هم‌اندازه زیبایی صورت‌شان باشد تا بعد از جلوه‌گری، به بسط نازیبایی‌ها نینجامد.

نمی‌خواهم در این مطلب از چهره‌ها اسم ببرم و یا حتی مطلب را کدگذاری کنم، عرصه فراخ فضای مجازی همه چیز را برابر چشم می‌آورد. فقط به خودمان تذکر می‌دهم که بیشتر مراقب باشیم چون اگر مراقبت نکنیم، چهره‌سازی‌های ما بسان چاه سر راه مردم خواهد بود، افراد را خواهد بلعید و به تعبیر حقوقی نقش ما در این چالش، در جایگاه "سبب" تعریف خواهد شد که اقوی از "مباشر" است که همان چهره شده و به دیگر معنا همان سلبریتی باشد. توجه کنیم که اگر ترازویی چنین به میان آورند، باید میدان را خالی کنیم، چه سهم ما بیشتر از دیگر میدان‌داران است.

بگذریم، سخن به درازا نکشد فقط همین را مد نظر داشته باشیم که نسبت به طولانی‌تر کردن سیاهه نام سلبریتی‌ها دقت کنیم و برای کسانی چهره‌سازی کنیم که ظرفیت آن را داشته باشند."

انتهای پیام